Όλη η Ευρώπη ταράχτηκε στο άκουσμα της εκλογικής επιτυχίας του γερμανικού AFD, δηλαδή της εναλλακτικής για την Γερμανία.
Στο κρατίδιο της Θουριγγίας ήρθε πρώτη με 33%, ενώ σε αυτό της Σαξονίας ήρθε πίσω από τους Χριστιανοδημοκράτες με μια ισχνή διαφορά 1,3% γράφοντας ένα επίσης εντυπωσιακό 30,6%
Η αδυναμία ομογενοποίησης της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και φυσικά και των δυο κρατιδίων μετά την πτώση του Τείχους, αλλά και οι αποτυχημένες εκ του αποτελέσματος πολιτικές ενσωμάτωσης των μεταναστών από αραβικές και μουσουλμανικές χώρες έστειλαν το λογαριασμό.
Το γεγονός ότι ο ηγέτης του AFD στη Θουριγγία ο Μπιερν Χέκε, που έχει καταδικαστεί για ναζιστικά συνθήματα και φιλοναζιστική δραση, δεν κατόρθωσε να εκλεγεί βουλευτής ίσως δείχνει ότι το εκλογικό σώμα ήθελε να στείλει ένα μήνυμα χωρίς να επιβραβεύσει τον κομιστή του. Όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο Γερμανικό.
Η Γαλλία έχει μας ήδη δώσει μια πρόγευση. Περιμένουμε τη συνέχεια. Κι ακολουθούν κι άλλες χώρες.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αντιμέτωπη με μια σοβαρή κρίση ταυτότητας. Οι καλές προθέσεις περί ανοχής κι ενσωμάτωσης δεν αρκούν, Οι πάλαι ποτέ γενναιόδωρες πολιτικές χρειάζονται χρήματα και χρήματα δεν υπάρχουν. Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός με οικονομικές δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ινδία αλλά και την Ρωσία ενώ πλανάται στον αέρα μια οικονομική σύγκρουση με τις ΗΠΑ, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας.
Και ναι μεν στην Ελλάδα ο ρυθμός ανάπτυξης παραμένει ψηλότερος από άλλες χώρες και κάποιοι άλλοι δείκτες επιτρέπουν μια αισιόδοξη ανάγνωση από την πλευρά όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και των παρατηρητών διεθνών και εγχώριων. Γι αυτούς τους λόγους κάποιοι πιστεύουν ότι ξεμπερδέψαμε με το φαινόμενο της ακροδεξιάς. Είναι όμως έτσι;
Η εικόνα όμως της ασυνεννοησίας στο πολιτικό σύστημα προκαλεί ανησυχία, γιατί την κρίσιμη στιγμή όταν χρειαστεί δεν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε
Μπορεί ο Βελόπουλος και ο Νατσιός να μην είναι Μπιερν Χάκε και οι τοποθετήσεις τους να μας επιτρέπουν να τους αντιμετωπίζουμε με διάθεση θυμηδίας. Οι Σπαρτιάτες οδηγήθηκαν στην ανυποληψία μόνοι τους. Κι όσο για τα κλάσματα του πάλαι ποτέ κυβερνητικού Σύριζα δεν δείχνουν να πείθουν τον κόσμο. Η Λατινοπούλου και η Ζωή όμως κρατούν γερά.
Υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει. Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ο κανένας πρώτευσε στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός με ένα εντυπωσιακό 48%.
Αυτό ίσως δείχνει ότι οι πολίτες έχουν ήδη πάρει απόσταση και στο μέλλον δεν θα κρίνουν με βάση τις αντιλήψεις με τις οποίες παιζόταν το πολιτικό παιχνίδι στις διάφορες φάσεις της μεταπολίτευσης.
Ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει χωρίς να έχουμε δει το νέο.
Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να εμφανιστεί ένας σοβαρός τιμητής του πολιτικού συστήματος. Χωρίς κηραλοιφές, εικονίσματα και μαιάνδρους αλλά με την ικανότητα να αντλεί επιχειρήματα από τις ιδεολογικές κατασκευές του αντιδυτικισμού του αντισυστημισμού και του αντιευρωπαϊσμού που καλλιεργήθηκαν τα χρόνια του αντιμνημονίου.
Και τότε θα ξυπνήσουμε σε ένα άλλο τοπίο. Μακάρι όλα αυτά να είναι φαντασιοκοπήματα ενός ερασιτέχνη σχολιαστή όπως η αφεντιά μου.
Δυστυχώς έχουμε μπει σε μια νέα φάση παραλλήλων μονολόγων. Κάθε δε φωνή καλοπροαίρετης κριτικής αντιμετωπίζεται σαν άδικη, ακόμα και εχθρική.
Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με τα χιλιοειπωμένα, θα ήταν προτιμότερο με όση περίσκεψη μας έχει απομείνει να κοιτάζουμε τον ορίζοντα για να μην μας προκύψει κάποια ξαφνική καταιγίδα. Να αναλογιζόμαστε ποιά μπορεί να είναι η συμβολή μας θετική ή αρνητική στην εξέλιξη των γεγονότων.
Πρέπει να πάρουμε την ευθύνη των λόγων μας σοβαρά. Χωρίς μηδενιστική διάθεση μεν αλλά και με θάρρος να ονοματίζουμε τα προβλήματα ζητώντας εφικτές λύσεις.
Γιατί μπροστά μας έχουμε δρόμο αντοχής και όχι εκατοστάρι.