Aναμφισβήτητα ο Ιταλός πρωθυπουργός -και προεδρεύων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το τρέχον εξάμηνο- είναι από τα πρόσωπα που αναμένεται να παίξουν σημαντικό ρόλο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, σε μια χρονική στιγμή καθοριστική για την κατεύθυνση που θα πάρει η Ευρώπη.

Με ένα φιλόδοξο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στη φαρέτρα του κι έχοντας πετύχει μια εντυπωσιακή νίκη στις πρόσφατες ευρωεκλογές, ο 39χρονος Ματέο Ρέντσι διεκδικεί με αξιώσεις να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους για την ανάγκη εξισορρόπησης των ευρωπαϊκών πολιτικών, με στόχο την τόνωση της ανάπτυξης και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Με το βάρος ενός δυσβάστακτου δημόσιου χρέους στους ώμους του και ύστερα από μια μακρά περίοδο εφαρμογής σκληρών μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης -έστω και εκτός Μνημονίου- ο Ρέντσι επιδιώκει να δημιουργήσει συνθήκες επανεκκίνησης της ιταλικής οικονομίας, προωθώντας αλλαγές στο εσωτερικό -κυρίως στα εργασιακά και στη φορολογική πολιτική- αλλά και στο ευρωπαϊκό επίπεδο, αξιοποιώντας πλήρως μια σειρά από προτάσεις του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος για την ανάκτηση μιας βιώσιμης και δυναμικής ανάπτυξης στην Ευρώπη.

Στο εσωτερικό, ο Ρέντσι, αναγνωρίζοντας τη σημασία του «πολιτικού παραδείγματος» όταν θέλεις να εξασφαλίσεις την ευρύτερη δυνατή συναίνεση ή και ανοχή των πολιτών, προωθεί μέτρα ανακούφισης και προστασίας των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, καταπολέμησης της φοροδιαφυγής αλλά και δραστικού περιορισμού των «προνομίων» των ανώτατων στελεχών του κρατικού μηχανισμού.

Στο εξωτερικό, ο Ρέντσι δεν απειλεί, δεν καταγγέλλει και δεν εκβιάζει. Δεν ζητά «κούρεμα» του χρέους του και δεν χαρακτηρίζει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης «ζουρλομανδύα».

«Παίζει» με τους κανόνες του (ευρωπαϊκού) παιχνιδιού και επιχειρεί να διαμορφώσει συμμαχίες γύρω από μια διαφορετική «ανάγνωση» του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου για τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας: Χωρίς να αμφισβητεί το σκέλος «σταθερότητα» του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ζητά να δοθεί έμφαση στο σκέλος «ανάπτυξη», μέσω της εφαρμογής των κανόνων της ευελιξίας.

Αν και χαρισματικός επικοινωνιακά, ο Ιταλός πρωθυπουργός δεν μπλέκει την πολιτική με την επικοινωνία. Αποφεύγει τη δημαγωγία για «εσωτερική κατανάλωση» και δείχνει να θέλει να υπερασπιστεί την υψηλή δημοφιλία του στη βάση της εξασφάλισης απτών αποτελεσμάτων και όχι ψευδεπίγραφων υποσχέσεων και εφήμερων λαϊκισμών.

Μήπως έχουμε κάτι να διδαχθούμε από το «παράδειγμα Ρέντσι»;