Βοήθειααα, ο φεμινισμός μου με τραβάει από το μανίκι. Πριν βάλω like στο σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου στο facebook, κοντοστάθηκα, έριξα μια βιαστική ματιά να δω τι έχουν κάνει οι άλλες συναγωνίστριες και αδελφές μου, τις είδα διχασμένες και με έλουσε κρύος ιδρώτας.

Κι εγώ που νόμιζα ότι τόσα χρόνια στο κουρμπέτι είχα γίνει μανούλα στο να ξετρυπώνω τον σεξισμό και από την παραμικρή γωνίτσα του; Πώς με έμπλεξε ξαφνικά ο σκιτσογράφος των «ΝΕΩΝ», που μαζί με τον Πετρουλάκη της «Καθημερινής» είναι τα πολιτικά μου ινδάλματα εδώ και χρόνια;

Την έχω βγάλει καθαρή με εκλογές και Μνημόνια μόνο και μόνο εντρυφώντας στα σκίτσα τους. Γιατί αν περίμενα από τους πολιτικούς μας, άνδρες και γυναίκες, η στέρηση από ουσία και ευφυΐα θα με είχε εξοντώσει. Και να μου βγάζουν τώρα η «Αυγή», ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΠΟΕΣΥ τον έναν από τους δυο τους σεξιστή; Θα σκίσω τα πτυχία μου.

Είμαι και λίγο αφελής. Η Ζωή και η Ραχήλ στο σκίτσο του Χαντζόπουλου εμένα δεν μου φάνηκαν σαν στριπτιτζούδες ή pole dancers. Επηρεασμένη, ίσως, από τα καλλιτεχνικά, που ροκανίζουν το 24ωρό μου, τις είδα σαν ακροβάτριες του Cirque du Soleil. Και το πλήθος από κάτω δεν μου φάνηκε σαν τίποτα ξελιγωμένα αρσενικά. Κάτι μαζωμένους έξω από την ΕΡΤ μού θύμισαν με ψυχή βαθιά και τρομοκρατημένη. Κι ας μην ούρλιαζαν κι αυτοί «βοήθεια». Θέλει, εδώ που τα λέμε, ιδιαίτερα προσόντα, ασχέτως φύλου, να παθαίνεις πανικό, αριστερός άνθρωπος, έτοιμος για όλα, επειδή έχεις απέναντί σου ΜΑΤ. Περισσότερο λυπήθηκα μια αστυνομικίνα, πλασματάκι μια σταλιά, που την έσπρωχναν από δω κι από κει κι εκείνη έλεγε «σας παρακαλώ»… Η προδότρια.

Ναι, διεκδικώ μαζί με τον φεμινισμό μου και το χιούμορ μου. Και ως δημοσιογράφος, την ανεξαρτησία μου. Από τότε που έγραφα στην «Αυγή» και γελάγαμε σαρκαστικά ακόμα και με το ίδιο μας το κόμμα. Ημασταν ελεύθερα παιδιά. Οι ηγέτες μας δεν ήταν συνοφρυωμένοι φανατικοί. Και ο κομματικός μας ποιητής αφιέρωνε ερωτικά ποιήματα σε μια αρχοντοκνίτισσα θέλοντας να της δείξει… ένα λιλί. Ο παλιοσεξιστής Μανόλης Αναγνωστάκης.