Το διήμερο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ για την επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη σηματοδότησε μια τομή στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Δεν ήταν ένα πανηγυράκι. Δεν εξαντλήθηκε σε αγιογραφίες. Στις συζητήσεις έγινε μια βαθιά και πολλές φόρες σκληρή κριτική και αυτοκριτική στην μέχρι τώρα πορεία του. Παράλληλα βεβαία με τον τονισμό της μεγάλης προσφοράς του στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Και αυτή η κριτική διάθεση βοήθησε στην αυτογνωσία του.
Το κυριότερο όμως, άνοιξε τον δρόμο για τον μετασχηματισμό του σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Και έδωσε το έναυσμα για την έναρξη των διεργασιών για την συγκρότηση της μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης και του νέου μεταρρυθμιστικού πόλου. Η συγκλονιστική ομιλία του Κώστα Σημίτη ήταν μια ακριβής περιγραφή του πώς φτάσαμε σε αυτή την τρομερή κρίση.
Παράλληλα δε, έδειξε με ενάργεια τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν για τη σύγκλιση της κεντροαριστεράς. Ήταν ένα χαστούκι σε αυτούς που δεν κατάλαβαν τίποτα από την κρίση και συνεχίζουν τις πρακτικές ψηφοθηρίας, στις παγιωμένες κομματικές ιεραρχίες, στους φιλόδοξους αρχηγίσκους ανύπαρκτων κόμματων, στον αριστερό κομφορμισμό της ΔΗΜΑΡ, στους παράγοντες που αισθάνονται τόσο σημαντικοί που δεν μπορούν να δουν το μέλλον χωρίς αυτούς.
Και ένα άνοιγμα στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που όπως οι αγωνιστές κατά της δικτατορίας, πολιτικοποιηθήκαν στη διάρκεια της κρίσης και ασφυκτιούν ανάμεσα στον λαϊκισμό, τον ανορθολογισμό και τον ναζισμό.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος, στο κλείσιμο του συνεδρίου άνοιξε το δρόμο για την συσπείρωση όλων των δυνάμεων, κινήσεων, συλλογικοτήτων, πρόσωπων της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, της κεντροαριστεράς, του μεταρρυθμισμού, κάτω από την προγραμματική ομπρέλα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία ενόψει των ευρωεκλογών. Το ξεκίνημα αυτό πρέπει να έχει συνέχεια και συνέπεια. Δεν υπάρχει πολυτέλεια για κομματικές περιχαρακώσεις και πατριωτισμούς, για προσωπικές στρατηγικές και εγωισμούς, για εσωκομματικές γκρίνιες και διαμάχες, για μικροφιλοδοξίες και μικροκαβγάδες. Ο αριστερόμορφος καταστροφικός λαϊκισμός, ο ψεκασμένος ανορθολογισμός και ο αποκρουστικός ναζισμός καραδοκούν.
Και δεν μπορεί μόνη εναλλακτική λύση σε όλα αυτά να είναι η συντηρητική παράταξη. Η χώρα χρειάζεται μια μεγάλη, σύγχρονη, ευρωπαϊκή προοδευτική παράταξη. Όλες οι δυνάμεις λοιπόν οφείλουν να στρωθούν στο έργο της προγραμματικής επεξεργασίας. Χρειαζόμαστε μια νέα αφήγηση. Πρέπει να απαντήσουμε πώς θα γίνει η ανάπτυξη αλλά και τι είδους ανάπτυξη θέλουμε. Ποιο θα είναι το νέο παραγωγικό μοντέλο. Πώς θα οικοδομήσουμε μια οικονομία ανταγωνιστική.
Να ξαναεφεύρουμε το κοινωνικό κράτος ώστε να προστατεύει πραγματικά τους πραγματικά έχοντες ανάγκη. Να σχεδιάσουμε επιτέλους την ριζική φορολογική μεταρρύθμιση. Να μεταρρυθμίσουμε το κράτος ώστε να γίνει μικρότερο, αλλά αποτελεσματικότερο. Να σχεδιάσουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα εκφασισμού της κοινωνίας, αλλά και γενικευμένης ανομίας. Να κατοχυρώσουμε τα δικαιώματα των νόμιμων μεταναστών, χωρίς να κάνουμε την χώρα πυριτιδαποθήκη λόγω της παράνομης μετανάστευσης.
Να επεξεργαστούμε θέσεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την καταπολέμηση του ρατσισμού, την κατοχύρωση της θρησκευτικής, φυλετικής, εθνικής, γλωσσικής και σεξουαλικής διαφορετικότητας. Ένα πρόγραμμα που θα κάνει την Ελλάδα ευρωπαϊκή και κοσμοπολίτικη.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό.