Η κατάληψη στη Νομική σχολή της Αθήνας από αντιεξουσιαστές συνεχίζεται. Δεν έχει κανένα νόημα να περιγράψει κανείς τις διαδικασίες χειρισμού αυτής της κρίσης που οδηγεί στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αλλά έχει σημασία να θυμηθούμε και να θυμίσουμε την κατάσταση παρακμής του ελληνικού πανεπιστημίου.
Για να περάσει κανείς στη Νομική σχολή της Αθήνας πρέπει να καταβάλει επίπονη προσπάθεια και σε κάποιες περιπτώσεις να φτάσει ή και να ξεπεράσει τα όριά του. Οι φοιτητές δικαιούνται κάτι καλύτερο από ένα κτίριο στο οποίο μπαινοβγαίνει όποιος θέλει, το οποίο μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταληφθεί, ενώ ο παρακείμενος πεζόδρομος είναι στέκι ναρκομανών. Μπροστά στα μάτια τους ενδεχομένως έγινε το Σάββατο η λεηλασία της μικρής εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων που βρίσκεται εκεί.
Μπροστά στα μάτια ποιος ξέρει πόσων σκεπάστηκαν με το μαυρόασπρο γκράφιτι οι τοίχοι του Πολυτεχνείου, μπροστά σε πολλά μάτια έγινε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης θύμα φρικτής ψυχολογικής και σωματικής βίας.
Διαφορετικής τάξης θέμα η κατάληψη της Νομικής, ο βανδαλισμός του ΕΜΠ και τα βασανιστήρια που υπέστη ο 20χρονος σπουδαστής στη Γαλακτομική Σχολή Ιωαννίνων. Το κοινό φόντο είναι η εικόνα διάλυσης και η σύγχυση αρμοδιοτήτων που επιτρέπει την απεμπόληση ευθυνών και το διοικητικό χάος.
Κανείς δεν φταίει για την κάθε φορά κατάληψη, τους κάθε φορά βανδαλισμούς, αλλά ούτε και για όσα οδήγησαν στο θάνατο του Β. Γιακουμάκη, που συγκλονίζει την πολιτισμένη κοινωνία. Επειδή κανείς δεν φταίει, ας προετοιμαστούμε για τα επόμενα.