Φέτος είναι μια χρονιά πολύ σημαντική, για τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας. Αλλά δυστυχώς, ήδη ξεκίνησαν  οι άθλιοι, να συζητάν  για τη χρονιά την αφιερωμένη « στις χαμένες πατρίδες».

100 χρόνια μετά,  δεν μπορεί να ανοίξει  ένα μικρό παράθυρο στο διάλογο,  παρά μόνον  η εμμονή σε κάθε έννοια διχασμού και καλλιέργειας  του αντιτουρκικού μένους, το οποίο  πλέον χαρακτηρίζει  τον λαό μας, συνολικά.

Στην Τουρκία  επικρατεί μια άθλια στασιμότητα,  γιατί το σύστημα που εγκαθίδρυσε ο Ερντογάν,  δεν αλλάζει με τίποτε και σε κανέναν  τομέα δεν μπορείς να επέμβεις,  αν δεν οριστούν εκλογές, με ένα μόνο θέμα… «αλλαγή του καθεστώτος» που επέβαλε ο Ερντογάν, με το πραξικοπηματικό του δημοψήφισμα,  συγκεντρώνοντας το σύνολο των εξουσιών στα χέρια του Προέδρου και αφήνοντας,  έρμαιο στα χέρια του,  την δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την κοινωνική συνοχή,  που τόσο πολύ έχει ανάγκη,  αυτή τη στιγμή, η Τουρκία, για να μπορέσει να βρει το δρόμο της.

Και 100 χρόνια  μετά  την πελώρια ήττα των λαών μας, που ονομάστηκε ανταλλαγή πληθυσμών,  κανένας δεν εννοεί να  αντιληφθεί το έγκλημα, που συνετελέσθη  σε βάρος των δύο λαών… Εμείς, η χώρα  της δημοκρατικής Ευρώπης,  δεν καταλαβαίνουμε τίποτε απολύτως  και συνεχίζουμε στην  ίδια ρητορική του μίσους και του διχασμού, να προσπαθούμε να κλείσουμε κάθε πιθανότητα, έναρξης αυτού του διαλόγου, που είναι απαραίτητος, ανάμεσα σε δυο γείτονες, για να μπορέσουν να συμβιώσουν.

Ο Ερντογάν επιχείρησε με τρόπο επιθετικό,  να προκαλέσει τις  διεθνείς αγορές,  με αποτέλεσμα να αυτοπαγιδευθεί και να έχει μπροστά του ξανά το φάντασμα της πλήρους απορρύθμισης της τουρκικής οικονομίας,  με το δολάριο να αναβαίνει διαρκώς, το όριο του 14%, που επέβαλε πριν μια βδομάδα, να έχει ήδη ξεπεραστεί κι αυτός να επιμένει για μείωση των επιτοκίων. 

Κανείς δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό,  γιατί αυτό θα έρθει μόνο με τη αλλαγή του καθεστώτος.

Γι αυτή την  αλλαγή,  όμως απαιτούνται εκλογές. Θα πρέπει όμως, να δεσμευτεί από τώρα, αυτός που θα εκλεγεί  Πρόεδρος της δημοκρατίας στη Τουρκία, ότι το μόνο του έργο του θα είναι η αλλαγή του καθεστώτος. Θα είναι η αλλαγή του συντάγματος και η επαναφορά του κοσμικού καθεστώτος, με στόχο την Ευρώπη, όπως ακριβώς ξεκίνησε και πριν από 99 χρόνια, ο Κεμάλ. 

Ας ελπίσουμε ότι μέσα στο 2022 ο τούρκικος λαός , που έχει αρχίσει πια να υποφέρει πραγματικά, θα δώσει τη μάχη και θα απεμπλέξει τη χώρα, από τη μέγγενη του Ερντογανισμού,  που ήδη  τον έχει διαλύσει.