O κ. Μητσοτάκης προ λίγων ημερών «ξεδιέγραψε» τον μισαλλόδοξο δήμαρχο Καμπόσο. Τις ίδιες μέρες άρχισε να καλλιεργείται ένα κλίμα συνεννόησης με την Τουρκία με διαφαινόμενο στόχο την παραπομπή των διαφορών μας στη Χάγη. Ο πρωθυπουργός έχει κερδίσει δυο «κοινά». Από τη μια, μετά την οδυνηρή εμπειρία του δημοψηφίσματος του 2015 και τις τραγικές αποφάσεις της τότε ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώθηκαν συνθήκες για την ανάπτυξη στους κόλπους της καταρρέουσας μεσαίας τάξης ενός κινήματος «κοινωνικού δαρβινισμού». Το πολύτιμο για τη χώρα κίνημα του «Μένουμε Ευρώπη» άρχισε να παράγει και αποτελέσματα πέρα από τις αρχικές προθέσεις του. Ήδη από το 2010 είχαν διαμορφωθεί απόψεις πως για τη χρεοκοπία φταίνε οι «φτωχοί» που με τις απαιτήσεις τους για επιδόματα διόγκωσαν τις κρατικές δαπάνες, πως οι ανήμποροι να παρακολουθήσουν τους ρυθμούς των αγορών, φορτώνουν το κράτος με δαπάνες, οι οποίες θα μπορούσαν να δοθούν στον πλούτο και τους μεσαίους και έτσι να αυξηθεί ο εθνικός πλούτος, ήταν λίγα απ’ όσα πίστευαν όλοι αυτοί που είχαν αποδεχθεί τον κοινωνικό δαρβινισμό. Ο εχθρός γι’ αυτούς ήταν η φτώχεια, την οποία όμως παράγουν οι ίδιοι οι φτωχοί και όχι οι άνισες αγορές. Μας πώς τότε υποστήριξαν μια τέτοια κυβέρνηση που έδωσε γενικευμένα pass, αυτοί που πίστεψαν ότι τα επιδόματα παράγουν οικονομική υστέρηση; Μα γιατί ακριβώς αποδέκτες αυτών των pass έγιναν τώρα και οι «κοινωνικοί δαρβινιστές», ακροκεντρώοι και παραδοσιακοί δεξιοί. Από την άλλη οι αναφορές του πρωθυπουργού σε υψηλότερους μισθούς, ποιοτικότερες θέσεις εργασίας και αποτελεσματικότερη δημόσια υγεία, συσπείρωσαν γύρω και αυτούς που μισούν οι κοινωνικοί δαρβινιστές: Τους φτωχούς. Αυτά είναι τα παράδοξα των πολυσυλλεκτικών κομμάτων. Τι γίνεται όμως αν κάποιος αποφασίζει να κάνει και πολιτική που θα δυσαρεστήσει την άλλη βασική συνιστώσα του πολιτικού μας συστήματος; Τον φοβικό εθνικισμό;
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ο κ. Μητσοτάκης δεν το λέει, αλλά μάλλον το σκέφτεται να προχωρήσει σε «Πρέσπες του Αιγαίου». Και καλά θα κάνει. Μια αλλαγή πολιτικής που θα απελευθερώσει τη χώρα από πολλά βαρίδια, όπως έκαναν και οι Πρέσπες της Μακεδονίας. Εδώ όμως θα συναντήσει μεγάλη αντίδραση. Από τους καμπόσους σαμαρικούς μακεδονομάχους μέχρι – δυστυχώς και πάλι όπως στις κανονικές Πρέσπες- το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ. Η προσέγγιση των ευρωπαίων σοσιαλιστών με τον ΣΥΡΙΖΑ, είχε να κάνει και με την αδυναμία τους να κατανοήσουν τη στάση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών. Ποτέ δεν κατάλαβαν στο PES πώς ένα σύγχρονο, υποτίθεται σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, επέστρεφε σε πολιτικές που διάσπασαν τη Β’ Διεθνή το μακρινό 1914. Γι’ αυτούς η στάση του ΠΑΣΟΚ στις Πρέσπες ήταν στάση κόμματος του 1914 και όχι του 2014. Η επανένταξη των Καμπόσων στη ΝΔ και η ενεργοποίησή τους στο ΠΑΣΟΚ θα είναι η αντίδραση του ελληνικού εθνικολαϊκισμού. Απ’ αυτόν και όχι από τον σκέτο λαϊκισμό πάσχει η χώρα. Αυτός είναι μια κάποια λύση, την ίδια στιγμή μάλιστα που στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν τα δικά τους και στο ΠΑΣΟΚ αναζητούν στον «πατριωτισμό» τη λύση στα ιδεολογικά κενά τους. Να γιατί ο Μητσοτάκης καλεί Καμπόσο. Είναι όμως πραγματική λύση;
ΥΓ. Στη μνήμη του μεγάλου διπλωμάτη και υπέροχου ανθρώπου Κωνσταντίνου Ζέππου.
Πηγή: www.tanea.gr