Κουβάλησε τ’ όνομά του μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου. Στρογγυλοκάθησε στην πρωθυπουργκή καρέκλα αλλά και σε μια ευρωπαϊκή πια, λόγω Σημίτη, σταθερά αναπτυσσόμενη οικονομία. Κατάφερε, μέσα σε πέντε χρόνια, να μην αφήσει τίποτα όρθιο. Επανίδρυσε το πελατειακό κράτος, άφησε ανεξέλεγκτους τους νταβατζήδες, μοίρασε στους αγρότες, διόρισε τους συμβασιούχους, άφησε την Αθήνα να καίγεται, διπλασίασε το έλλειμμα της χώρας κι έφυγε μέσα σε μια νύχτα μέσα από μια εικονική εκλογική μάχη που δεν έδωσε ποτέ.
Θα μιλήσει όταν έρθει η ώρα, είπε. Και δεν μίλησε ποτέ και σε κανέναν – τι είχε να πει άλλωστε – πλην του Τσίπρα, προκειμένου να εξασφαλίσει την πολιτική του ασυλία που σφραγίστηκε και συμβολικά με την εκλογή Παυλόπουλου.
Τις μέρες αυτές του απόλυτου εξευτελισμού της πολιτικής ζωής, το όνομα του αχθοφόρου επανέρχεται στην επικαιρότητα με στόχο το προεδρικό μέγαρο αυτή τη φορά. Όταν η χώρα πιάνει πάτο, της αρκεί κι ένας εθναρχάκος.
Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι κυρίως ο Κώστας Καραμανλής. Το πρόβλημα θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν, από το βήμα της Βουλής, θα ζητάει συγνώμη για κάποιες μεταρρυθμιστικές αυταπάτες…