Διαβάζοντας πρόσφατα ένα εξαιρετικά εύστοχο άρθρο του Κώστα Καρακώτια για τα περιθώρια άσκησης εναλλακτικών πολιτικών (“Έθνος”, Τρίτη 9 Απριλίου, “Κρίμα για την… πραγματικότητα”), έπεσα πάνω σε μία ενδιαφέρουσα κωδικοποίηση που επιχειρεί και με την οποία ασκεί κριτική στις τυφλές αντιπολιτευτικές πρακτικές. Όπως γράφει, “η τρόικα δεν έφερε την κρίση, αλλά η κρίση έφερε την τρόικα”. Και έχει δίκιο. Η ασφυκτική παρουσία των δανειστών και η επιβολή των συγκεκριμένων πολιτικών, δεν απορρέει από μία κατοχικού χαρακτήρα πραγματικότητα, όπως ισχυρίζεται το εθνο-λαϊκό αντιμνημονιακό μπλοκ, αλλά από τον εκτροχιασμό όλων των δημοσιονομικών δεικτών.

Ας το έχουμε κατά νου τώρα που συμπληρώνονται τρία χρόνια από το διάγγελμα του Καστελόριζου και αφθονούν οι μετά την τρόικα προφήτες, ασχέτως αν ορισμένοι από αυτούς χειροκροτούσαν τότε μετά μανίας την προσφυγή στον μηχανισμό διάσωσης.

Πράγματι, η τρόικα δεν έφερε την κρίση… Η κρίση έφερε την τρόικα. Η τρόικα, απλώς, τη βάθυνε και, αντί να καταθέσει ένα αποτελεσματικό σχέδιο σωτηρίας, οχυρώθηκε πίσω από μονεταριστικές εμμονές, ιδεολογικούς φανατισμούς και τιμωρητικές αγκυλώσεις. Το “πακέτο” – σωσίβιο, σε συνδυασμό με την εγχώρια αντιπάθεια σε κάθε… υπόνοια μεταρρύθμισης, μετατράπηκε γρήγορα σε πέτρα που δέθηκε στο λαιμό μιας ολόκληρης κοινωνίας και απειλεί, ακόμα και τώρα, να την τραβήξει στο βυθό.

Απέναντι σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα που απογειώνει τους δείκτες της απελπισίας, το εύρωστο μπλοκ του διακομματικού λαϊκισμού υποστηρίζει ότι προέβλεψε τις εξελίξεις. Λέει, όπως το συνηθίζει, τη μισή αλήθεια, καθώς περιγράφει τη νόσο και αδιαφορεί για το φάρμακο. Γιατί, εδώ που φτάσαμε, το δείχνει και η πρόσφατη εμπειρία της Κύπρου, το θέμα μας δεν είναι ποιος θα σύρει πρώτος το χορό του Ζαλόγγου, αλλά ποιος θα μιλήσει τη γλώσσα του ρεαλισμού, με σεβασμό στη γενιά που στενάζει και ευθύνη για τη γενιά που έρχεται.