Σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται από την ανεργία, την οικονομική δυσπραγία, την ανέχεια σε πολλές περιπτώσεις, την αδιαφορία στο διπλανό, που δίνει σημασία στο εφήμερο κι όχι στο μακροπρόθεσμο, οφείλουμε όλοι να κάνουμε την αυτοκριτική και να χρεωθούμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί.

Οι διαχρονικές «εθνικές παθογένειες» που βασίζονται στην αδυναμία καθορισμού του Εθνικού σκοπού, της διάκρισης και ιεράρχησης εθνικών προτεραιοτήτων, στην αβελτηρία, και στην αδυναμία στοχοπροσύλωσης για την επίτευξη ελάχιστης εθνικής συναίνεσης, έχει ένα βασικό θύτη.

Το πολιτικό σύστημα που εξέθρεψε ένα πελατειακό τρόπο διακυβέρνησης με προκλητική νομή της Δημόσιας διοίκησης, με μικροκομματικές εξυπηρετήσεις εταίρων και φίλων, συνδικαλιστών κι επιχειρηματιών, προς εξυπηρέτηση του ιδιωτικού σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Φυσικά, βρήκε ένα πρόσφορο έδαφος μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον έντονα διχαστικό για πολλές δεκαετίες. Με δεξιούς κι αριστερούς, πράσινους και κόκκινους, ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, κι εσχάτως ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ με διακύβευμα το μνημόνιο, οικοδομήθηκε μια Πολιτεία όπου απουσιάζει η έννοια ΠΟΛΙΤΗΣ.

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Αποπειράθηκε από πολλούς φορείς, κόμματα, κινήσεις και πρωτοβουλίες πολιτών, ο επανακαθορισμός του πεδίου αναφοράς στη βάση της προοπτικής έκφρασης των πολιτών που τοποθετούνται στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Η «πρωτοβουλία των 58» κατόρθωσε σε σύντομο χρονικό διάστημα να κινητοποιήσει και επεδίωξε την επανασυσπείρωση αρκετών προοδευτικών πολιτών του τόπου, επιδιώκοντας την αλλαγή του πολιτικού πεδίου, στοχεύοντας την αλλαγή των όρων του παιχνιδιού.Δυστυχώς πλέον λίγοι θέλουν ή μπορούν να αντιληφθούν το διακύβευμα του εγχειρήματος που οδηγεί σε «κομματικό» σχηματισμό ειδικού σκοπού και περιορισμένης ευθύνης με ορίζοντα τις ευρωεκλογές ή/και περιφερειακές στους δήμους. Τείνουμε να ακολουθήσουμε ένα όχημα κενού φορτίου και να καταστούμε εκφραστές του τίποτα. Ακολουθούμε πλέον, τη πολιτική της ονοματολογίας προσώπων κλπ χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί μεταξύ όλων των εμπλεκομένων, το πλαίσιο, η ιδεολογία, οι αρχές κι αξίες, το όραμα κι ο σκοπός που πιθανά να ενέπνεαν και να οδηγούσαν σε προγραμματικές θέσεις κι επιλογές βάση στρατηγικής κι όχι τακτικών – τακτικίστικων ελιγμών.

Επιδιώκεται, η έκφραση του προοδευτικού χώρου με ορόσημο της Ευρωεκλογές. Έκφραση που συμπιέζεται από το χρόνο των εκλογών και πιθανά από το εκλογικό αποτέλεσμα. Επιπρόσθετα, τίθεται πρόσκομμα λόγω του σταυρού προτίμησης που αποτελεί όμως την πλέον δημοκρατική έκφραση στα μάτια του απλού πολίτη.

Χωρίς να έχουμε ανιχνεύσει ανάγκες κι επιθυμίες της ομάδας στόχου που επιδιώκουμε να ικανοποιήσουμε προσπαθούμε να σχεδιάσουμε προϊόντα που τείνουν να καταστούν αδιάφορα για τον κόσμο. Απλά με το επίπλαστο της «ηλικίας» και του «άφθαρτου» επιδιώκεται η κίνηση της μαριονέττας πίσω από την κουίντα της πολύφερνης Κεντροαριστεράς, από τους «έμπειρους» πολιτικούς, καθηγητές, επαγγελματίες του είδους, για τους προφανείς στόχους. Πάμε να προσφέρουμε το δωράκι του κενού και του τίποτα επιδιώκοντας να το τυλίξουμε με περιτύλιγμα από φατσούλες όμορφες και θελκτικές. Αλλά ο κόσμος πλέον δε τσιμπά…

Αναπόφευκτα, η επιλογή σύμπραξης – συμπαράταξης με τα υφιστάμενα κόμματα μπορεί να επιφέρει μικρά οφέλη για την ανάπτυξη του όλου εγχειρήματος. Διότι οι αντιστάσεις των κομματικών μηχανισμών για να διατηρήσουν τις μικροεξουσίες αποτελούν, εμπόδια ανυπέρβλητα. Άλλωστε κι η παροιμία τα λέει όλα, «καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη».