Το είδωλο μου είναι ο Μάικλ Τζόρνταν, ο θρυλικός μπασκετμπολίστας.

Δεν είμαι και φανατικός μπασκετόφιλος, μου αρέσει μόνο όταν κερδίζει η ομάδα μου.

Αλλά να…αυτός ο τύπος αποχώρησε από το άθλημα στην κορυφή της καριέρας του και τους άφησε όλους σύξυλους.

«Μα πως κύριε Τζόρνταν; Εισθε  νεότατος, έχετε τόσα χρόνια θριάμβων μπροστά σας.»

Ο δημοσιογράφος απορεί αλλά εγώ τόπιασα το μήνυμα.

Η μεγάλη τέχνη, η σοφία του να αποχωρείς στο καλύτερο σημείο, εν δόξη…

Πριν αρχισει η κάμψη, η κουραση, ισως ο ευτελισμός.

Άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις.

Πήγα κι εγώ να πω «αγάπη μου χωρίζουμε τώρα, που σ´ αγαπώ πολύ», αυτή δεν με πήρε στα σοβαρά, «που θα πάμε το βράδυ;», πήγαμε στο μπαράκι με φίλους κι άφησα τον χρόνο και την φθορά να επιτελέσουν τον ρόλο τους.

Στη συνέχεια βελτιώθηκα κι έμαθα να αποχωρώ όταν έπρεπε ή περίπου, καμιά φορά και νωρίτερα.

Από μουσικά σχήματα, επαγγέλματα και κυρίως από τις αριστερές πολιτικές παρέες μου.

Ξέρετε, απο αυτές που σε τραβούν απ’ το μανίκι.

Αυτό το τελευταίο δεν είναι κι εύκολο. Δεν είναι μόνο κάποιες ιδεολογικές αξίες που ενώνουν την ομάδα, αυτές αλλάζουν ευκολότατα κατά περίσταση. Τόπε κι ο Μαρξ… «αυτές είναι οι αρχες μου, κι αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες».

Είναι κυριως η προσωπική επαφή, η θαλπωρή του να ανήκεις, η προστασία, η αίσθηση της οικογένειας…

Κι αν φύγεις είσαι δακτυλοδεικτούμενος, απολωλός, αποστάτης, προδότης.

Είναι κι αυτή η ανάγκη της δικαίωσης των νεανικών επιλογών, της πορείας σου, της ένταξης σου.

Θέλει θάρρος να αναθεωρήσεις, να αμφισβητήσεις τις γραφές, τα ιερα και όσια, αυτά για τα οποία  αγωνίστηκες.

Κι όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο δύσκολο σου φαίνεται να αντικρύζεις τον εαυτό σου γυμνό μπροστά στον καθρέφτη.

Τα σκέφτομαι με αφορμή το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχω πολλούς φίλους, νεανικούς συνοδοιπόρους, που αναθάρρησαν τότε, στα χρόνια του αντιμνημονιακού αγώνα. Και, όπως είπαν, σηκώθηκαν από τον καναπέ για να πυκνώσουν τις τάξεις του οργισμένου λαού.

Η ρεβάνς.

Και να… μέλη, στελέχη, κρατικοί αξιωματούχοι, βουλευτές, υπουργοί.

Τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση.

Μεθυσμένοι από την εξουσία, με μια δικαιολογημένη αλαζονεία, δεν προσεξαν τις λεπτομέρειες.

Εκώφευσαν σε κάθε κριτική από τους «άλλους».

Δεν είδαν αυτό που ερχόταν.

Το οικοδόμημα καταρρέει.

Κάποιοι φτιάχνουν καινούργιο κόμμα, στα όρια της εισόδου στη Βουλή, οπως παλιά μεν, άνευ ηθικού πλεονεκτήματος δε.

Κι άλλοι διασύρονται σε ένα κατ’ ευφημισμόν συνέδριο, όπου η πολιτική αντικαθίσταται από  προσωπικες αντεγκλήσεις και αυριανικά γιουχαΐσματα.

.

Στα όρια μιας κωμωδίας όπου ακόμη κι εγώ, γνωστός χαιρέκακος, δυσκολεύομαι να γελάσω.

Κανείς δεν γνωρίζει τι θα απομείνει από το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα και τον λαοπροβλητο πρώην  ή τον τωρινό αρχηγό του.

Μου φαίνεται ότι οι ένδοξες μέρες πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Το «κυβερνώσα» διαγράφεται. Ισως και το «Αριστερά».

Κάποια αναλαμπή το πολύ πολύ να θυμίσει συναυλία των γερασμένων Scorpions στο Λυκαβηττό, την Debby Harry να τραγουδά  σε εκπομπή της Ρούλας Κορομηλά ή τον Rolandinio στο Survivor.

Κι είναι πολύ αργά για να πεις… «Κάν’ το όπως ο Τζόρνταν».

Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόραμμα της ΕΡΤ