Τον Ιούλιο του ?13, όταν σκοτώθηκε ο δραπέτης Μ. Κόλα από άνδρες των ειδικών δυνάμεων, είχα αναρωτηθεί αν του κάνανε καλά του Αλβανού. Ο τίτλος προήλθε από μια θριαμβευτική, σχεδόν, κραυγή ενός ανθρώπου που έτυχε να βρισκόμαστε μαζί σε χώρο διακοπών. Παρακολουθώντας τότε τα γεγονότα, με μεγάλη λύπη (αλλά και ανησυχία), διέκρινα να περισσεύει το αίσθημα μίσους, για άλλη μια φορά. Η κάθε πλευρά, έβρισκε το δικό της πειστικό «επιχείρημα» για να το δικαιολογήσει. Για τους μεν εδώ, των συνόρων οπαδούς του αίματος , ήταν μια «δίκαιη πράξη» των αστυνομικών, αφού ο δραπέτης «είχε διαπράξει εγκλήματα» και στην τελική, «ήταν και Αλβανός». Άρα «καλά του κάνανε». Το τεκμήριο αθωότητας και η Δικαιοσύνη; Θα αστειεύεστε. Αυτά είναι καλά, αλλά μόνο όταν μας αφορούν.
Για τους άλλους, ήταν «μια ακόμα δολοφονία Αλβανού από τους Έλληνες», που όπως και οι από εδώ, οπαδοί του αίματος, θεωρούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη, όλους τους Έλληνες δολοφόνους. Είχα γράψει τότε για αιματοβαμμένη διελκυστίνδα με άγνωστο τέλος. Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται, με ακόμα πιο τραγικά αποτελέσματα αυτή τη φορά. Δύο ζωές χάθηκαν, για να «ξυπνήσουν» και πάλι οι «ύαινες», ένθεν κακείθεν, και να «μουγκρίζουν» πεινασμένες για αίμα. Η δολοφονία του υπαρχιφύλακα Τσιρώνη, που κανονικά θα έπρεπε να μονοπωλεί τη συζήτηση για τα κενά του σωφρονιστικού συστήματος, «επισκιάστηκε» από την αδιανόητη, για κρατικούς υπαλλήλους δημοκρατικής χώρας, δολοφονία μετά βασανιστηρίων, πέραν κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, του κρατούμενου, υπαιτίου της δολοφονίας.
Και πάλι η ίδια συζήτηση. «Καλά του κάνανε του Αλβανού, αφού δολοφόνησε τον Έλληνα οικογενειάρχη» οι μεν, «οι Έλληνες δολοφονούν ξανά Αλβανούς» οι άλλοι. Άσχετα αν για τη δολοφονία, ο μεν έπρεπε να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη και οπωσδήποτε, δεν εκπροσωπούσε τη χώρα του, και ξέχωρα αν το βασανισμό και τη δολοφονία του, δεν τα διέπραξαν «οι Έλληνες» γενικά, αλλά συγκριμένοι άνθρωποι. Στα δε social media, μερικοί «γνήσιοι πατριώτες», μέχρι και μένα θεώρησαν υπαίτιο! Κάποιος, μάλιστα, ευφάνταστος και τολμηρός στα σενάρια, με ρώτησε ευθέως στο twitter, αν ήμουν εγώ στις φυλακές Μαλανδρίνου και διέπραξα το έγκλημα, ενώ ένας άλλος, έγραψε ότι απογοητεύτηκε όταν έμαθε ότι δεν ήμουν ο δολοφονημένος Αλβανός. Εξάλλου, το ένα χαρακτηριστικό απ’ όλα, το έχω: γεννήθηκα στην Αλβανία. Το ίδιο όμως «υπαίτιος» ήμουν και για μερικούς Αλβανούς, εφόσον «υπηρετείς και υπερασπίζεσαι, γράφοντας μόνο στη γλώσσα τους, τους δολοφόνους των Αλβανών». Παράνοια.
Η αντίδραση της πολιτείας, σε πρώτη φάση, δείχνει να είναι άμεση και όπως αρμόζει σε Δημοκρατία. Η δήλωση του Γ.Γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής του υπουργείου Δικαιοσύνης, Μαρίνου Σκανδάμη, που έκανε λόγο για «βάναυσες, απάνθρωπες και αποτρόπαιες πράξεις κρατικών υπαλλήλων, που προσβάλλουν την έννοια του κράτους δικαίου και την οφειλόμενη προστασία της ανθρώπινης ζωής», είναι δείγμα σωστής αντιμετώπισης της περίστασης. Ο ίδιος, μίλησε για «συμπεριφορές βγαλμένες από τα πιο σκοτεινά χρόνια της ιστορίας [που] λαμβάνουν την απάντησή τους από την ελληνική Δικαιοσύνη και την Πολιτεία. Ο νόμος θα εφαρμοστεί υποδειγματικά και κατά παντός υπεύθυνου». Είναι λόγια που περιμένει κανείς από τους εκπροσώπους της Δημοκρατίας και δεν μπορεί παρά να νιώθει καλά, όταν διατυπώνονται. Και πρέπει να γίνουν και πράξη, για να πάψουν να ακούγονται τα «μουγκρητά» και από τις δυο πλευρές των συνόρων.