Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του Ομπάμα υπήρχαν πολλές διαφορετικές φωνές οι οποίες τόνιζαν το αδύναμο του χαρακτήρα του – ότι δεν θα ήταν σε θέση να πάρει δύσκολες αποφάσεις για την οικονομία ή την εξωτερική πολιτική αν οι καιροί το απαιτούσαν. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς που στάθηκαν κριτικά στο προφίλ του αμερικανού προέδρου άνηκαν στον προοδευτικό χώρο, των φιλελεύθερων – liberal – για τις ΗΠΑ ή της σοσιαλδημοκρατίας για την Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.
Σημαντικοί έλληνες και ξένοι δημοσιογράφοι τον χαρακτήριζαν ως αιώνιο φοιτητή ο οποίος διαρκώς αναλύει καταστάσεις και γεγονότα χωρίς να παίρνει το κόστος μιας πολιτικής απόφασης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δήλωση του για τους εξτρεμιστές του Ισλάμ στην οποία ανέφερε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι δεν έχει ακόμη αποφασίσει τη στρατηγική που θα ακολουθήσει απέναντι στους εξτρεμιστές.
Αυτό χαρακτηρίστηκε ως αδυναμία – δεν είναι δυνατόν ένα ηγετικό πολιτικό πρόσωπο να λέει δημοσίως ότι δεν έχει στρατηγική σε ένα τόσο σημαντικό θέμα το οποίο αφορά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Εδώ ταιριάζει το πολιτικό απόφθεγμα – καλύτερα να δείχνεις ισχυρός και ας έχεις άδικο παρά να φαίνεσαι αδύναμος και να έχεις δίκιο.
Ανεξάρτητα από το αν κανείς συμφωνεί με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, σκεφτείτε την εικόνα ενός προέδρου ο οποίος μιλά για άμεση στρατιωτική επέμβαση ως απάντηση σε μια ομάδα αλλόφρονων. Και ο πρόεδρος αυτός να ήταν ο εκπρόσωπος μιας χώρας με σημαντική και αδιαμφισβήτητη στρατιωτική και διπλωματική επιρροή. Όλα τα θέματα που συνδέονται με θρησκευτικό ή πολιτικό εξτρεμισμό ακόμη και όταν προκαλείται το δημόσιο αίσθημα από ακραίες πράξεις βίας αντιμετωπίζονται με διπλωματική και στρατιωτική ευφυία. Αυτό χαρακτήριζει όσους έχουν ικανότητες διοίκησης – να παραμένουν ψύχραιμοι και ορθολογιστές όταν οι άλλοι ζητούν άμεση αντίδραση. Ξέρουν, ότι ο θυμός είναι ο χειρότερος σύμβουλος ακόμη και αν ικανοποιείται ένα συντηρητικό κομμάτι του εκλογικού σώματος. Μα, πραγματικά πιστεύει κανείς ότι η διεθνής κοινότητα δε μπορεί να απομονώσει και να εξουδετερώσει μία ομάδα φανατισμένων πολεμόχαρων και ότι συνιστούν πραγματική απειλή για το status quo ή το δυτικό τρόπο ζωής ή όπως αλλιώς επιθυμείτε..
Αγαπητοί φίλοι, οι προοδευτικοί είχαν πάντα τα καλύτερα στελέχη στους κόλπους τους, έκφραζαν και εκφράζουν το πιο δημιουργικό, παραγωγικό και υγιές κομμάτι της κοινωνίας, είχαν πάντα άποψη για την κουλτούρα και τον πολιτισμό, γνώριζαν και γνωρίζουν ότι το μέτρο και η λογική δημιουργούν έναν κόσμο που έχει αύριο, ότι το μέλλον δημιουργείται από συνειδητές πράξεις που απορρίπτουν κάθε δόγμα, κάθε φανατισμό.
Το εκλέγειν χαρακτηρίζει το σήμερα, ωστόσο μόνον ο ιστορικός του μέλλοντος μπορεί να κρίνει πολιτικά μια ολόκληρη εποχή, μόνον ο οικονομολόγος του αύριο μπορεί να βάλει στο ζύγι τις πολιτικές αποφάσεις του χθες. Να ‘στε βέβαιοι ότι αν όλοι οι δημιουργικοί άνθρωποι στην οικονομία, την επιστήμη και την πολιτική λειτουργούσαν με βάση το κριτήριο της δημοφιλίας κάνενας απο εμάς δε θα ζούσε στο σύγχρονο κόσμο της δημοκρατίας και της παγκοσμιόποιησης.
Τι είναι αυτό που έκανε τη διαφορά σε όλους εκείνους που δημιούργησαν την κοσμογονία του αιώνα που αφήσαμε πίσω μας; Μήπως ήταν ο εθνικισμός και τα δόγματα, μήπως ήταν ο επεκτατισμός και τα άρματα του Χίτλερ, μήπως ο προστατευτισμός και η εσωστρέφεια στα οικονομικά του ‘30; Η απάντηση είναι ότι οι θεσμοί άλλαξαν μια για πάντα τον κόσμο και όσο οι μεταρρυθμίσεις ακολουθούν το βηματισμό της οικονομίας, κανένα δόγμα βίας και μισαλλοδοξίας δε μπορεί σταθεί όρθιο. Δεν είναι οι τίτλοι, αγαπητέ φίλε, είναι οι θεσμοί..