Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα μια τέτοια περίπτωση, αλλά για κάποιο λόγο αυτή τη φορά μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και με έβαλε σε μαύρες σκέψεις. Ήταν σε μια φιλική συντροφιά τις προάλλες, που άκουσα πως ένα αγαπητό στους παρευρισκομένους πρόσωπο, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, σε μέση ηλικία και αφού προηγουμένως είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο για προγραμματισμένες εξετάσεις! Ενδονοσοκομειακή λοίμωξη είπαν και σε δύο μέρες… πάει ο άνθρωπος, μακαρίτης.

Μου ήρθε αμέσως στο μυαλό πως λίγο καιρό πριν, είχα και πάλι ακούσει κάτι παρόμοιο να έχει συμβεί στην οικογένεια κάποιων άλλων φίλων και θορυβήθηκα με τη σκέψη πως, «σαν πολύ συχνά δεν το ακούω τελευταία αυτό;». «Εγκληματικό μου φαίνεται», είπα μέσα μου σε μια οργισμένη στιγμιαία σκέψη. Ήταν ίσως και που λίγους μήνες πριν είχα περάσει αρκετές μέρες στα νοσοκομεία, συνοδεύοντας τον πατέρα μου στις τελευταίες περιπέτειες της ζωής του, όπου θέλοντας και μη έζησα κι εγώ από κοντά, όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι κάθε μέρα, τη «νέα κατάσταση» εντός του «συστήματος» υγείας. Θυμήθηκα πως μια μέρα είχα πάει να βάλω απολυμαντικό υγρό στα χέρια μου, από το σχετικό πλαστικό δοχείο, όταν άκουσα μια φωνή από πίσω μου να λέει κάπως τσιριχτά: «Άπα-πα-πα, που να το βρεις καλέ το υγρό, είναι μήνες που δεν μας φέρνουν, δεν έχουν λεφτά, λένε…». Γύρισα και είδα τη νοσοκόμα, που το προηγούμενο πρωί με είχε ενημερώσει επισήμως, πως σεντόνια για άλλαγμα δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα.

Μάθαμε τις τελευταίες μέρες, όχι πως δεν το είχαμε υποψιασθεί, πως ένα στα τέσσερα κρεβάτια Εντατικής είναι κλειστά, ενώ τις επόμενες ημέρες θα μπει λουκέτο σε άλλα 50, καθώς λήγουν, λένε, οι συμβάσεις γιατρών και νοσηλευτών. Με την ψυχή στο στόμα, 30 με 40 συγγενείς ασθενών τη μέρα, ψάχνουν αγωνιωδώς αλλά ματαίως, πολλές φορές, κρεβάτι εντατικής για να σώσουν τους ανθρώπους τους. Τραυματιοφορείς βάζουν, όπως ακούμε, γύψους, οδηγοί ασθενοφόρων και ασανσέρ αναγκάζονται να κάνουν τους νοσηλευτές, τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ είναι πλέον σαράβαλα και μόνο τα μισά σε λειτουργία. Πρόκειται για άγνωστα μεν, πλην όμως καθημερινά θλιβερά περιστατικά.

Είναι πλέον φανερό ότι οι τραγικές ελλείψεις που έχουν τα νοσοκομεία σε προμήθειες, υλικά, φάρμακα, λειτουργικά μηχανήματα και σε ανθρώπινο δυναμικό, έχουν φέρει το όποιο σύστημα υγείας είχε απομείνει προ της κατάρρευσης της εθνικής οικονομίας, σε ένα τέτοιο σημείο, που ήδη παράγει και εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Με απλά λόγια, ή έχεις λεφτά να πας σε κανένα καλό ιδιωτικό θεραπευτήριο, ή αλλιώς, καλό παράδεισο αδερφέ… Μπαίνεις πλέον σε ένα δημόσιο νοσοκομείο για εξετάσεις ρουτίνας ή για ένα αντιμετωπίσιμο περιστατικό και άμα βγεις ζωντανός, πας και ανάβεις μια λαμπάδα σαν το μπόι σου στη Μεγαλόχαρη.

Αυτό, αγαπητοί κύριοι της τρόικας και της κυβέρνησης, δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά πρόκειται ήδη για την αρχή μιας ανθρωπιστικής κρίσης. Ή μήπως υπάρχει κάποιος αριθμός θυμάτων, κάποιο, ας πούμε αποδεκτό νούμερο, ως όριο, πάνω από το οποίο θα επιτρέπεται να μιλήσουμε για μαζική εγκληματική αμέλεια. Ποιος ασχολείται σήμερα άραγε με την πρέπουσα προσοχή και κατά προτεραιότητα με αυτό το μείζον κοινωνικό και εθνικό πρόβλημα; Φοβάμαι πως κανείς σοβαρά, με όρους και συνθήκες γενικού συναγερμού. Γιατί βεβαίως συνιστά εθνικό πρόβλημα, όταν η υγεία του μεγαλύτερου τμήματος του ελληνικού πληθυσμού απειλείται, από την κατάρρευση ενός τόσο βασικού πυλώνα του κράτους.