Οι κανόνες της πατροπαράδοτης ελληνικής φιλοξενίας τηρήθηκαν και με το παραπάνω αυτή τη φορά. Σε κάπως υπερβολικό ίσως βαθμό αλλά χαλάλι του. Για τον – αιώνιο – διάδοχο του βασιλικού βρετανικού θρόνου ο λόγος και τέτοιες τουριστικές ευκαιρίες δεν πρέπει να χάνονται. Τη «γκλαμουριά» άλλωστε αυτής της λαμπρότητας την χάσαμε συνειδητά με το δημοψήφισμα του ‘74.
Το πατροπαράδοτο «ελληνικό» δείπνο στην Προεδρία, οι εκκλήσεις για την επιστροφή των μαρμάρων, η καθιερωμένη επίσκεψη στον προκαθήμενο, το προσκύνημα στην Αγ. Ειρήνη, το κουλούρι από τον πλανόδιο κουλουρά, ο Ρουβίκωνας  με την θεσμοθετημένη πλέον επαναστατική του επιδρομή στα γραφεία της βρετανικής Oxfam.  Μαζί με τον βασιλικό ποτίστηκαν φυσικά και οι γλάστρες της πολιτικής και οικονομικής τάξης της χώρας που άδραξαν την βασιλική επικοινωνιακή ευκαιρία για να υπογραμμίσουν και την δική τους υποκλινόμενη «πριγκηπική» παρουσία.
Μια διήμερη «εθνική» ανάσα απαραίτητη για τη δύσκολη συνέχεια. Για να ξαναζητήσουν εδώ και τώρα εκλογές οι μεν, για να συνεχίσουν να σφυρίζουν αδιάφορα οι άλλοι τρέχοντας να κλείσουν δεκάδες προαπαιτούμενα που «σε καμιά περίπτωση δεν οδηγούν σε μειώσεις συντάξεων και αύξηση της φορολογίας», την ώρα που οι πρόσφυγες θα συνεχίσουν να λιάζονται στην Ομόνοια.
Οι προοπτικές για το άμεσο και απώτερο μέλλον της χώρας διαγράφονται ολοένα και πιο δυσοίωνες!