Ο σχολιασμός της επικαιρότητας γίνεται δυσκολότερος, καθώς τα γεγονότα εξελίσσονται σε «πραγματικό χρόνο». Καταστάσεις που χρειάζονταν εβδομάδες για να γίνουν κατανοητές, αλλάζουν σε μέρες ή και ώρες. Θεμελιώδη μεγέθη όπως το δημόσιο χρέος από επονείδιστο και μη βιώσιμο, ξαφνικά γίνεται βιώσιμο. Η δανειακή σύμβαση αντί να καταργηθεί με έναν νόμο, παρατείνεται και μάλιστα χωρίς εκπτώσεις. Το Μνημόνιο παραμένει, αλλά η τήρησή του γίνεται πολύ πιο δύσκολη.

Σε σχέση με τις 25 Ιανουαρίου, η ζημιά έγινε, αλλά η αντοχή μας δεν είναι η ίδια. Τα ταμεία είναι άδεια και οι τράπεζες στεγνές. Το χειρότερο, η ελπίδα της πολιτικής αλλαγής δεν υπάρχει πλέον. Το «χαρτί» το παίξαμε, αλλά μάλλον δεν βγαίνει. Η μεταστροφή πάντα αρχίζει με την αμφιβολία. Η «εκλογή» Προέδρου ως ακραία τυχοδιωκτική πολιτική σκοπιμότητα δεν δείχνει στιβαρή κυβέρνηση. Τα πρώτα νομοθετικά μέτρα, όπως οι 100 δόσεις με «χάρισμα» χρεών δεν πείθει, αφού πολλοί νιώθουν «ηλίθιοι». Η προσαρμογή είναι αναγκαστικά ραγδαία και εκθέτει όσους σκόπιμα ή λόγω άγνοιας και ιδεοληψίας αγνοούσαν ή παραποιούσαν την πραγματικότητα.

Οταν ο «κόσμος» συνειδητοποιήσει τι έχασε στις 25 μέρες από τις εκλογές και πόσα κινδυνεύει να χάσει ακόμη, η αντίδραση θα πάρει ιστορικές διαστάσεις. Ο λαός μας είναι συναισθηματικός, συχνά περισσότερο από όσο πρέπει. Η προδομένη ελπίδα οδηγεί σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Η συγνώμη θα είναι δύσκολη και αντίστροφα ανάλογη με τον θυμό που θα προκαλέσουν οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Οι ευθύνες του πολιτικού κόσμου θα είναι τότε ακόμη μεγαλύτερες και θα χρειαστεί να πει αλήθειες. Η εξάρτηση από την «καλοσύνη των άλλων» αυξάνει με κάθε άστοχη ενέργεια ή κουβέντα. Ας αποφασίσουν, λοιπόν, και μαζί τους και εμείς. Είναι οι Ευρωπαίοι φίλοι ή εχθροί; Είναι εταίροι δανειστές ή λύκοι που μας πίνουν το αίμα;

Είναι το Μνημόνιο κάτι που επεβλήθη δόλια από ξένους κατακτητές και ντόπιους προδότες ή αναγκαία συνθήκη για την εξασφάλιση του ευρωπαϊκού μέλλοντος που όλοι λέμε ότι θέλουμε; Θα αφήσουμε τον περήφανο ανεξάρτητο υπουργό Αμυνας να το «κάνει Κούγκι» ή θα δώσουμε στα παιδιά μας την ελπίδα για καλύτερο μέλλον;

Η «ενηλικίωση» της κοινωνίας γίνεται με δραματικούς όρους. Το μέλλον θα είναι ευρωπαϊκό ή δεν θα υπάρξει. Ο Σαμψών διάλεξε να πεθάνει «με τους αλλόφυλους», αλλά δεν ξέρω τι έγινε μετά. Εμείς διεκδικούμε ευρωπαϊκό μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.