Και πάλι για την Τουρκία

Μιχάλης Τριανταφυλλίδης 03 Ιουν 2013

Ξημέρωσε άλλη μέρα.
Τα γεγονότα στην Τουρκία, και όχι μονάχα στην Πόλη, συνεχίζονται ολίγον ως κλεφτοπόλεμος, ολίγον ως παίγνιον.

Ο Ερντογάν δείχνει αρκετά έκπληκτος από το μέγεθος της αντίδρασης.
Απ’ την άλλη όμως υπάρχει και ένα διαρκές ερώτημα, σήμερα- αύριο- μεθαύριο και λίγο αργότερα στους δρόμους και φωνάζουμε. Την επαύριο τι;

Είναι σαφές ότι το CHP και Κιλιζτζάρογλου, δεν έχει τη δυνατότητα να ελέγξει το οτιδήποτε.

Κυρίως όμως να προτείνει λύση, λόγω του ότι ο Ερντογάν εξακολουθεί να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος αλλά και ο απόλυτος αλαζών άρχων. Πράγμα που σημαίνει ότι οι όποιες προτάσεις και λύσεις θα πρέπει να παίρνουν υπ όψη τους, τους συσχετισμούς στην τουρκική κοινωνία

Είναι προφανές ότι αυτή δεν ήταν ατζέντα του ΑΚΡ όλα αυτά τα χρόνια. Όπως είναι επίσης, σαφές, ότι μειοψηφικό ποσοστό της εκλογικής δύναμης του Ερντογάν, σήμερα, ασπάζεται ή αποδέχεται έστω κάποιες απ’ αυτές τις θέσεις, που προβάλει με καταιγιστικό ρυθμό τελευταία .

Πάντοτε σε αντίστοιχες στιγμές η πολιτική είναι υποχρεωμένη να ανασκαλεύει το οπλοστάσιό της ψάχνοντας να βρει τη λύση.Δεν ομιλώ βέβαια για τους πολιτικούς, που δεν έχουν τι να ανασκαλέψουν και αναγκάζονται να σκαλίζουν τη μύτη τους από αμηχανία ή ανεπάρκεια.

Η εκτίμηση ότι η στάση της Ευρώπης είναι από τις βασικές αιτίες της απομάκρυνσης του Ερντογάν από την Ευρωπαϊκή προοπτική και τον εναγκαλισμό του με την ιδέα του νέου μουσουλμάνου ηγέτη στη Μέση Ανατολή, αποδεικνύεται μέρα με την μέρα όλο και πιο κοντινή στην πραγματικότητα.

Πράγμα που σημαίνει ότι σε αυτήν πέφτει το κύριο βάρος πια για μια πανηγυρική επάνοδο, εάν είναι δυνατή στις σημερινές συνθήκες, στις Ευρωπαϊκές διαπραγματεύσεις. Αυτό σίγουρα θα αμβλύνει την ένταση με την οποία άνοιξε η μουσουλμανική ατζέντα στην Τουρκία.

Και είναι φυσικό να αισθάνεται παντοδύναμος όταν έχει το πράσινο φως από τον Ομπάμα, να διευθετήσει την κρίση στη Συρία, έστω και με εισβολή και αυτός το εκλαμβάνει ως πράσινο φως για την πλήρη ηγεμόνευση στο χώρο εκείνο.

Οι δηλώσεις Ερντογάν χθες και προχθές, για πρώτη φορά εμπεριέχουν έντονα διχαστικό μήνυμα, με αποτέλεσμα από χθες το απόγευμα δεκάδες Σύριοι για παράδειγμα, να λειτουργούν ως παρακρατικοί, κατά πως είναι μαθημένοι χρόνια τώρα, συνδράμοντας την Αστυνομία ή ξεπερνώντας την ακόμη και σε βιαιότητα.

Αυτό από την άλλη δημιούργησε το άμεσο αντανακλαστικό και με την βοήθεια του διαδικτύου, χιλιάδες πολίτες άνοιγαν τα σπίτια τους, μες στην νύχτα, για να χώνονται ελεύθερα οι διωκόμενοι και να κρύβονται από το κυνηγητό της Αστυνομίας.

Είναι φανερό επομένως πως διαμορφώνεται ένα αδιέξοδο και στα αδιέξοδα είμαστε υποχρεωμένοι, πάντοτε, να βρίσκουμε τις διόδους εκτόνωσης. 
Είναι υποχρεωμένοι επομένως, κατ΄αρχάς η Ευρωπαϊκή ηγεσία να δώσει το παρόν αναδιαπραγματευόμενη την ατζέντα της διεύρυνσης.

Πολύ περισσότερο επομένως, θεωρώ πως είναι χρέος των δυνάμεων που βλέπουν προοπτική και μέλλον στην Ευρώπη, να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση και να διαμορφώσουμε τις απαραίτητες συναντήσεις μεταξύ πολιτών, που εκτός απ’ την συμπόνοια και την αλληλεγγύη της περιόδου των σεισμών θα πρέπει τώρα να αποκτήσουν ουσία και ίσως πολιτικό έρμα. Ο φιλειρηνικός τουρισμός έλαβε τέλος καιρός για ουσιαστικές σχέσεις εφ’ όλης της ύλης.

Από Ελληνικής πλευράς νομίζω ότι σήμερα αξίζει να συζητηθεί και επικαιροποιηθεί η Εθνική Στρατηγική για την ένταξη της Τουρκίας που θα δώσει σίγουρα μία νέα ώθηση και στην ίδια την Ευρωπαϊκή δημοσιονομική μιζέρια.
Γιατί το ερώτημα είναι αμείλικτο;
Επιθυμούμε μία ισχυρή Τουρκία με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό; Ή μια ερζατς προσπάθεια αναβίωσης φαινομένων επικίνδυνων και πολιτικά και στρατηγικά για την ευρύτερη περιοχή;