Κι άλλες φορές μου έχει δοθεί η ευκαιρία να τονίσω σχετικά με τους δικαστές και τις αποφάσεις τους ότι ο σεβασμός δεν είναι κάτι που απονέμεται, αλλά κάτι που κατακτάται. Και αποφάσεις όπως αυτή του Συμβουλίου της Επικρατείας για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές μόνο σεβασμό δεν εμπνέουν. Ιδιαίτερα όταν το σκεπτικό της απόφασης δεν προκαλεί μόνο απορίες, αλλά σε κάποια σημεία και θυμηδία.
Για παράδειγμα, θεωρείται αντισυνταγματική, λέει, η απασχόληση την Κυριακή και η παρεμπόδιση της άσκησης του δικαιώματος του εκκλησιασμού για τους εμποροϋπαλλήλους. Και εύλογα διερωτάται κανείς γιατί τόση ευθιξία για τη συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων και όχι για τους χιλιάδες άλλους που απασχολούνταν, απασχολούνται και θα συνεχίσουν ν? απασχολούνται σε ανθοπωλεία, ζαχαροπλαστεία ή επιχειρήσεις εστίασης;
Και αν ο εκκλησιασμός ή η αργία είναι δικαιώματα που οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας έκριναν ότι οφείλουν να προστατεύσουν, τι γίνεται με τα αντίστοιχα δικαιώματα των απασχολουμένων σε ανάλογες επιχειρηματικές δραστηριότητες στη Ρόδο ή στην Κέρκυρα ή στη Σαντορίνη ή σε όλα τα τουριστικά θέρετρα της χώρας; Αυτά δεν πρέπει να προστατευτούν;
Βέβαια η απόφαση είναι προσωρινή και δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας εκδώσει την οριστική της απόφαση επί του θέματος, αλλά αυτό δεν αλλάζει μια πραγματικότητα την οποία διαμορφώνουν όλο και συχνότερες αποφάσεις δικαστηρίων, και η οποία πολύ απλά συνοψίζεται στην «άσκηση πολιτικής».
Διότι περί αυτού πρόκειται. Η συγκεκριμένη απόφαση δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να παρεμβαίνει στα δικαιώματα της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Και με τρόπο που, έως έναν βαθμό, είναι και προκλητικός, αφού υποτίθεται ότι «προστατεύει» μία μόνο κατηγορία εργαζομένων και σε ορισμένες μόνο περιοχές της χώρας, ακυρώνοντας έτσι τη συνταγματική επιταγή για τα ίσα δικαιώματα και τις ίσες υποχρεώσεις των πολιτών.
Αλλωστε, η κυριακάτικη εργασία ούτε χθεσινή, ούτε προχθεσινή υπόθεση είναι. Ισχύει εδώ και δεκαετίες, η νομοθεσία προβλέπει ειδική αμοιβή για την περίπτωση και στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης που επιλέξαμε ν? ανήκουμε ισχύει ανεμπόδιστα στα περισσότερα κράτη-μέλη. Αλλά εδώ είμαστε Βαλκάνια. Και σ? αυτό.