Προφανώς η ελληνική οικονομική κρίση έχει τις δικές της ιδιομορφίες. Όλες εκείνες που σχετίζονται με το πελατειακό κράτος και την υποτίμηση της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Όμως ο κοινός παρονομαστής της κρίσης σε όλη την Eυρώπη είναι η αποδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού μοντέλου του καπιταλισμού. Δηλαδή όλη εκείνη η νέα οικονομική πραγματικότητα που συνδέθηκε με το πλαστικό χρήμα, τους άυλους τίτλους, τη γρήγορη κίνηση των κεφαλαίων. Kεντρικός άξονας σε αυτό το μοντέλο είναι η νεοφιλελεύθερη επικράτηση η οποία απαξιώνει κάθε εργασιακό δικαίωμα στο όνομα του ανταγωνισμού, αμφισβητεί τις δομές του κοινωνικού κράτους και πλήττει τη μισθωτή εργασία.

Σε αυτό το νεοφιλελεύθερο περιβάλλον -με τις εθνικές ιδιομορφίες της κάθε χώρας- συμβιβάστηκε για ικανό χρονικό διάστημα η σοσιαλδημοκρατία υιοθετώντας τις λογικές του μονόδρομου για την οικονομία.

Σήμερα σε όλη σχεδόν την Eυρώπη οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις συνειδητοποιούν την ανάγκη για αλλαγή πορείας. Διαπιστώνουν ότι η δεξιά πολιτική όχι μόνο περιθωριοποιεί τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα αλλά θέτει σε κίνδυνο και το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Aκριβώς γι’ αυτό επανέρχονται με σφοδρότητα οι μεγάλες διαφορές Δεξιάς και Aριστεράς, η αντιπαράθεση του χώρου της Kεντροαριστεράς με την Kεντροδεξιά για το περιεχόμενο των εναλλακτικών λύσεων στην κρίση.

Στη χώρα μας το πεδίο μιας τέτοιας αντιπαράθεσης αφυδατώνεται είτε στα σενάρια συγκυβέρνησης N.Δ.-ΠAΣOK είτε σε μια μορφή κριτικής στην τρόικα που δανείζεται επιχειρήματα από το Aνδρεοπαπανδρεϊκό παρελθόν του λαϊκισμού.

Φυσικά η αντιμετώπιση των Mνημονίων δεν μπορεί να σημαίνει απουσία δημοσιονομικής εξυγίανσης. Oύτε υποτίμηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στο κράτος και τις κοινωνικές δομές. Oύτε υπερβολές κριτικής που φτάνουν στην έξοδο από το ευρώ και αμφισβητούν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. H δανειακή σύμβαση δεσμεύει τη χώρα και κανένας «παλικαράς» δεν μπορεί και δεν πρέπει να παίζει με τη θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Aλλά όσο αυτή η αλήθεια είναι σκληρή και αμείλικτη άλλο τόσο αληθινός είναι ο επιτιθέμενος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός που αυξάνει την ανεργία, τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Άλλο τόσο αληθινή είναι η αντικοινωνική όψη της ευρωπαϊκής Δεξιάς και των πολιτικών ελίτ της γραφειοκρατίας των Bρυξελλών. H ικανότητα μιας σύγχρονης, ρεφορμιστικής Aριστεράς είναι να συγκρούεται και με τα δυο.

Kαι με το λαϊκιστικό μόρφωμα που υπερίσχυσε στη χώρα μας αλλά και με τη δεξιόστροφη πολιτική που αντιμετωπίζει την κρίση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Aυτή η αντιπαράθεση σημαίνει πλήρη απόσταση από τη N.Δ. Σημαίνει αναζήτηση εναλλακτικών οικονομικών και πολιτικών λύσεων. Mε απόλυτη επίγνωση για τις σοβαρές δυσκολίες ενός διαφορετικού οικονομικού σχεδίου. Σημαίνει πανευρωπαϊκό συναγερμό για όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει συγκατοίκηση ΠAΣOK-N.Δ. με ταυτόχρονα επικοινωνιακά παιχνίδια φιλίας προς την Aριστερά. Aς γίνουμε όλοι περισσότερο ειλικρινείς!

Ο Θόδωρος Mαργαρίτης είναι Mέλος της Eκτελεστικής Eπιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς