Κάπως σαν να ξεκαθάρισα, νομίζω, στο νου μου, κάπως τα πράγματα σχετικά με την εκπαίδευση, στο χώρο της τέχνης και τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών.

Αναφέρομαι τελικά στην συζήτηση για την ανάγκη “διαβάθμισης” της εκπαίδευσης των εργαζομένων, στην αγορά της “τέχνης και του πολιτισμού”…

Η αντιπολίτευση, στην όποια κυβέρνηση, δεν με ενοχλεί, αλλά να ξέρουμε “γιατί” και οπωσδήποτε “τι προτείνουμε”…

Γενικά δεν είναι κακό να “παρακολουθούμε”, να “ακούμε” και ενδεχομένως να “στηρίζουμε” τα επιχειρήματα όσων διεκδικούν δικαιώματα, φτάνει να μην αδικούμε άλλους και αλλήλους…

Έτσι θα φτιάξουμε μια καλύτερη πατρίδα σε έναν καλύτερο κόσμο.

Αλλά στην προκείμενη περίπτωση να ξέρουμε γιατί πράγμα πρόκειται.

Η εκπαίδευση αυτής της κατηγορίας (ιδιωτική και δημόσια), ποτέ μέχρι σήμερα δεν ήταν “διαβαθμισμένη”. Ήταν δηλαδή, με ευθύνη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, “αδιαβάθμητη”.

Ως εκ τούτου σήμερα δεν μπορεί να τεκμηριωθεί η καταγγελία για “υποβάθμιση”…

Προφανώς μπορεί να μην ικανοποιεί προσδοκίες “αναβάθμισης” και μάλλον έχουν δίκιο οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες αυτής της κατηγορίας, αλλά σε καμιά των περιπτώσεων δεν έχουμε “υποβάθμιση”, σε κάτι που ήταν “αδιαβάθμητο”…

Αν πραγματικά επιθυμούμε την “αναβάθμιση” αυτής της μορφής εκπαίδευσης, τότε θα πρέπει, φορείς και συνδικάτα του χώρου, να υποδείξουν με ποιον τρόπο- διαδικασία μπορεί να γίνει αυτό.

Οι αναγνωρισμένες από το κράτος σχετικές σχολές (του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και κάποιες ακόμη ελάχιστες άλλες) δεν ανήκουν, μέχρι στιγμής, σε καμιά εκπαιδευτική βαθμίδα. Το γεγονός ότι είναι "αναγνωρισμένες" από το κράτος σημαίνει, απλά, ότι τις χρηματοδοτεί  και ότι το Υπουργείο Παιδείας ασκεί την απαιτούμενη οργανική και λειτουργική εποπτεία...

Για να μπουν σε εκπαιδευτική βαθμίδα, “ανώτερη” από αυτήν της “μέσης” εκπαίδευσης, θα έπρεπε, όσον αφορά στις δημόσιου χαρακτήρα σχολές, να θεσπιστεί μια διαδικασία πανελλαδικών εξετάσεων. Πράγμα που ισχύει για τις Σχολές Καλών Τεχνών (πανεπιστημιακού επιπέδου), με την κρίση και σε “ειδικά μαθήματα”.

Το θέμα λοιπόν της “διαβάθμισης”, στην προκείμενη περίπτωση, αφορά αποκλειστικά στο “μισθολόγιο” των εργαζομένων στον τομέα. Σεβαστό, μιας και εάν εργαζόταν στο δημόσιο, θα αμείβονται ως εργαζόμενοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Θέλουν λοιπόν να εισάγονται στις κρατικές σχολές μέσω πανελλαδικών με ειδικά μαθήματα;

Θέλουν και προτείνουν τη δημιουργία ενός νέου κλάδου, αυτού π.χ. της «καλλιτεχνικής εκπαίδευσης»,  που θα αναγνωρίζεται ακαδημαϊκά και μισθολογικά σαν κάτι ξεχωριστό;

Προτείνουν να ενσωματωθούν με κάποιον τρόπο και ποιον, ώστε τα όποια επαγγελματικά δικαιώματα και των απόφοιτων κολεγίων και ιδιωτικών δραματικών σχολών π.χ. με πολλές περιπτώσεις εξαιρετικών καλλιτεχνών, όχι όμως όλων (μιας και δεν λειτουργούν σε ένα πιστοποιημένο και κοινώς αποδεκτό εκπαιδευτικό πλαίσιο), πράγμα που πρέπει να προταθεί για να ξεχωρίζει η “ήρα από το στάρι”;

Τέτοια και αντίστοιχα θέματα, καλό είναι να μας απασχολούν στο δημόσιο διάλογο, πέρα από συνθήματα με πενιχρό περιεχόμενο που υπονομεύουν θεμιτές διεκδικήσεις, κατακτήσεις και δικαιώματα.