Σήμερα το πορτραίτο του θα φιγουράρει σχεδόν παντού. Ο άνθρωπος που στα 22 του, με δύο δικά του γκολ, έθεσε εκτός τελικού του Euro2012 τη Γερμανία. Ο Μάριο Μπαλοτέλι γίνεται σύμβολο όχι μόνο της ποδοσφαιρικής Ευρώπης, αλλά και της υπόλοιπης που θέλει, αποκρουστικά τις περισσότερες φορές, να βλέπει πολιτικούς ή εθνοτικούς συμβολισμούς, πίσω από τα απλά παιχνίδια της μπάλας. (Αλήθεια, αυτοί με τις περικεφαλαίες είναι ακόμη στην Πολωνία, ή πρέπει να ανησυχούμε;).

Σύμφωνα με το αθλητικό ρεπορτάζ, ο Μπαλοτέλι δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Παιδί μεταναστών από τη Γκάνα, γεννήθηκε στην Ιταλία, και τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του επισκεπτόταν τα χειρουργεία πιο συχνά από ό,τι τις παιδικές χαρές. Οι γονείς του δεν άντεξαν οικονομικά, και στα τρία του τον εμπιστεύτηκαν στην εύπορη οικογένεια Μπαλοτέλι. Η ρατσιστική συμπεριφορά των συνομήλικών του, τον έκανε χαρακτήρα τραχύ και απότομο. Η εξωγηπεδική του συμπεριφορά συχνά, για τα βρετανικά ταμπλόιντ (αγωνίζεται στη Σίτυ), είναι πιο ελκυστική (και προσοδοφόρα) από τη αθλητική. Καυγάδες στα μπαρ, επεισόδια με αστυνομικούς, εφήμερα φλερτ.

Ωστόσο, χθες, ωρίμασε απότομα. Τις ευκαιρίες, τις μετέτρεψε σε γκολ. Δεν χρειάστηκαν περίτεχνες – και συνήθως αναποτελεσματικές – ενέργειες, ούτε πληθωρισμός τεχνικών κινήσεων, για να πείσει πως αξίζει να είναι εκεί που βρέθηκε. Να είναι μεταξύ των «μη διαφορετικών» αστέρων. Το έπραξε, αποδίδοντας ως γνήσιο γρανάζι του ίδιου συστήματος, διατηρώντας την «ιδιορρυθμία» του.

Έτσι, μέσα στην – έως παρεξήγησης – υπερβολή στο συμβολισμό των αθλητικών μεταδόσεων, άθελά μας είδαμε ότι χρειαζόμαστε όχι έναν, αλλά πέντε – έξι κυρίους ή κυρίες Μπαλοτέλι. Να ξεπερνούν το σύμπλεγμα της διαφορετικότητας, μέσα από το αποτέλεσμα, και να αποδεικνύουν ότι τα σύνορα μεταξύ εφικτού και ανέφικτου είναι διάτρητα. Και όχι μόνο στον αθλητισμό…