Ο Μανώλης Γλέζος και πάλι μάς… προκαλεί, με τις πράξεις του, να αναφερθούμε σε πολιτικές συμπεριφορές βαθύτατου περιεχομένου, οι οποίες γίνονται αντικείμενο προσοχής και μάς προσφέρει μαθήματα ώριμης πολιτικής διαπαιδαγώγησης μεστής νοημάτων.
Το διαδίκτυο βοά και πάλι για την πρωτοβουλία του να αντιμετωπίσει την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου για την απαράδεκτη, από πάσης απόψεως, συμπεριφορά της να εμποδίσει τον Γερμανό Πρέσβη στην κατάθεση στεφάνου για την επέτειο της σφαγής τού Διστόμου! Οι σκηνές γνωστές, έλαβαν χώρα στις 10/6 όταν η εν λόγω κυρία παρενέβη τη στιγμή που ο Πρέσβης ετοιμάστηκε να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη των θυμάτων τής Γερμανικής θηριωδίας στο μνημείο των εκτελεσθέντων. Τα σώφρονα, έμπειρα, πνευματικά ανακλαστικά τού Γλέζου αντέδρασαν. Σηκώθηκε ο άνθρωπος που είχε κατεβάσει τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη, σε πραγματικά δύσκολους καιρούς, πήρε από το χέρι τον Πρέσβη και τον οδήγησε στο μνημείο προσπερνώντας σιωπηλά την κυρία…
Η κυρία, η οποία πήγε εκεί οργανωμένη με τους οπαδούς της, την κλάκα εκείνων των στενόμυαλων που βρίσκουν «ηρωική» και «αγωνιστική», μια τέτοια και τόσο κατάπτυστη ενέργεια, που την παρουσιάζουν ως «αντιστασιακή», ζητωκραυγάζοντας και επευφημώντας το κενό…
Ας κρατήσουμε τέσσερα τουλάχιστον σημεία:
1ο) Την πράξη τής κυρίας, η οποία θέλησε να κάνει επίδειξη πατριωτισμού και αντιγερμανισμού, με ολίγη σάλτσα από αντιμνημονιακό πελτέ και αρχηγιλίκι σε ένα αριστερό μόρφωμα που καταντάει, αργά και σταθερά, έως και… λούμπεν. Η κυρία είναι επί κεφαλής κόμματος και πρέπει να αποδείξει και να επιδείξει στο πόπολό της (βλέπε: πελάτες της) τους λόγους για τους οποίους «θα πρέπει» να κρατάμε (μετά από 73 χρόνια) αποστάσεις και εκδικητική στάση προς τις σημερινές γενιές των Γερμανών θεσμικών παραγόντων. Σε μια εποχή κατά την οποία οι συνεργασίες μεταξύ των χωρών έχουν αποδειχτεί αναγκαίες όσο ποτέ…
2ο) Την καινούργια συμφιλιωτική πράξη Γλέζου (μετά από εκείνη της επίσκεψης Μητσοτάκη με το κόκκινο τριαντάφυλλο). Οι πρωτοβουλίες τού παλαίμαχου και αειθαλούς ενενηντατριάρη αγωνιστή, στηρίζουν τις ειρηνικές και συμφιλιωτικές ενέργειες όπως και την αντιπαράθεση με πολιτικούς όρους και όχι με ενέργειες που δυναμιτίζουν την πολιτική ατμόσφαιρα, όπως πράττει η σαρανταδυάχρονη κυρία, τέως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και νυν αρχηγός κόμματος αντιμνημονιακού μικρού τμήματος της σημερινής ελληνικής Αριστεράς (!!!).
3ο) Την παρατήρηση πως ένα από τα κομμάτια (κόμματα) τής Αριστεράς, συνεχίζει να συμπεριφέρεται διχαστικά και επιζήμια σε εποχές κατά τις οποίες χρειάζεται να αντιμετωπιστεί από τη ρίζα της η διχόνοια… Αμετανόητα εγκλωβισμένο στην εποχή όπου το διεθνές τοπίο ήταν διαφορετικό και διαιρεμένο από τα έντονα πάθη που ακολούθησαν τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και τον φασιστικό ολοκληρωτισμό, ο οποίος ήταν αναγκαίο να παταχτεί ριζικά και με αποφασιστικότητα!
4ο) Η φράση τού Γλέζου πως: «Το παιδί τού εγκληματία όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του, δεν ευθύνεται για αυτά», την ασπάζομαι και την κρατώ κι εγώ για καλά στο μυαλό μου. Είναι εξάλλου και ο τρόπος σκέψης μου για το σύγχρονο πολιτικό σκηνικό που μάς περιβάλλει…
Δεν θα επεκτείνω το σημερινό μου Σχολιάκι (329) περισσότερο. Θα παρακαλούσα όμως τους αναγνώστες μου να ψάξουν στο διαδίκτυο, να διαβάσουν, να δουν τα περί του θέματος και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.
Τα δικά μου τα διατύπωσα και μην «ξεχάσω» να τονίσω την αποστροφή μου προς ένα τέτοιο δείγμα τυφλής Αριστεράς, έτσι όπως την διατυπώνει και την οραματίζεται αυτή η εριστική κυρία (το κάπα όχι κεφαλαίο)…