Καθώς μετράμε αντίστροφα για την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου ενόψει της ευρωπαϊκής αναμέτρησης της 9ης Ιουνίου, ένα ερώτημα επανέρχεται συνεχώς στον δημόσιο διάλογο: αν σε αυτές τις εκλογές ως ψηφοφόροι πρέπει να κάνουμε επιλογές με το βλέμμα στραμμένο μόνο στην Ευρώπη ή μόνο στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.

Από τη μία βρίσκονται εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε το βάρος των αποφάσεων που παίρνονται σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο και στις ευρωεκλογές να ψηφίζουμε κόμματα και ανθρώπους ικανούς να δώσουν μάχες, χωρίς να μας απασχολούν ενδεχόμενα επίδικα της εσωτερικής πολιτικής επικαιρότητας. Με λίγα λόγια, να καταλάβουμε επιτέλους ότι είμαστε και Ευρωπαίοι πολίτες.

Από την άλλη υπάρχουν εκείνοι που βάζουν τα ζητήματα της εγχώριας πολιτικής σκηνής πάνω από οτιδήποτε άλλο. Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι μέσα από την κάλπη της 9ης Ιουνίου θα πρέπει να βγουν μηνύματα προς διάφορες κατευθύνσεις και αναλόγως της στόχευσης που έχει ο κάθε ψηφοφόρος. Άλλος να στείλει μήνυμα καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής, άλλος να στηρίξει την “σταθερότητα που εγγυάται ο Κ. Μητσοτάκης”, άλλος για να αλλάξουν οι συσχετισμοί εντός της αντιπολίτευσης. Και η Ευρώπη; Μικρή σημασία έχει.

Ωστόσο, αν και είμαστε εκ φύσεως ευρωπαϊστές, σε τέτοιο βαθμό που καλοβλέπουμε την αντικατάσταση των εθνικών κομμάτων από ευρωπαϊκά -θέμα για το οποίο ίσως γράψουμε μια επόμενη φορά-, για το ζήτημα του παρόντος κειμένου η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Εξηγούμαστε: Όσο και αν θέλουμε να απομονώσουμε το ευρωπαϊκό από το εθνικό, ήδη από την πρώτη στιγμή της ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ε. και όσο το Ευρωκοινοβούλιο και η Κομισιόν αποκτούν αρμοδιότητες -οι οποίες είναι μικρές κατά τη γνώμη μας-, τόσο το ένα θα επηρεάζει το άλλο.

Για παράδειγμα, πόσο αποκομμένο μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση, υπό την ηγεσία ενός υποτίθεται “φιλελεύθερου” και “μεταρρυθμιστή” - “του καλύτερου Ευρωπαίου”- πρωθυπουργού, “γράφει” συνεχώς στα παλαιότερα των υποδημάτων της ζητήματα που αγγίζουν τον σκληρό πυρήνα της ίδιας της υπόστασης της Ε.Ε. όπως είναι το κράτος δικαίου; Πόσο μακριά από ευρωπαϊκά ζητήματα είναι οι κατά καιρούς “μονταζιέρες” και η στοχοποίηση αξιωματούχων και θεσμών της Ε.Ε. επειδή χαλάνε το κυβερνητικό αφήγημα, το οποίο παρεμπιπτόντως μπάζει πλέον νερά από παντού;

Προφανώς και ως ψηφοφόροι μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε. θα πρέπει να σκεφτόμαστε και να δρούμε με το μυαλό στραμμένο στο κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι και στο υπό διαμόρφωση μέλλον του. Προφανώς και από τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης θέλουμε να δοθούν μάχες προκειμένου να μην πάρουν τον έλεγχο κόμματα που -ακόμα και αν δεν το λένε φωναχτά- μοναδικό τους στόχο έχουν την περαιτέρω περιθωριοποίηση της Ε.Ε. και την επιστροφή στα κράτη-έθνη, τα οποία απλά θα τυγχάνει να συνυπάρχουν στην ίδια ήπειρο. Αλλά ακόμα και αυτό προϋποθέτει την όσο δυνατό μεγαλύτερη αποδυνάμωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ειδικά όταν δείχνει πρόθυμο να δεχθεί στους κόλπους του ηγέτες όπως η νεοφασίστρια Μελόνι, απλά και μόνο για να συμπληρώσει έδρες, και στο οποίο, να μην ξεχνάμε, ότι ανήκει και η Ν.Δ.