Οταν οδηγούσαν την Ελλάδα στα τάρταρα με τον υπερδανεισμό και τη δημαγωγία δεν είχαν κόκκινες γραμμές. Οταν υπερψήφιζαν τις πολιτικές με τις οποίες οργανώθηκε η ατιμωρησία του πολιτικού συστήματος και και η αποσάθρωση της οικονομίας δεν αντιμετώπιζαν συνειδησιακό πρόβλημα. Τώρα, ακριβώς ένα βήμα πριν από την άβυσσο, κατασκεύασαν το ηθικό πλεονέκτημα του “όχι” στο οικονομικό πρόγραμμα από το οποίο εξαρτάται η συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας.
Ετσι, έκριναν ότι θα αποκαταστήσουν τους δεσμούς με την εκλογική βάση, θα ανεβάσουν τη δημοτικότητα και το μιντιακό τους εκτόπισμα, θα μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς το φόβο της αποδοκιμασίας ή του προπηλακισμού, θα ησυχάσουν. Μέχρι πότε;
Το δίλημμα δεν ήταν αν το νέο μνημόνιο είναι καλό ή κακό, αλλά αν το ελληνικό τρένο μένει στις ευρωπαϊκές ράγες ή αν εκτροχιάζεται προς άγνωστη κατεύθυνση. Προηγήθηκε μία θηριώδης προπαγάνδα κατά την οποία οι εταίροι είναι αναγκασμένοι να μας στηρίξουν γιατί θα κλονιστεί ολόκληρη η ευρωζώνη, δεν υπάρχει κάτι χειρότερο να μας συμβεί από αυτό που ζούμε τώρα. Στο τρίτο επίπεδο της ίδιας προπαγάνδας υπάρχει ο ισχυρισμός ότι με αυτό το πρόγραμμα θα χρεοκοπήσουμε αναπόφευκτα σε λίγους μήνες.
Αυτά τα τερατώδη ψέματα διαχύθηκαν από παντού, κάποιες φορές από άγνοια, άλλες με πρόθεση.
Είναι θέμα πολιτικής βούλησης και όχι τεχνικό να αναπτυχθούν στο εσωτερικό της ευρωζώνης μηχανισμοί άμυνας που μπορούν να αποτρέψουν ένα ντόμινο καταστροφής. Αν το Βερολίνο κρίνει ότι διαφορετικά δεν γίνεται, και ευρωομόλογο θα εκδοθεί και η ΕΚΤ θα παρέμβει δυναμικά. Αυτό που ζούμε τώρα θα το νοσταλγήσουμε αν έρθει ο εφιάλτης της χρεοκοπίας που θα βυθίσει στη φτώχεια τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και θα ευνοήσει μόνο το νέο μαυραγαροτισμό. Και βέβαια υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούμε στην έξοδο σε λίγους μήνες, αλλά αυτό δεν θα γίνει επειδή απλώς το πρόγραμμα είναι αναποτελεσματικό αλλά για τον ίδιο λόγο για τον οποίο φτάσαμε ως εδώ: Γιατί το σύστημα θα παραμείνει αιχμάλωτο του λαϊκισμού, της συναλλαγής, των αναχρονισμών που απέτρεψαν οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική, αναπτυξιακή πολιτική, τη δημιουργία στοιχειώδους παραγωγικής βάσης.
Ολοι όσοι, επαγγελματικά, καταριούνται την τρόικα και το μνημόνιο, ρίχνοντας μόνο εκεί το ανάθεμα για το κατάντημα της χώρας, δεν έδειξαν ποτέ τον ριζοσπαστισμό τους όταν οι κυβερνήσεις υποθήκευαν την ίδια την εθνική υπόσταση μοιράζοντας λεφτά που δεν υπήρχαν, δημιουργώντας ένα κράτος-αποθήκη ρουσφετιών, εκπαιδεύοντας τον αγροτικό κόσμο στην επιδοτούμενη αεργία, στήνοντας μηχανισμούς διάβρωσης που διαπέρασαν τη δημόσια διοίκηση, την επιχειρηματικότητα, τον τραπεζικό τομέα, τα πάντα.
Εκείνοι που τώρα ανακάλυψαν ότι δεν αντέχουν να ψηφίζουν νέες θυσίες σε βάρος του ελληνικού λαού, ξέχασαν να του πουν ότι ο άλλος δρόμος οδηγεί στην μαζική κοινωνική δυστυχία, στην αλλαγή γεωπολιτικού προσανατολισμού και στην κάθοδο σε ένα κόσμο άγριο και πολύ σκοτεινό. Μπορεί να μην το είπαν ούτε στον εαυτό τους, απορροφημένοι από την επικοινωνιακή διαχείριση ενός ευχάριστου “όχι”. Μπορεί καν να μην το σκέφτηκαν, βυθισμένοι στις επαγγελματικές τους αγωνίες. Μπορεί και να μην το ξέρουν, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που -κάποιοι από αυτούς- αποδεικνύουν ότι αγνοούν τα απολύτως αναγκαία για να ασκήσουν τα καθήκοντά τους.
Ενα από αυτά είναι οι λόγοι για τους οποίους δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας.