Τα συνθήματα και δη τα κραυγαλέα, απουσίασαν από την πρώτη επιτυχημένη συγκέντρωση των 58 στο Ακροπόλ. Στη θέση τους ακούσαμε στρογγυλές και ζυγισμένες αναλύσεις και προτάσεις. Στη θέση τους είδαμε προβληματισμένους, ευήκοους ακροατές. Οι ομιλητές αναφέρθηκαν – όσο ήταν δυνατόν σε μια τέτοια εκδήλωση – σε όλες τις πλευρές των επί μέρους μεγεθών που αφορούσαν το κεντρικό θέμα. Ζυγισμένα και ήρεμα. Και οι ακροατές χειροκρότησαν ό,τι θεώρησαν σημαντικό. Τίποτα στημένο και τίποτα σκηνοθετημένο. Είχες την αίσθηση ότι ήσουν κάπου με μια καλή παρέα, παρ’ όλο το μεγάλο βάρος του εγχειρήματος της ενότητας του προοδευτικού χώρου. Ήταν κι αυτό μια επιτυχημένη αρχή, καθόλου αμελητέα.

Το σύνθημα, προσπαθεί να συμπυκνώσει και ταυτόχρονα αφαιρεί για να είναι σύντομο και εστιασμένο. Έχει πάντα το στοιχείο της ορμής και της αποφασιστικότητας, αλλά σχεδόν πάντα και το στοιχείο της ακρισίας, όπως κάθε συντόμευση. Και κυρίως έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον για να εκφράσει, εκτός από κεντρικό προσανατολισμό, θυμό και φανατισμό.

Δεν εννοούμε βεβαίως ότι οι κεντρικές ιδέες μιας πολιτικής που γίνονται σύνθημα είναι περιττές, αλλά μόνο ότι η χρήση από τη μία, ή η κατάχρηση από την άλλη, εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς πολιτισμούς. Και έχουμε κάθε λόγο να πορευτούμε με τον πρώτο. Φρονούμε ότι εκείνο που χρειαζόμαστε σε έναν τόσο ταλαιπωρημένο τόπο από φανατισμούς και κραυγές, είναι οι διεξοδικές και στέρεες προτάσεις. Διότι μόνο έτσι μπορεί να αναδειχθεί η ουσία. Επειδή δεν ερμηνεύει θυμούς και συναισθήματα, αλλά πείθει με τα σχέδια που καταθέτει.

Εκεί, στο Ακροπόλ, ομιλητές και ακροατές, δεν έβρισαν, δεν πρόσβαλαν, δεν προσωποποίησαν έξω από τα πολιτικά πλαίσια. Είπαν και άκουσαν απόψεις. Κι αυτό είναι μια σημαντική παρακαταθήκη.

Ίσως να παρευρεθήκαμε σε μια ιστορική συγκέντρωση, στην οποία ο πολιτισμός της πολιτικής επικοινωνίας, συνάδει με την αφετηρία για μια έντιμη και ορθή πολιτική ενότητα της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης, που θα διορθώσει την ιστορία της κεντροαριστεράς και του τόπου.