Οι χειρισμοί του Ντέιβιντ Κάμερον στο θέμα της εκλογής του νέου Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής διδάσκονται ήδη ως μάθημα προς αποφυγή σε όλα τα σχολεία στρατηγικής ανά τον κόσμο. Σημαντικότερη ακόμα και από την αποτυχία του στόχου –να μην προταθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ- είναι η απομόνωση και η τρώση του προσωπικού και εθνικού γοήτρου που επήλθαν ως συνέπεια αυτής της αποτυχίας.

.

Ο Βρετανός Πρωθυπουργός –ας μιλήσουμε λόγω ημερών με όρους Μουντιάλ- διάλεξε λάθος γήπεδο: τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μάλιστα στη νεότερη και πιο δημοκρατική εκδοχή τους, τη στιγμή που τόσο ο ίδιος ως μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου όσο και η χώρα του ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάθε άλλο παρά μπορούν να θεωρηθούν καλόπιστοι υπηρέτες αυτών των θεσμών. Δύσκολα ακούγεται πειστική η αγωνία να ανατεθεί στα «καλύτερα χέρια» το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το στόμα κάποιου που έχει βγάλει τη χώρα του από όσο περισσότερες κοινές πολιτικές μπορούσε (νομισματική πολιτική, εσωτερική άμυνα και ασφάλεια, φύλαξη συνόρων, κοινωνική πολιτική) και που έχει ποντάρει τα πάντα για την επανεκλογή του στην υπόσχεσή του να αναγκάσει την Ένωση να αλλάξει ώστε να μην αλλάξει η Βρετανία.

.

Ο αρχηγός των Τόριδων διάλεξε επίσης  λάθος ομάδα: γιατί δεν μπορεί να επιχειρεί εν κρυπτώ τη διαμόρφωση ενός άτυπου μπλοκ ετερόκλητων δυνάμεων (από τον μετριοπαθή αντιφεντεραλιστή Σουηδό Πρωθυπουργό στον φανατικό αντι-ευρωπαίο Ούγγρο και από τον κεντρώο Ολλανδό στη ρεαλίστρια Γερμανίδα Καγκελάριο) και μετά να απορεί και να εξανίσταται που τα μέλη ενός τέτοιου μπλοκ δεν κράτησαν ως το τέλος τις προφορικές υποσχέσεις τους. Η Βρετανία έχτισε μια ολόκληρη αυτοκρατορία πάνω στην αρχή της μη τήρησης των υποσχέσεων της, ώστε να μην είναι λογικό το ξάφνιασμα μπροστά στην αλλαγή στρατοπέδου κάποιων ηγετών στο διάστημα που χωρίζει μια βαρκάδα από μια μείζονα πολιτική απόφαση.

.

Ο ένοικος της Ντάουνιγκ Στριτ διάλεξε, τέλος, λάθος εστία: στόχος του και επίκεντρο της επιχειρηματολογίας του ήταν το πρόσωπο του κυρίου Γιούνκερ, ως δήθεν μη κατάλληλου για την Προεδρία και μη ενσαρκωτή του «νέου», ενώ θα έπρεπε να έχει καταλάβει ότι αυτό που διακυβευόταν ήταν το άλμα πολιτικοποίησης της Ένωσης, με πρώτο βήμα τη μετατροπή των ευρωεκλογών σε αναμετρήσεις (και) για την Προεδρία της Επιτροπής και δεύτερο την ενδυνάμωση του θεσμικού και πολιτικού ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου. Και πάλι αντίθετα στα χαρακτηριστικά του λαού του, ο Κάμερον δεν διάβασε καλά τα νούμερα και το συσχετισμό δυνάμεων:  δεν είναι ιδιαίτερα εφικτό να προσπαθείς να μπλοκάρεις τον επίσημο υποψήφιο της ίδιας σου της πολιτικής οικογένειας τη στιγμή που η οικογένεια σου αυτή κέρδισε σε πανευρωπαϊκή επίπεδο παρά τη διάσπαση που της έχεις επιφέρεις εσύ δημιουργώντας δική σου ομάδα.

.

Το Βατερλώ του κυρίου Κάμερον θυμίζει αρκετά το κυοφορούμενο του κυρίου Τσίπρα. Ο οποίος ανακατεύοντας «άνοιγμα προς σοσιαλιστικές αντιμνημονιακές δυνάμεις» και επιμονή στην «κινηματική λογική», μειοψηφία της πλειοψηφίας (που επιτρέπει το άνοιγμα μόνο σε αρκούντως κινηματικές σοσιαλιστικές δυνάμεις) και πλειοψηφία της μειοψηφίας (που δεν θέλει ούτε να ακούει περί ανοιγμάτων σε μη επαναστάτες), «ριζοσπαστικοίηση» (άλλως στραμπούληγμα γλώσσας και μυαλού) και «ρεαλισμό» (άλλως νεύμα στην εξουσία) ετοιμάζει ομελέτα με τσόφλια. Πρωτότυπη ομολογουμένως συνταγή, μόνο που δεν την έτρωγε ούτε ο Ναπολέων ούτε ο Νέλσον.