Δεν υπάρχει πιο ουδέτερος τρόπος εξιλέωσης, από το να στέλνεις αφειδώς βοήθεια, στους πυρόπληκτους, που έχει καεί η γούνα τους
Ξέρω, είναι παμπάλαιο μοντέλο συμπαράστασης.
Εγώ θα το πω πανάρχαιο μοντέλο εξιλέωσης, γι αυτούς που νιώθουν την θλιβερή αίσθηση, μιας κακώς εννοούμενης συνευθύνης .
Αυτά τα οποία έρχονται, από τους συμπολίτες σε είδος, θα έπρεπε ήδη να έχουν παραχωρηθεί, από ένα υγιές κράτος που μεριμνά, πραγματικά, για τους πολίτες του.
Άστο, αυτό μπορεί να το πετύχουμε αργότερα στο δρόμο μας.
Αυτό που θα βοηθούσε στη πραγματικότητα, όλον αυτόν τον κόσμο, θα ήταν να υπάρξει μια εικόνα, έστω και θαμπή, ότι αύριο μπορούν να ελπίζουν ότι θα υπάρχει μέλλον. Οτι δεν ξεσπιτώθηκαν για να σώσουν απλώς τις ζωές τους. Και ότι θα μπορεί ίσως, να ονειρευτούν και αυτοί, ένα καλύτερο μέλλον.
Αυτό το βροντοφωνάζει φυσικά, πρώτα από όλα, η πράξη των εθελοντών. Αυτοί όντως δίνουν στήριγμα ελπίδας, στους κατακαμένους ότι δεν είναι κατακαημένοι, αλλά συνεχίζουν να ελπίζουν.
Διάφοροι ανόητοι, σε αυτή την κοινωνία, που θέλουν μάλιστα να την ονοματίζουν και κοινωνία των πολιτών, προβαίνουν σε ασχήμιες, σε πράξεις που ακόμα και να τις μπινελικώσεις δεν αρκεί για να τους διαολοστείλεις. Στεκόμαστε όμως, εκεί που βλέπουμε τη πρόθεση για στήριξη. Εκεί που βλέπουμε την αγωνία για την επόμενη μέρα.
Τα κορίτσια μας της ΑΡΟΤΡΙΑΣ, έδειξαν το δρόμο. Σηκώθηκαν να πάνε προς τα εκεί, που τις προστάζει το καθήκον και η ανάγκη για βοήθεια και στήριξη.
Για αυτό, μάλιστα, προσκυνώ.
Πάνε εκεί. Δεν υπάρχει πιθανότητα να εμποδίζουν το διάβα πυροσβεστών τε και λοιπών, ούτε των παρατρεχάμενων που κυκλοφορούν ανενόχλητοι.
Πάνε να δώσουν ζωοτροφές.
Για τη νεκρή οικονομία, γιατί περί νεκρής πρόκειται πλέον, θα μιλήσουμε άλλη στιγμή, που θα είναι πιο πρόσφορη για κάτι τέτοιο.
Σήμερα όμως, θα κάτσουμε και θα αναστοχαστούμε, τι δεν κάνουμε καλά, τι σημαίνει κομπασμός, παραπληροφόρηση και ανοητοπληξία, και πώς από εδώ και μπρος είμαστε υποχρεωμένοι πια, από τα πράγματα και απο την πραγματικότητα, να ακολουθήσουμε έναν δρόμο διαφορετικό, που τον έχει ανάγκη ο τόπος.
Και κατά το μοντέλο των μεγάλων καταστροφών, που ακλουθούσε μέχρι τώρα η ελληνική πολιτεία, προς θεού μην διανοηθείτε να δημιουργήστε για άλλη μια φορα, δήθεν «πιλοτικά προγράμματα» και άλλες τέτοιου τύπου, βιασύνες.
Ας καθίσουν οι αρμόδιοι, να δουν τα τελευταία είκοσι χρόνια, την πορεία των συγκεκριμένων προγραμμάτων δασοπυρόσβεσης, τις σπατάλες και όχι μόνο σπατάλες αλλά και εγκλήματα καθοσιώσεως, που συνέβησαν για τα τεράστια κονδύλια, της λεγόμενης δασικής οδοποιίας και άλλα τέτοια φληναφήματα, που προωθούσαν οι δασικές υπηρεσίες, αυτού του τόπου, και μετά ας αποφασίσουν με ένα τρόπο πιο ξεκούραστο, αλλά και απαλλαγμένο από την αγριάδα της στιγμής.
Και ας συνεχίσουν, οι μεν αμετανόητοι βλάκες, να προσπαθούν να εξιλεώσουν, όποιους θέλουν, για τις ευθύνες της εκατόμβης στο Μάτι, οι δε εξίσου ανόητοι, παραστάτες της αμετροέπειας, να υπερασπίζονται το απυρόβλητο, του ηγέτη τους, που τα κάνει όλα όμορφα και καλά.
Όχι δεν τα κάνει όλα όμορφα και καλά, δεν τα κάνει ούτε καν όμορφα .
Πάρτε το χαμπάρι μην αφήνετε γυμνό τον βασιλιά σας.