Υπάρχει μία ψευδο-αριστερή ιδεοληπτική στάση η οποία αποτελεί δυστυχώς κοινό τόπο σε πολλές συνιστώσες της κεντροαριστεράς. Είναι ιδεοληπτική γιατί χρησιμοποιεί μία γενική θεώρηση όχι για να ερμηνεύσει συγκεκριμένα την κατάσταση και τη συγκυρία αλλά για να το αποφύγει μέσω μίας γενικόλογης καταγγελίας. Είναι ψευδο-αριστερή γιατί είναι προσχηματική και ακολουθώντας τις χειρότερες παραδόσεις της αριστεράς ισχυρίζεται ότι διαθέτει πολιτική και ηθική υπεροχή λόγω ‘καταβολών’. Τέλος είναι πολιτικάντικη και παραγοντική και όχι πολιτική. Είτε πρόκειται για τον τρίτο πόλο της ΔΗΜΑΡ με το ‘προοδευτικό’ πρόσημο που καταγγέλει τη λιτότητα, είτε για το ‘κοινωνικό’ ΠΑΣΟΚ που για να ξαναβρεί τη χαμένη του τιμή θα πρέπει να εναντιωθεί στις ‘νεοφιλελεύθερες’ πολιτικές σύμφωνα, μεταξύ άλλων, με το γραμματέα του, είτε για τις, στα όρια του αστείου, αριστερίζουσες τραπεζορητορείες Παπανδρεικής προέλευσης στελεχών, δεν μιλάμε για τίποτε άλλο παρά για μια αποπετρωμένη απολογητική της πολιτικής και οικονομικής δυσανάπτυξης, του παρασιτισμού, του ημετερισμού. Είναι συνέχεια της συντηρητικής κριτικής που ασκούσε η αριστερή νομενκλατούρα σχεδόν σε όλες τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις τα τελευταία 30 χρόνια και ιδεολογικά συναφής με το ΠΑΣΟΚ του Τσοχατζόπουλου. Η ιδεοληπτική αυτή στάση είναι δομημένη κατά τέτοιον τρόπο ώστε να επιβιώνει οποιασδήποτε πρακτικής διάψευσης, να αναγεννάται, να αναδομείται και εν τέλει να μεταμφιέζεται μόλις τα πρακτικά αδιέξοδα γίνουν κραυγαλέα και αφόρητα, ξεπερνώντας πολλές φορές τα όρια όχι μόνο του ακοσμικού βυζαντινισμού της αλλά και της γελοιότητας, όπως συμβαίνει σήμερα στη ΔΗΜΑΡ. Το αριστερό προσωπείο σε αυτές τις περιπτώσεις χρησιμοποιείται με μοναδικό στόχο τη συνέχιση της επαγγελματικής πολιτικής σταδιοδρομίας, το ‘προοδευτικό’ πρόσημο θεωρείται τεκμήριο πολιτικής εντιμότητας που, ακόμα και αν έχει μείνει κουρέλι, θα επιτρέψει την πολιτική επιβίωση και τη διατήρηση δυσανάλογου ρόλου σε μια κυβέρνηση της αριστεράς. Αυτό είναι σήμερα το κοινό στρατήγημα της ΔΗΜΑΡ, του βαθέος ΠΑΣΟΚ, και μιας σειράς πολιτικών στελεχών που δυστυχώς ενδημούν στην κεντροαριστερά.

Ο αριστεροφανής αυτός συντηρητισμός που ήταν και είναι απέναντι σε οποιοδήποτε εκσυγχρονιστικό εγχείρημα, μπορεί να ξεσπαθώνει ενίοτε εναντίον του φασισμού, έχει όμως τεράστια ευθύνη για τον προϊόντα εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας και την ενδυνάμωση της ΧΑ αφού τις τελευταίες δεκαετίες συνέβαλε τα μέγιστα στην πολιτική και πολιτισμική καθυστέρηση της Ελληνικής κοινωνίας. Τελευταίο του επίτευγμα, με τη χρήση απίθανων και κατάπτυστων ιδεολογημάτων περί ‘πόλων’ και ‘προσήμων’ ήταν ο κατακερματισμός της Κ/Α στις ευρωεκλογές που είχε σαν αποτέλεσμα την ανάδειξη της ΧΑ σε τρίτο κόμμα. Σήμερα επείγει όσο ποτέ η δημιουργία και ενίσχυσημιας ενιαίας δημοκρατικής, κεντροαριστερής παράταξης κυρίως λόγω της ανάγκης αντιπαράθεσης με το φασισμό και τον εκφασισμό. Η αντιπαράθεση αυτή, που πολλοί ισχυρίζονταν ότι πέρα από τα νομικά, χρειάζεται να έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά, μπορεί να δοθεί και τελικά να κερδηθεί μόνο στο πολιτικό πεδίο της δημοκρατικής μεταρρύθμισης που δεν θα περιοριστεί σε παραμετρικές αλλαγές αλλά με το εύρος και το βάθος της θα δημιουργήσει νέα πολιτισμικά δεδομένα και νέες κοινωνικές συμμαχίες. Είναι μία ιστορική αντιπαράθεση που χρειάζεται να επινοήσει ένα νέο, σύγχρονο δημοκρατικό αφήγημα και να επανανοηματοδοτήσει το παρόν και το μέλλον των νέων γενεών, εντάσσοντας τες ουσιαστικά στην πολιτική του διαλόγου, της διαμόρφωσης κοινών αγαθών και δημοκρατικών πρακτικών, ενάντια σε αντισυστημικές σοφιστείες και ακτιβιστικές παρορμήσεις. Που χρειάζεται να αλλάξει ριζικά το σχολείο, το πανεπιστήμιο, την κοινωνία των πολιτών και τη σχέση πολίτη – κράτους,τις τοπικές κοινωνίες και τις πόλεις, επινοώντας μακρόπνοες συγκεκριμένες πολιτικές δημοκρατικού εκσυγχρονισμού και όχι χειραφετητικά ιδεολογήματα.

