Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, η παραβίαση του νόμου, δεν είναι «ύβρις». Είναι απλώς μία συγκεκριμένη παρανομία. Αντίθετα, μιλάμε για «ύβρι» όταν – ανεξάρτητα από τη τυπική νομιμότητα – παραβιάζονται τα «μετανομικά» εκείνα όρια, που στοιχειοθετούν τους θεμελιώδεις αυτοπεριορισμούς, στους οποίους στηρίζεται η ίδια η δημοκρατία, αλλά που δεν είναι και τυπικά θεσμισμένοι. Αφού «..σε μια δημοκρατία ο λαός μπορεί να κάνει οτιδήποτε», αλλά «οφείλει να ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε». Γι’ αυτό και η δημοκρατία ορίστηκε, ως «το καθεστώς του αυτοπεριορισμού» ή ως «τραγικό καθεστώς». (Καστοριάδης, «Η Ελληνική πόλις και η δημιουργία της δημοκρατίας»).

Αυτά ακριβώς τα πυρηνικά για την δημοκρατία όρια που επιβάλλουν τον αυτοπεριορισμό και των οποίων η υπέρβαση οδηγεί στην «ύβρι», αγνοεί ή περιφρονεί ο Καμμένος – ουδείς γνωρίζει τι είναι χειρότερο – στις δύο κύριες εκδηλώσεις του: α) Όταν καταστρέφει ανθρώπινους στόχους με όρους συκοφαντικού ολοκληρωτισμού. Όταν δηλαδή, για την απόδειξη των συκοφαντιών του, επικαλείται συνήθως τις ίδιες τις συκοφαντίες του. Και όχι μόνον, αλλά αντιστρέφοντας το βάρος της απόδειξης, φέρνει σε απόγνωση και τα θύματά του, όταν τα καλεί να αποδείξουν το αδύνατο. Ότι δηλαδή δεν έπραξαν αυτό που δεν έπραξαν ή ότι δεν είναι αυτό που δεν είναι. Πώς να αποδείξεις π.χ. ότι δεν είσαι μέρος κάποιας «συνωμοσίας» που σου αποδίδουν;

Και β) Όταν, εκμεταλλευόμενος την ιδιότητα του υπουργού, προκαλεί καταδρομικές επιχειρήσεις της αστυνομίας, εναντίον όσων εκπροσώπων του τύπου, θεωρεί ότι τον συκοφάντησαν. Οι οποίες «καταδρομές», ναι μεν μπορεί να είναι τυπικά νόμιμες, πλην όμως στοιχειώνουν την πιο προκλητική «ύβρι», αφού παραβιάζουν τα όρια για τα οποία μιλήσαμε, δηλαδή το ίδιο το ήθος της δημοκρατίας, χωρίς το οποίο αυτή δεν μπορεί να υπάρξει. Κάτι βεβαίως που μάλλον είναι απολύτως αδιάφορο ή άγνωστο, σε όσους δεν την θεωρούν αξία με νόημα, δηλαδή όρο της συλλογικής και της ατομικής μας ύπαρξης, αλλά απλό «εργαλείο» για την κατάληψη της εξουσίας.

Γι’ αυτό και ο εν λόγω, παραβιάζοντας με την παραπάνω συμπεριφορά του κυρίως τα μη τυπικά θεσμισμένα όρια της δημοκρατίας, κινείται προκλητικά εκτός των ορίων του ήθους της δημοκρατίας και εντός των ορίων της «ύβρεως».