Τα ορφανά της κρατικοδίαιτης Ελλάδας αναζητούν στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ολοένα και περισσότερο απονευρώνει τον πολιτικό λόγο της Αριστεράς και τον υποκαθιστά με φιλανθρωπικές μεγαλοστομίες.
Ένα απέραντο ορφανοτροφείο που καλλιεργεί την ως διά μαγείας αποκατάσταση των ορφανών. Τη μεγάλη χίμαιρα.
Ακόμα και χωρίς μεγάλους ευεργέτες. Οι οποίοι εξάλλου πάντοτε ευεργετούσαν για να ευεργετηθούν και οι ίδιοι…
Ο Αλέξης Τσίπρας, ας πούμε, διακήρυξε πως δεν χρειαζόμαστε τα λεφτά των δανειστών-τοκογλύφων. Βλέπει κάποια ουρά πρόθυμων δανειστών αόρατη για όλους τους άλλους;
Αν τους υποδείξει, να ρίξουμε ένα φάσκελο στη Μέρκελ για να τελειώνουμε…
Από κοντά και ο Κ. Σκανδαλίδης με τον Δ. Ρέππα που ενέδωσαν στην ακαταμάχητη γοητεία του «ορφανοτροφείου» και τους επίζηλους ρόλους της συνδιοίκησης. Τώρα που χάσαμε το μονοπώλιο της διοίκησης. Γεροντοέρωτες…
Ο Δημ. Ρέππας, του οποίου η τελευταία υπουργική θητεία είναι συνώνυμη με την ευρεσιτεχνία της «εργασιακής εφεδρείας», που εφευρέθηκε για να αποστρατεύσει την αδήριτη ανάγκη αλλαγών στο Δημόσιο.
Οταν όλοι μας επιστρατευθήκαμε «κακήν-κακώς» στον πόλεμο για την αποκατάσταση της χώρας που συνεθλίβη υπό το ασήκωτο βάρος του πολυπληθέστερου «ρετιρέ» των κρατικοδίαιτων που οικοδομήθηκε πάνω σε σαθρές παραγωγικές βάσεις.
Αλλά και ο κύριος Πάγκαλος «διέγραψε» μονοκονδυλιά δύο πρωθυπουργούς, όταν ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου κοιλοπονούσε επί χρόνια για το μικρότερο Δημόσιο χωρίς ποτέ να συγχωνεύσει -όπως του ανατέθηκε- δημόσιους οργανισμούς.
Οπότε, κύριε Παπανδρέου, δεν παραλάβατε μόνο «μια βόμβα – ένα εκρηκτικό κοκτέιλ», αλλά αναθέσατε και σε λάθος πυροτεχνουργούς τον αφοπλισμό της.
Περισσότερο από τους πολιτικούς είναι οι ίδιοι οι πολίτες -ο «απλός λαός», κατά τον ηλίθιο και προσβλητικό πολιτικό μας νεολογισμό- που έχει αντιληφθεί τις πραγματικές αιτίες της ελληνικής κακοδαιμονίας και επιδεικνύει ασυνήθιστες αντοχές σε μία χωρίς πρόσφατο ιστορικό προηγούμενο, βίαιη υποτίμηση του εισοδήματός τους και του κοινωνικού κράτους.
Αυτό ακριβώς αρνούνται να αντιληφθούν όσοι με εγκληματική λαϊκιστική ευκολία υπόσχονται επιστροφή στο status quo ante. Οσοι καλλιεργούν τη φενάκη εξουδετερώνοντας με τον παραλογισμό τους την κριτική είτε στις πιο συντηρητικές πολιτικές είτε σε επικίνδυνους εξωραϊσμούς. Όπως τώρα, που αρνούμενοι το επίτευγμα του πρωτογενούς πλεονάσματος, ακυρώνουν την κριτική για τη δομή του. Ακόμα περισσότερο την υστέρηση στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου που συνιστά αναγκαία συνθήκη για βιώσιμη ανάπτυξη και όχι ευκαιριακή.
Ολοι αυτοί λοιπόν εθελοτυφλούν στο ελληνικό πολιτικό «θαύμα»: Ενώ έχουν πιάσει ταβάνι η ύφεση και η ανεργία, έχει πιάσει οροφή (ακόμη και) η δημοσκοπική άνοδος του έτερου πόλου του δικομματισμού. Αυτοί που ετσιθελικά αγνοούν «τις και τι πταίει» για τη βλάβη στα παραδοσιακά ασανσέρ εξουσίας που όταν κατέβαζαν τον έναν, ανέβαζαν τον άλλον.
Οσοι δεν αντέχουν τον ορθολογισμό και υποδαυλίζουν τον ανορθολογισμό. Αυτόν που προετοίμασε τη μεγάλη πτώση της χώρας για να γνωρίσουν την αποθέωση της ανόδου δημεγέρτες πολιτικοί.