Κι αυτή την φορά οι πολίτες – συμμετέχοντας ή απέχοντας – έδειξαν την μικρή ή μεγάλη τους εχθρότητα προς οτιδήποτε παραπέμπει στον Μεταρρυθμιστικό Λόγο ή και απλώς εμπεριέχει την δυνατότητα ορθολογικών ιεραρχήσεων και αποτιμήσεων των αναγκών της χώρας.
Κάλυψαν με το πέπλο της ανύπαρκτης μαγείας για μια φορά ακόμα τον νικητή, με την – σχεδόν – βεβαιότητα πως με την επανάληψη των ταχυδακτυλουργιών εκ μέρους του το Μνημόνιο δεν θα εφαρμοστεί παρά μερικώς και κατά το δοκούν και πως επίσης τα μαγικά ισοδύναμα θα αντικαταστήσουν ποσοτικά τα απαιτούμενα με παράβλεψη των νέων ποιοτικών διαρθρώσεων, που χρειάζονται. Έτσι τα προνόμια θα επιζήσουν με την μορφή της κατσαρίδας μετά από πυρηνικό ατύχημα. Βέβαια λησμονούν, πως τα μαγικά ισοδύναμα όλο και λιγοστεύουν και στο τέλος μόνον οι Δημόσιοι Υπάλληλοι θα είναι ρεαλιστικό ισοδύναμο, μόνο που τότε θα μιλάμε για το παράδοξο του ουροβόρου όφεως όπως επιτυχημένα περιέγραψε τελευταία ο Στέφ. Μάνος.
Η λαϊκιστική πλειοψηφική κυβερνητική και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση πρέπει να διαλέξει τι χωράει το στομάχι της, καθώς η ιδιότυπη αμφίδρομη ομηρεία των κυβερνητικών συνεταίρων κάνει – παραδόξως – τον εναγκαλισμό τους πιο ασφυκτικό.
Δυστυχώς η πολιτική ιστορία μας , δείχνει πως δύσκολα μπορεί να υπάρξει μεταρρυθμιστικό πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ των αλλαγών , σε αντίθεση με τα εύκολα ρεύματα των ανεφάρμοστων απλοϊκών – και γι’ αυτό, επικίνδυνων – ψευδών. Το μόνο παρήγορο είναι πως ο μέσος πολίτης στρέφεται προς τις πολιτικές απόψεις του ορθολογισμού, από την στιγμή που επισυμβεί η απομάγευση του λαϊκιστή νικητή. Ακουμπάει αναγκαστικά κι όχι πλαστά αληθινά, γι ΄αυτό και απαιτείται πολλαπλάσιος κόπος για να ηγηθούν ως νικητές, κάποιοι πού την επόμενη φορά μπορεί να χάσουν, μιας και θα χουν δυσαρεστηθεί πολλοί μικροί ή μεγάλοι προνομιούχοι. Έτσι συχνά παρατηρούμε μιαν αμφισημία του μεταρρυθμιστικού λόγου των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων, σαν να χει ο λόγος τους τρείς σταλιές ορθολογισμού και μία λαϊκισμού.
Οι προπολιτικές καθηλώσεις, απομεινάρια της μακραίωνης Οθωμανικής κατοχής και των εμφυλίων του 20ου αιώνα, βαφτίστηκαν παλιότερα αλλά και πρόσφατα αξιοπρέπεια ενός λαού. Για να απομακρυνθούμε όμως από το προπολιτικό οδεύοντας προς το πολιτικό, απαιτούνται τουλάχιστον οι ανασυστάσεις των δύο εκπροσωπήσεων του ελληνικού αστισμού δηλ. των Συντηρητικών αφενός και των μεταρρυθμιστών Σ/δημοκρατών αφετέρου.
Κι εδώ αν υποθέσουμε πως το, περίπου, 30% εκλογικής σταθερής δύναμης της Κ/δεξιάς είναι ένα καλό εφαλτήριο ανανέωσης και ανόδου, το κερματισμένο και αθροιζόμενο 10% της Κ/αριστεράς, του ενδιάμεσου χώρου είναι ένα αρνητικό δεδομένο.
Συνεπώς, έως ότου οι δύο πόλοι της ελληνικής αστικής δημοκρατίας, και κυρίως ο ασθενέστερος αριθμητικά ρεφορμιστικός μεταρρυθμιστικός ανασυσταθούν, ένας Περονισμός – καρικατούρα, που πιάνει από τις παρυφές του φασισμού – εντός των ΑΝΕΛ – και φτάνει σε ακροαριστερά γκρουπούσκουλα – εντός του ΣΥΡΙΖΑ – , θα διοικεί πολιτικώς ψυχανώμαλα την Ελλάδα. Κι αυτό παρά το Ευρωπαϊκό κεκτημένο που πολλαπλώς είναι κατοχυρωμένο .
Καληνύχτα και καλή τύχη…