Ήδη δήλωσε, ο Τούρκος Πρόεδρος, ότι σκοπεύει να συναντηθεί, με  τον Άσαντ.

Για να μην μπερδευόμαστε.

Ο Ερντογάν,  ακολουθεί μια στρατηγική που θα αποδεχτούν όλοι , δηλαδή και Ρώσοι και Αμερικανοί και φυσικά η Ευρώπη από δίπλα, πως έχει κάθε δικαίωμα, να μιλάει και να έχει λόγο, σε όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν την οικουμένη. 

Όχι ότι δεν είχε μέχρι τώρα, τη δυνατότητα να παρεμβαίνει, αλλά τώρα,  εξομαλύνοντας τις σχέσεις του με  τη Συρία, την Αίγυπτο και σιγα-σιγά με όλους τους αραβόφωνους της Μεσογείου, θα γίνει αποδεχτός και από όλες τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις, που επιθυμούν να παίξουν ρόλο,  στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ο Πούτιν,   απ τη στιγμή που θα εξομαλύνει τις σχέσεις του με τον Ασαντ και θα αποδεχτεί δηλαδή το καθεστώς της Συρίας, τον αποδέχεται και συζητάει μαζί του, όχι μόνο για τα πρακτικά αλλά και για πολλά άλλα θέματα,

Ο Μπάϊντεν, τον χρειάζεται, γιατί εκτός όλων των άλλων,  π.χ. διατηρεί τις σχέσεις με τον Πούτιν,  ο Ερντογάν, όπως δήλωσε πρόσφατα και στον Μακρόν, παρεμβαίνοντας στη διαμάχη Αζέρων και Αρμενίων,  επιθυμεί να ανοίξει τον δίαυλο,  των τουρκόφωνων χωρών, μέχρι τα κινεζικά σύνορα.

Ενοχλεί αφόρητα την Κίνα, το ότι, η Τουρκία έχοντας χάσει πλήρως τη δυνατότητα,  να  εμφανιστεί ως αντίπαλος στη διεθνή οικονομική σκηνή,  με το φτηνό εργατικό δυναμικό της, εμφανίζεται τώρα, ως αντίπαλο δέος, ελέγχοντας όλα τα τουρκόφωνα κράτη, στο μαλακό υπογάστριο της κινέζικης υπερδύναμης.

Μπορεί η Ευρώπη να έχει οικονομική δύναμη, ακόμη, μπορεί  να επηρεάζει πολλές χώρες, αλλά η αίγλη του πρώτου κόσμου, έχει χάσει την ελκυστικότητα της. Και αυτό δεν εννοούμε να το καταλάβουμε, ιδίως εμείς, που νομίζουμε πως η συμμετοχή μας σε αυτές τις σπουδαίες συσσωματώσεις,  αποτελεί το άλλοθι να μην προσπαθούμε να χαράξουμε μια συνεκτική εξωτερική πολιτική, που θα μας επιτρέψει  να κινούμαστε με σαφήνεια, στις σχέσεις μας με τους τρίτους,  αλλά και τους ευρωπαίους, εταίρους μας.

Την επομένη που ο Ταγίπ  θα φιληθεί, κατά το έθιμο, στο στόμα  με τον Άσαντ,  θα έχει ήδη καταρρεύσει  η δήθεν  «πληθωρική», αλλά δυστυχώς μονοσήμαντα  αντιτουρκική, εξωτερική πολιτική, που ακολουθούσε ο Δένδιας, με την ανοχή και τις εντολές,  φυσικά, του  Πρωθυπουργού του.