Φωνάζει ότι πρέπει να σχηματιστεί επειγόντως οικουμενική κυβέρνηση γιατί ο κίνδυνος της Grexit είναι υπαρκτός και σύντομα θα τον βρούμε μπροστά μας. Δεν αρνείται εκ προοιμίου να παραμείνει πρωθυπουργός ο Α. Τσίπρας, τον οποίο θεωρεί “σώφρονα”, αλλά προτιμά τον Γ. Προβόπουλο και για υπουργούς τεχνοκράτες. Βρίσκεται, λέει, σε διαρκή επαφή με ξένους πρέσβεις και Ευρωπαίους αξιωματούχους που του μεταφέρουν την αγωνία τους για την πολιτική σταθερότητα εδώ και για την πορεία των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Ελπίζει ότι επόμενος πρόεδρος της ΝΔ θα είναι ο Ευ. Μεϊμαράκης γιατί θεωρεί ότι θα συμβάλει στη δημιουργία κλίματος συναίνεσης, ενθαρρυμένος από τον Κ. Καραμανλή για τον οποίο πιστεύει ότι την κρίσιμη ώρα θα παρέμβει ώστε να μην διακινδυνευθεί η παρουσία της χώρας στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Τέσσερις βουλευτές της Ενωσης Κεντρώων ψήφισαν κατά της άρσης ασυλίας του Ν. Μιχαλολιάκου και εκ των υστέρων θεωρεί πως ήταν λάθος, όμως χωρίς κακή πρόθεση και χωρίς μεγάλη σημασία. Με άνεση εξομολογείται δημόσια ότι είναι φίλος με τον Α. Φλαμπουράρη εδώ και 30 χρόνια, ενώ εξοργίστηκε από το βήμα της Βουλής για την επίθεση που δέχεται ο υπουργός σχετικά με το πόθεν έσχες του.
Εχει εμπιστοσύνη στον πρωθυπουργό αλλά όχι και στο περιβάλλον του που τον πιέζει να μείνει σε σκληρή γραμμή και να μην κάνει το βήμα για τη διασφάλιση μεγάλων συναινέσεων. Αποκαλύπτει ότι βουλευτής του Ποταμιού του πρότεινε να ρίξουν την κυβέρνηση καταψηφίζοντας το σύμφωνο συμβίωσης λέγοντας ότι θα συμμετάσχει και το ΠΑΣΟΚ στην ίντριγκα. Δεν κατονομάζει, όμως, τον συνωμότη, αγνοεί ότι δεν πέφτει η κυβέρνηση αν δεν πιάσει το 151 σε κάποιο νομοσχέδιο ούτε δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι αν έκαναν μια τέτοια επιλογή το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ θα ήταν σαν να αυτοκτονούν πολιτικά.
Ετσι κι αλλιώς, δεν δέχεται πίεση να απαντήσει επί της ουσίας και να στηρίξει τα επιχειρήματα και τους ισχυρισμούς του. Περιφέρεται ως δυνητικός ρυθμιστής της πολιτικής ζωής, ως παράγοντας ευρωπαϊκής σταθερότητας και φορέας του ορθολογισμού, ζει το μύθο του, σαν να εμφανίστηκε πριν από λίγους μήνες στη δημόσια σφαίρα και σαν να μην έχει διανύσει πορεία δεκαετιών συνεργαζόμενος και με το ΠΑΣΟΚ και με τη ΝΔ, διαπρέποντας ως μικροκαναλάρχης, και γράφοντας πολλά τηλεοπτικά χιλιόμερα στον κόσμο του πολιτικού trash.
Ο Βασίλης Λεβέντης πρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή μετά από πολλά χρόνια προσπάθειας στα ρηχά γιατί τον σηκώνει η εποχή. Είναι όλα στα μέτρα του: Το επίπεδο σκέψης και αισθητικής του πολιτικού συστήματος, οι κανόνες του μιντιακού παιχνιδιού, η κυριαρχία της φτήνιας και της ασημαντότητας, η δύναμη του μαγνήτη που τραβάει τα πάντα προς τα κάτω. Δεν έρχεται από το παρελθόν μας, αλλά από το μέλλον μας – ένα μέλλον στο οποίο το παλιό είναι νέο και το νέο παλιό, καθένας είναι τα ρούχα του και η πολιτική κάτι σαν τηλεοπτικό παιχνίδι (τύχης, όχι γνώσεων).
Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο