Νομίζω ότι κλείνει ένας κύκλος. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος Πρωθυπουργός, που κάλυψα ως πολιτική συντάκτρια, το 1990. Μαζί του, γνώρισα τις Συνόδους Κορυφής της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ και είδα κι άκουσα για πρώτη φορά, από κοντά, σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής. Έπειτα από τόσα χρόνια αισθάνομαι ότι οι κουβέντες που έκανε μαζί μας, τους δημοσιογράφους, που τον συνοδεύαμε στις επισκέψεις του στο εξωτερικό, ήταν ιδιαίτερα μαθήματα πολιτικής. Δεν υπήρξε ούτε μια αποστολή στο εξωτερικό για την οποία να μην μας ενημερώσει. Αυτή την ενημέρωση από τον Πρωθυπουργό την περιμέναμε πάντα και συνέβαινε συνήθως, μία ώρα μετά την απογείωση μας. Ήταν όταν ο Μητσοτάκης έβγαζε τη γραβάτα, το σακάκι έμενε με το πουκάμισο ή φορούσε μια μπλε-πράσινη ζακέτα. Στεκόταν όρθιος στην μέση του διαδρόμου, ανάμεσα στις θέσεις μας, και μας μιλούσε. Απαντούσε σε ερωτήσεις και πάντα επικεντρωνόταν στο διεθνές περιβάλλον, τις ισορροπίες, που διαμορφώνονται και τον τρόπο με τον οποίο η χώρα μας θα μπορούσε να διατυπώσει τις θέσεις της.
«Ο….θα πει αυτό θα τον στηρίξουν οι…..κι εγώ σκοπεύω να αντιπροτείνω…», έλεγε. Ήξερε πού πήγαινε. Ήξερε τι ήθελε κι εμείς ξέραμε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό ποιες ήταν οι επιδιώξεις, οι στόχοι της χώρας μας. Ενημέρωση για μείζονα θέματα χωρίς «κύκλους», «πηγές» «μεσάζοντες».
Ήταν χειμώνας του 1991, όταν μετά από μια δύσκολη έκτακτη Σύνοδο Κορυφής μας ανακοίνωσε ότι, από τις Βρυξέλλες θα πηγαίναμε κατευθείαν Γενεύη για να συναντηθεί με τον τότε γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Μπούτρος Γκάλι. Ξημέρωνε 31 Δεκεμβρίου, την ταραγμένη εμπόλεμη εποχή στα Βαλκάνια. Φτάσαμε Γενεύη, δεν ξέραμε αν θα φύγουμε και πότε. Ολοκλήρωσε τις συναντήσεις του αργά το βράδυ, έκανε τις καθιερωμένες δηλώσεις on camera και ξέραμε ότι η ,επί της ουσίας, ενημέρωση θα γίνει μέσα στο αεροπλάνο. Απογειωθήκαμε και ήταν λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος όταν βγήκε στο διάδρομο φορώντας τη ζακέτα του. Σηκώθηκε από την θέση της τότε η Ντόρα Μπακογιάννη. «Μα άστους να φάνε λίγο είναι κατάκοποι», του είπε. «Δεν θα κόψουμε πίτα για το καλό του χρόνου», αναρωτήθηκε ο Μητσοτάκης.
Πριν από πέντε χρόνια μιλήσαμε στο τηλέφωνο και η συζήτηση πήγε στις πολιτικές εξελίξεις. Η σκέψη του ήταν κρυστάλλινη. Πριν κλείσουμε το τηλέφωνο του είπα «κύριε Πρόεδρε είχα την τύχη νεαρά και άπειρη να σας καλύψω σε διεθνείς αποστολές και πιστεύω ότι, αν καταλαβαίνω τώρα κάτι από διεθνείς σχέσεις και εξωτερική πολιτική, το οφείλω σε εσάς». Μου απάντησε: «Χαίρομαι γι αυτό σε ευχαριστώ που το λες».
Δημοσιεύεται και στην ιστοσελίδα του «Αθήνα 9.84»