Έχω παρατηρήσει επανειλημμένως πως όταν συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό, όπως: καταστροφές από σεισμούς, πλημμύρες, χιονοπτώσεις, υψηλές θερμοκρασίες, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, αλλά και βιασμοί, δολοφονίες, ληστείες, μητροκτονίες, γυναικοκτονίες, πάσης φύσεως εγκληματικές πράξεις, μεγάλες οργανωμένες ληστείες, απαγωγές, κυκλώματα συμμοριών διακίνησης ναρκωτικών καθώς και πάσης φύσεως δουλεμπόριο  ανθρώπων, ναυάγια, φωτιές δασικών περιοχών, καταστροφές σπιτιών, εξαφάνιση του ζωικού βασιλείου, οικολογικές ανατροπές, μολύνσεις θαλασσών και μείωση τού υποθαλάσσιου πλούτου από την ανεξέλεγκτη αλιεία κλπ. Μόνο τότε και μ ό ν ο  τ ό τ ε, ιδρώνει το αυτάκι κάποιων «υπευθύνων» και δηλώνουν ότι θα λάβουν μέτρα (για του χρόνου βεβαίως), φανερώνοντας έτσι πως αντιλαμβάνονται την τελευταία στιγμή ότι «όντως κάτι συμβαίνει»…
Οι ετήσιες και… πάγιες πλέον καταστροφές των δασών στην καταταλαιπωρημένη Αττική, Κιθαιρώνας, Πεντέλη, Πάρνηθα, Υμηττός (και, δυστυχώς, όχι μόνο) βάζουν ε π ι τ α κ τ ι κ ά το θέμα των αποζημιώσεων και των διορθωτικών κινήσεων, όσο όμως διαρκεί και «καίει» το θέμα πολιτικά· μετά, οι καταστροφές μπορούν να… ξεχαστούν ή να μπαλωθούν με ανακοινώσεις λήψεως μέτρων στο… απώτερο μέλλον, έτσι ώστε να φτάσουμε και πάλι στο σημείο να θρηνήσουμε την επόμενη συμφορά, σε άλλο βουνό ή δασική περιοχή.
Η φρίκη να συνηθίσουμε το μαύρο χρώμα του κάρβουνου στα δάση και τις ζωές μας, μάς α π ε ι λ ε ί άμεσα!

Εδώ να σταθούμε λοιπόν· στην αναβλητικότητα, την ολιγωρία, τις καθυστερήσεις ή την ασυνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων που συνήθως εκπονούνται με ευκολία, μεγαλόστομα και με περισσή άνεση από επίσημα χείλη… Γνωρίζουμε πλέον όλοι πως δεν αρκεί μία σύγκρουση με νεκρό σε μια διασταύρωση, για να επισημανθεί το πρόβλημα· για να τονισθεί η επικινδυνότητα τού δρόμου, θα π ρ έ π ε ι (!!!) να αυξηθούν τα θύματα (μπρρρρ)…
Δεν υπερβάλλω. Πολλές φορές, οι ίδιοι οι κάτοικοι των περιοχών επισημαίνουν τέτοια θανατηφόρα επεισόδια, ζητώντας διορθωτικές παρεμβάσεις ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Μόνο η έντονη παρουσία ενός σημαντικού θέματος-προβλήματος, θα συγκινήσει ίσως τον υπεύθυνο φορέα για την προσωρινή όμως  αντιμετώπιση του προβλήματος και όχι τη θεραπεία τού προβλήματος από τη ρίζα του.
Δεν επιθυμώ να προσθέσω κι εγώ την καταγγελτική μου γραφή σε όλες τις άλλες, που προβάλλουν αντιπολιτευτικό λόγο στείρο και κενό περιεχομένου· θέλω απλά να επισημάνω την εθνική κακοδαιμονία τής χώρας, που συνηθίζει να «σκεπάζει» τα τόσα προβλήματα και τις παθογένειες κάτω απ’ το χαλί…
Οι εικόνες, αυτή τη στιγμή, στις τηλεοράσεις μας, επαναφέρουν στη νωπή μνήμη μας τις σταθερά ε τ ή σ ι ε ς πυρκαγιές, οι οποίες είναι βέβαιο πως θα… προετοιμάσουν τις αναμενόμενες καταστροφές τού Χειμώνα, αφού η συρρίκνωση δασών και φυσικού εδάφους θα συντελέσουν στα άλλα «ακραία φυσικά φαινόμενα».

Οι φωτιές του Ιουλίου στους λιγοστούς εναπομείναντες φυσικούς πνεύμονες της Αττικής, μας παρακινούν όλους να ανασκουμπωθούμε για να σώσουμε τα υπόλοιπα δάση και να παγιωθεί σοβαρά, αμετάκλητα, άμεσα η στρατηγική τής δασοπροστασίας, ε π ι τ έ λ ο υ ς! Να γίνουν προϋπόθεση και αυστηρός Νόμος οι υ π ο χ ρ ε ώ σ ε ι ς των κατοίκων των δασικών περιοχών στη διαφύλαξη, όχι μόνο του δικού τους σπιτιού (της ιδιοκτησίας), αλλά και της περιοχής που διαμένει ο κάθε φ ι λ ο ξ ε ν ο ύ μ ε ν ό ς της. Ναι! και δεν εννοώ μόνο τον ιδιοκτήτη, αλλά επαναλαμβάνω τη λέξη φ ι λ ο ξ ε ν ο ύ μ ε ν ο επειδή δεν έχει γίνει κατανοητό πως είμαστε φ ι λ ο ξ ε ν ο ύ μ ε ν ο ι αυτής της Γης και οφείλουμε να την προστατεύουμε συνολικά, ολόκληρη και όχι μόνο το «δικό μας» βιλαέτι.

Οι οικολογικές καταστροφές από πυρκαγιές, έκαναν και εφέτος την τραγική παρουσία τους σε πολλές χώρες, κατατρώγοντας δέντρα, γη και οικισμούς. Η ανθρωπογενής καταστροφική πορεία τού Πλανήτη είναι πλέον τραγικά ε μ φ α ν ή ς και κάθε σκέψη για προσπάθεια… αποκατάστασης είναι ίσως ματαιοπονία, αφού πλέον είναι γεγονός πως το ανθρώπινο είδος έχει βγάλει τα ματάκια του με τα ίδια τα χεράκια του, η τ τ η μ έ ν ο  κατά κράτος από το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής από το οποίο υποφέρει και που εκδηλώνεται απόλυτα στην συμπεριφορά του απέναντι στη Φύση…