Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΠΑΣΟΚ είναι από τους βασικούς δημιουργούς του πολιτικο-οικονομικού μοντέλου που μας έχει οδηγήσει στη σημερινή τραγική κρίση. Συνέβαλε αποφασιστικά στη δημιουργία του πελατειακού κράτους, στην οικονομία των δανεικών, στην έλλειψη παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, στη λογική και την ηθική της ήσσονος προσπάθειας, στον έντονο κρατισμό, στην παντοδυναμία των συντεχνιών, στη γενίκευση της διαφθοράς.
Ένα φωτεινό διάλειμμα ήταν το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα Σημίτη, αλλά και αυτό ήταν υπόθεση μιας μικρής μειοψηφίας μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Όμως αυτό το ΠΑΣΟΚ, αναγκάστηκε να περάσει δια πυρός και σιδήρου στη διαχείριση της μεγαλύτερης μεταπολεμικής κρίσης. Κι εδώ έδειξε μεγάλες αδυναμίες. Καθυστέρηση στη λήψη μέτρων, έδειξε δισταγμό και αμφιθυμία στην προώθηση μεταρρυθμίσεων, κατέφυγε στον εύκολο δρόμο των οριζόντιων περικοπών.
Παρά όμως όλες αυτές τις αδυναμίες του, ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που έδωσε αποφασιστικά τη μάχη. Και τελικά, όσα και να του καταλογίσουμε, αυτό κράτησε τη χώρα ζωντανή, ενώ ήταν στο χείλος του γκρεμού. Μέσα στο καμίνι της κρίσης, το ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι διδάχθηκε και άλλαξε σε μεγάλο βαθμό. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν εξακολουθούν να υπάρχουν στους κόλπους του δυνάμεις, τάσεις και ροπές αντιμεταρρυθμιστικές. Και εδώ ήταν ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Έπρεπε να βγει με το πρόταγμα της ενότητας και της ανανέωσης της ευρύτερης κεντροαριστεράς. Να είναι η δύναμη της κεντροαριστεράς με καθαρά μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και ταυτόχρονα αριστερό, με την έννοια της έκφρασης των αποκλεισμένων και αδικημένων του σαπισμένου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου. Εκφραστής δηλαδή των ανέργων, των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, της υγιούς επιχειρηματικότητας, των συνήθων φορολογουμένων… κ.λπ. Και μέσω μιας πολιτικής συμμαχιών, να επιχειρήσει να μετατοπίσει ολόκληρη την κεντροαριστερά, και το ΠΑΣΟΚ, σε αυτήν την κατεύθυνση.
Αντί αυτού, όμως, διακήρυξε ότι δεν θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου (θα προτιμούσε δηλαδή τα ΠΑΣΟΚ του κ. Παπουτσή ή του κ. Τζουμάκα;)… Και το χειρότερο, προχώρησε σε συνεργασία με κομμάτι από εκείνο τα ΠΑΣΟΚ που δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τις αλλαγές. Κομμάτι που εμμένει στις πολιτικές, τις λογικές και τις πρακτικές που μας έφεραν στο σημερινό κατάντημα. Πέραν δε των πολιτικών, κάποια από τα πρόσωπα που συνεργάζεται, στερούνται στοιχειώδους πολιτικής και πνευματικής συγκρότησης. Θυμηθείτε το αμίμητο: «Ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται»…
Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να συνεργαστεί με τμήμα των αποχωρησάντων λαϊκιστών του ΠΑΣΟΚ, είναι καθοριστικό γεγονός. Αναστέλλει την όποια μεταρρυθμιστική δυναμική της. Δεν θα εμπλακώ σε αντιδικία με την ΔΗΜΑΡ, γιατί στους κόλπους της υπάρχουν αξιόλογα μεταρρυθμιστικά στελέχη και φίλοι μου. Και θέλω να πάει καλά στις εκλογές. Επιτρέψτε μου όμως πλέον να θεωρώ, με όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες του, ότι κύρια μεταρρυθμιστική δύναμη στο χώρο της κεντροαριστεράς, είναι το ΠΑΣΟΚ.