Δεν είναι η πρώτη φορά που μια πλειοψηφία αποφασίζει ότι θέλει να κυβερνηθεί από αυταρχικούς ηγέτες, ανθρώπους με μίσος για κάθε τι το «διαφορετικό», που περιφρονούν αδύναμους, φτωχούς, γυναίκες, έγχρωμους, ΛΟΑΤΚΙ, μετανάστες και πρόσφυγες. Συνήθως αυτό γίνεται με πρόσχημα την «υπερηφάνεια για την πατρίδα» (βλέπε και το σύνθημα του Τραμπ: «Make America Great Again” )

Το μίσος για την «woke κουλτούρα», δηλαδή επί της ουσίας για την υποστήριξη των δικαιωμάτων, έγινε κινητήρια δύναμη για όσους θεωρούν ότι πρέπει να επιστρέψουμε στα «καλά παραδοσιακά πρότυπα». Στην αποδοχή της υπεροχής των λευκών, των ανδρών, των οικονομικά ισχυρών. Σε ένα είδος «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».

Οι περισσότεροι αδιαφορούν , και αρκετοί εχθρεύονται ανοιχτά τον υπόλοιπο κόσμο εκτός ΗΠΑ, που τον αγνοούν. Έτσι κατανοούν το εθνικιστικό σύνθημα «America first». Όχι ως «πρώτα η Αμερική», αλλά ως «ΜΟΝΟ η Αμερική».

Το πρότυπο του «μάτσο» άνδρα, που πρόβαλε ο Τραμπ, ο οποίος δεν επιθυμεί περιορισμούς στην οπλοκατοχή και αδιαφορεί (στην καλύτερη περίπτωση) για το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, έχει πολλούς οπαδούς στην «βαθιά Αμερική», στις αγροτικές και αραιοκατοικημένες περιοχές.

Πολλοί αδύναμοι οικονομικά είδαν τον κίνδυνο στους μετανάστες και στους πρόσφυγες, που θα τους πάρουν τις δουλειές και θα βιάσουν τις γυναίκες τους.

Μεσαίοι επιχειρηματίες και στελέχη επιχειρήσεων είδαν στον Τραμπ τον επιτυχημένο επιχειρηματία που θα δώσει ώθηση στην οικονομία.

Οι δισεκατομμυριούχοι (τύπου Ελον Μασκ) ενίσχυσαν την καμπάνια του, για να μπορέσουν να έχουν μία ακόμα ελάφρυνση στη φορολόγηση τους, όπως τους υποσχέθηκε.

Αρκετοί θεώρησαν ότι μια πολιτική εμπορικού προστατευτισμού, δηλαδή επιβολή μεγάλων δασμών στα ξένα προϊόντα που εισάγονται στις ΗΠΑ, θα τους φέρει επιπλέον ευκαιρίες (αγνοώντας τις συνέπειες ενός διεθνούς εμπορικού πολέμου, σε μια κατεξοχήν χώρα της παγκοσμιοποίησης, όπως οι ΗΠΑ).

Το κατόρθωμα του Τραμπ ήταν ότι μπόρεσε να ενοποιήσει όλες αυτές τις κοινωνικές ομάδες, με τον εμπρηστικό λόγο του και τις υποσχέσεις του. Είναι η δύναμη του λαϊκισμού, στην ακροδεξιά εκδοχή του αυτή την φορά.

Ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του δεν ανήκουν στους προσωπικούς θαυμαστές του.  Τον θεωρούν όμως ως το μέσον για να προωθηθούν αυτές οι θέσεις.

Από εδώ και πέρα, όλη η προσοχή θα είναι στραμμένη στο εάν ο Τραμπ θα κατορθώσει να παραμερίσει όλα τα θεσμικά εμπόδια που υπάρχουν στο αμερικανικό πολίτευμα, για να περιορίζουν την δύναμη του εκάστοτε προέδρου.

Και ο υπόλοιπος κόσμος - και κυρίως η Ευρώπη- θα κρατάει την αναπνοή του, διότι γνωρίζει από την προηγούμενη προεδρική θητεία του πόσο απρόβλεπτος ως χαρακτήρας είναι ο νέος Πρόεδρος. Κάτι που για μια ισχυρή παγκόσμια δύναμη, μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνο.

Κάποιοι ελπίζουν ότι δεν θα κάνει όλα όσα έλεγε, και με τον τρόπο που τα εννοούσε.

Ίδωμεν…!