Ζωή ν’ αλλάξεις πρέπει. Στις διακοπές διαβάζω «Παραγουάη». Τι ψάχνουμε στα ταξίδια; Τι διακόπτουμε στις διακοπές; Στις διακοπές οι μέρες είναι ίδιες, δεν υπάρχουν Τρίτες, ημερομηνίες παράδοσης, κλείσιμο τεύχους, ραντεβού, συσκέψεις. Πια τα καλοκαίρια μου έχουν γίνει πολύ σημαντικά, τα μετράω ένα ένα, είναι πολύτιμα.

 Να αφήνουμε τις ομπρέλες τη νύχτα; Μήπως τις κλέψουν; Ας τις κλέψουν. Στην ομπρέλα μου αφήνουν αναθήματα. Γυαλιά για τη θάλασσα. Ένα σωσίβιο. Ένα γυναικείο πάνινο κοκαλάκι. Μου αρέσει να κάνω υποθέσεις, κάποιοι χρησιμοποιούν την ομπρέλα μου για σκιά, άγνωστοι που μου αφήνουν κάτι. Μετά, σιγά-σιγά, ένα ένα τα δώρα εξαφανίζονται πάλι. Πρώτο χάνεται το κοκαλάκι. Μετά το κίτρινο σωσίβιο.

Θα βγεις από τη μοναξιά σου, θα ’ρθεις μαζί μας, δεν το συζητάμε. Το νησί μ’ αρέσει γιατί κάνω πράγματα που δεν κάνω. Συναναστροφές. Να είσαι με κόσμο. Το καλοκαίρι θέλω μόνο να ακούω. Ζούμε όλοι χωρίς να το καταλαβαίνουμε, σε κλειστούς κύκλους, συγγενών περιπτώσεων με παρόμοιες ζωές. Μ’ αρέσει να ακούω για άλλες ζωές, μου μοιάζουν τρομερές περιπέτειες, ζωές που δεν έζησα, που θα μπορούσα να ζήσω. Έζησε 12 χρόνια στο Κατάρ. Έφυγε από τον Καναδά, γυρνάει μόνιμα στην Ελλάδα, δεν θέλει άλλο κρύο στη ζωή του.

Διαβάστε τη συνέχεια