Από τις ανοικτές συζητήσεις δημοσιογράφων με πολιτικούς αρχηγούς στο Forum των Δελφών, είχε ενδιαφέρον μεταξύ των άλλων, ένας διάλογος του δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη με το Σταύρο Θεοδωράκη.
Ρωτάει ο δημοσιογράφος τον επικεφαλής του Ποταμιού: «Σας έχει προβληματίσει το γεγονός ότι όλα τα ανανεωτικά και εκσυγχρονιστικά κόμματα αποτυγχάνουν, από το ΚΚΕεσ παλιότερα μέχρι το Ποτάμι σήμερα; Μήπως οι εκσυγχρονιστές έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να ενισχυθούν, αν συνυπάρχουν μαζί με άλλους, σε μεγαλύτερους πολιτικούς σχηματισμούς, όπως έκανε ο Κώστας Σημίτης;»
Η απάντηση βέβαια του Σταύρου Θεοδωράκη ήταν η αναμενόμενη υπεράσπιση της αυτόνομης πορείας του Ποταμιού, λέγοντας: «Πιστεύω ότι οι εκσυγχρονιστές της χώρας θα πρέπει να δώσουν καθαρή πρόταση στην κοινωνία κι όχι να κάνουν εκπτώσεις μέσα σε παλαιά σχήματα. Δεν πιστεύω στον εισοδισμό, οι εκσυγχρονιστές δεν πρέπει να κρύβονται».
Δεν απάντησε βέβαια έτσι στην ουσία της ερώτησης, για το πώς δηλαδή ο μεσαίος προοδευτικός, εκσυγχρονιστικός, μεταρρυθμιστικός χώρος θα αποκτήσει το μέγεθος εκείνο που θα του επιτρέψει να διαδραματίσει και πάλι τον ιστορικό του ρόλο, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τη χώρα.
Γιατί αυτό που έχει σημασία σήμερα δεν είναι η διατύπωση και προβολή των σωστών θέσεων, αλλά επιπλέον, και η δυνατότητα αποτελεσματικής παρέμβασης στις εξελίξεις, ώστε να διαμορφωθεί μια νέα πολιτική κουλτούρα και να προωθηθεί ένα «Σχέδιο Ελλάδα» για την έξοδο από την κρίση και τη νέα προοπτική της χώρας.
Άλλωστε αυτό απαιτούν οι πολίτες, η κοινωνική βάση της παράταξης που είναι πολλαπλάσια του αθροίσματος των ποσοστών των σημερινών κομμάτων του χώρου. Οι πολίτες θέτουν με κάθε τρόπο αυτό που αποτυπώνεται και στις έρευνες κοινής γνώμης, ένα ισχυρό αίτημα για ενοποίηση των διάσπαρτων κεντροαριστερών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, με τη δημιουργία ενός νέου, ενιαίου, ανανεωμένου πολιτικού φορέα.
Γιατί είναι προφανή τα προβλήματα αποδυνάμωσης λόγω του κατακερματισμού και πολλαπλά τα πλεονεκτήματα μιας νέας ενωτικής πορείας που θα δώσει μια ένα δυναμική κινητοποιώντας τη βάση της παράταξης. Αυτό έγινε και σε άλλες χώρες που πέρασαν από την πολυδιάσπαση στη ενοποίηση (Γαλλία, Γερμανία). Αυτό έγινε και στην Ελλάδα με τη συγκρότηση της Ένωσης Κέντρου παλιότερα.
Η πρόταση των «Κινήσεων Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία», αλλά και άλλων φορέων όπως η ΔΗΜΑΡ, για νέο, ενιαίο, αλλά πολυτασικό φορέα διασφαλίζει τη συμμετοχή και την εκπροσώπηση όλων και τη δυνατότητα τους να προβάλλουν τις απόψεις τους σε ένα μεγαλύτερο, από το στενά δικό τους, ακροατήριο.
Η πολυκομματική «Δημοκρατική Συμπαράταξη» με τις τέσσερεις συνιστώσες της είναι σήμερα μια ενωτική πλατφόρμα, αλλά δεν αρκεί. Το Πόρισμα της Κοινής Επιτροπής όπου συμμετείχαν ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΔΗΜΑΡ, ΜΕΤΑ, Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, ΜΠΡΟΣΤΑ και Δίκτυο για τις Μεταρρυθμίσεις είναι μια ουσιαστική προγραμματική βάση που διαμορφώθηκε με την άμεση συμμετοχή άνω των 200 στελεχών του χώρου, αλλά δεν αξιοποιείται στο νέο πολιτικό λόγο που χρειάζεται η χώρα.
Θα είναι προς όφελος όλων των πολιτικών φορέων, μικρών και μεγάλων, η συνύπαρξη σε ένα ενιαίο σχήμα. Και ας είναι πολυκομματικό σε μια μεταβατική περίοδο, μέχρι να λυθούν πρακτικά ζητήματα και κυρίως να γίνει η αναγκαία όσμωση και η οικοδόμηση ενός κλίματος εμπιστοσύνης στην πορεία προς την ενιαία πολυτασική εκδοχή.
Το Κοινό Πόρισμα είναι άμεσα διαθέσιμο ως προσυνεδριακό κείμενο διαλόγου για ένα Κοινό Συνέδριο. Το Συνέδριο του Ιουνίου που έχει εξαγγείλει η «Δημοκρατική Συμπαράταξη» μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε Συνέδριο της Παράταξης. Και αν συμμετάσχουν όλοι και τερματιστεί η πολυδιάσπαση, είναι προφανής και αναγκαία η εκλογή του επικεφαλής από τη βάση.
Χρειάζονται υπερβάσεις από όλους, για κάτι προφανώς ωφέλιμο σε όλους και κυρίως για το πολιτικό σύστημα και τη χώρα.