Τώρα, που έφυγαν οι εστεμμένοι, πρίγκιπες, πριγκίπισσες, μεγάλοι δούκες και λοιποί γαλαζοαίματοι, σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να ξαναδούμε ορισμένα στερότυπα που αφορούν την σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας. Εντάξει, η Ιστορία δεν κινείται πάντα γραμμικά κι ενίοτε μετακινήσεις και μετατοπίσεις μεταξύ πρώην αντιπάλων στρατοπέδων ξαφνιάζουν. Όμως και τα γεγονότα παραμένουν εκεί, ξεροκέφαλα, για να θυμίζουν το (τουλάχιστον) παράδοξο πολλές φορές αυτών των μετακινήσεων.
Ένα στερεότυπο, για παράδειγμα, της «δημοκρατικής παράταξης» είναι ότι η «δεξιά» είναι μία. Με επιμέρους εκδοχές της. Οι «Καραμανλικοί» φυσικά είναι μια μεγάλη πτέρυγα της συντηρητικής παράταξης, της δεξιάς. Στην δεξιά πάντως περιλαμβάνονται και οι «βασιλικοί». Ενώ, έστω την άκρα δεξιά, χρεώνονται και οι χουντικοί. Άλλωστε ο όρος «βασιλοχουντικός» ήταν (και ίσως σε ένα βαθμό παραμένει) ευρύτερα διαδεδομένος μεταξύ των «αντιβασιλικών».
Ανεξάρτητα από το πώς προέκυψαν και άντεξαν στην πορεία αυτοί οι όροι, έχει την σημασία του να παρατηρήσει κανείς σταθμούς που καθιστούν απολύτως διακριτές τις τρεις αυτές πτέρυγες. Και όχι μόνο απλώς διακριτές. Κανονικά θα έπρεπε να μισεί θανάσιμα η κάθε μία τις άλλες δύο.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο «εθνάρχης» για τους πιστούς «Καραμανλικούς» και ο ιδρυτής και σημείο αναφοράς των «Καραμανλικών», ευνοήθηκε βεβαίως, κατ’ αρχήν, από το Παλάτι. Μετά τον θάνατο του Παπάγου, του ανέθεσε την πρωθυπουργία (παραγκωνίζοντας τον Π. Κανελλόπουλο και τον Σπ. Μαρκεζίνη, που προηγούνταν στην «επετηρίδα»). Γρήγορα όμως συγκρούστηκε με το Στέμμα, έφυγε με ψευδώνυμο στην Γαλλία και παρέμεινε εκεί για έντεκα χρόνια , μέχρι την πτώση της Χούντας το 1974.
Ενδιαμέσως ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος αφού όρκισε την κυβέρνηση των Χουντικών, προσπάθησε να την ανατρέψει, απέτυχε και κατέφυγε στο εξωτερικό. Λίγα χρόνια μετά η Χούντα με το δικό της «δημοψήφισμα» κατήργησε το πολίτευμα της Βασιλευομένης Δημοκρατίας κι έγινε ο ίδιος ο Γ. Παπαδόπουλος «Πρόεδρος της Δημοκρατίας».
Όταν μετά την τραγωδία της Κύπρου η Χούντα (του Ιωαννίδη πλέον) κατέρρευσε, ο Κων. Καραμανλής επέστρεψε από το Παρίσι και η κυβέρνηση του, που είχε κερδίσει τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1974 έκανε, μεταξύ άλλων, δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Διοργάνωσε δημοψήφισμα που έβαλε οριστικά τέλος στο πολιτειακό, στέλνοντας τον θεσμό της Βασιλείας στα αζήτητα της Ιστορίας.
Κι αμέσως μετά η κυβέρνηση Κων. Καραμανλή οδήγησε τους πρωταιτίους του πραξικοπήματος σε δίκη. Με αποτέλεσμα κάποιοι ισοβίτες εξ αυτών να πεθάνουν στην φυλακή κι οι περισσότεροι να βγουν έξω με χάρη, κάτι δεκαετίες αργότερα, ακίνδυνα γεροντάκια.
Υπάρχει κι η περίοδος αργότερα που ο ίδιος ο Κωνσταντίνος με κάποιους αμετανόητους συνωμοτούσαν για να ανατρέψουν (κι ίσως σκοτώσουν!) τον Κων. Καραμανλή, αλλά ο τέως είχε παράδοση στις αποτυχίες και ποτέ δεν προχώρησε σοβαρά κάποιο τέτοιο σχέδιο. Όλα αυτά δε μέσα σε περίπου είκοσι χρόνια.
Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν έχουμε κατά σειρά: Βασιλικοί, κατά Καραμανλή. Χουντικοί, κατά Βασιλικών. Καραμανλής, κατά Βασιλικών και Χουντικών. Και τέλος (αποτυχημένο σχέδιο) Βασιλικών κατά Καραμανλή.
Αν το «κανονικά» είχε θέση στην Ιστορία, το εντός παρενθέσεως ερώτημα του τίτλου, δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Αλλά, εν τη αφελεία μου, πάντα αναρωτιέμαι αν υπάρχει «κανονικά»…
Πηγή: portnet.gr