Αυτό το εγχείρημα της κεντροαριστεράς που ξεκίνησε με την Ελιά, παρά την εφεκτική ή κρυφίως απορριπτική στάση πολλών εκ των 58, οι οποίοι την τελευταία στιγμή ανάκρουσαν και πρύμνη και πλώρη και πέταξαν στα σκουπίδια τη δυναμική που είχε δημιουργηθεί,καθώς και πολλών στελεχών του Παπανδρεικού και του ‘κοινωνικού’ ΠΑΣΟΚ, χρειάζεται ανοιχτούς και όχι μυωπικούς ορίζοντες. Δεν χρειάζεται υπεράσπιση κεκτημένων που δεν υπάρχουν αλλά σεβασμό των διαφορετικών αντιλήψεων καισυλλογική δράση ανοιχτή σε επινοητικές αλλαγές και υπερβάσεις για την δημιουργία παραταξιακής δημοκρατικής συνείδησης. Μόνο έτσι θα πείσει. Δεδομένης μάλιστα της δυσκολίας της δεξιάς να αρθρώσει έναν κεντροδεξιό, δημοκρατικό, εκσυγχρονιστικό λόγο, η δημιουργία αυτής της ευρείας κεντροαριστεράς αποκτά κρίσιμα, εθνικά χαρακτηριστικά, και αποτελεί όρο για την ανακοπή της δυναμικής του φασισμού.

Αποτελεί επίσης όχι μόνο διακριτό αλλά και εντελώς διαφορετικό πολιτικό εγχείρημα από το εγχείρημα της ριζοσπαστικής αριστεράς και μόνο καταδεικνύοντας την διαφορετικότητα της αντίληψης, της πρότασης και της πράξης του έχει μέλλον. Όσοι υποκριτικά προτάσσουν τη συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, το κάνουν γιατί στην ουσία είναι μια light εκδοχή του και απλά το κρύβουν. Για να χρησιμοποιήσουμε μια παλαιά έκφραση, οδηγούν την δημοκρατική παράταξη στον λικβινταρισμό και την εξαέρωση. Είναι άλλο οι κυβερνητικές συνεργασίες που είναι επιβεβλημένες όταν κανένας δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνος του, και άλλο η χάραξη στρατηγικής. Τον κυβερνητικό εταίρο δεν θα τον επιλέξει η Κ/Α. Θα τον επιλέξει ο πολίτης στις επόμενες εθνικές εκλογές. Όσοι λένε ότι η Κ/Α χρειάζεται ‘να διακηρύξει το τέλος του ιστορικού συμβιβασμού με τη δεξιά πριν τις επόμενες εθνικές εκλογές’, ή προτείνουν η Κ/Α να κλείσει το μάτι στο ΣΥΡΙΖΑ ως ο μικρός, κεντροαριστερός εταίρος αποδεχόμενη τη στρατηγική του, ή αν είναι η ΝΔ πρώτο κόμμα να αρνηθεί να συγκυβερνήσει και να ζητήσει την ψήφο των πολιτών για να είναι στην αντιπολίτευση, στρέφοντας τη ΝΔ προς την ακροδεξιά.

Μακάρι να μπορούσαμε σήμερα να ιδρύσουμε ένα νέο πολυσυλλεκτικό κόμμα που να αποτελεί τη συνέχεια των καλύτερων παραδόσεων του ΠΑΣΟΚ και την αρχή ενός σύγχρονου σοιαλδημοκρατικού κόμματος. Αυτό θα ήταν πραγματικά και ΠΑΣΟΚ και Ελιά. Μακάρι τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να έχουν τη φρόνηση και τη γενναιότητα να συνιδρύσουν ένα νέο κίνημα προσφέροντας πραγματικά ιστορικές υπηρεσίες στη χώρα. Μόνο τότε θα μιλάμε και για ΠΑΣΟΚ και για Ελιά αφού η Ελιά θα είναι το καινούργιο ξεκίνημα και η συνέχεια και του ΠΑΣΟΚ. Αν όμως επιμείνουν να βλέπουν την Ελιά σαν αναγκαίο κακό η σαν κεντρομετωπική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, σαν ΠΑΣΟΚ(Ελιά), κάτι σαν τις πάλαι ποτέ κινήσεις ειρήνης του ΚΚΕ, θα έχουν την τύχη της ΔΗΜΑΡ. Βέβαια κάποιοι λίγοι από αυτούς μπορεί να κυβερνήσουν ή να διοικήσουν αν ποτέ υπάρξει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η χώρα θα παραδοθεί στο έλεος του λαϊκισμού και όσων ονειρεύονται ρεβάνς για τις Βάρκιζες ή νέες Βάρκιζες και νέους Γράμμους.