Ένα φάντασμα τριγυρίζει στην Ελλάδα, το φάντασμα της «μοναρχίας». Αυτό είναι το «καταστάλαγμα» από τη συζήτηση στη Βουλή για την πανδημία.

Όπου η απουσία κάθε σκέψης μέσα στους σωρούς από λέξεις των Τσίπρα και Γεννηματά, ήταν εντυπωσιακή.

Διότι ούτε τα στερεότυπα, ούτε οι εξυπνακισμοί, ούτε η «επιτήδευση» του κ. Τσίπρα να επαναλαμβάνει κάθε φορά με στόμφο την τελευταία λέξη που έμαθε και του έκανε εντύπωση, είναι σκέψη.

Αντίθετα, όλα αυτά είναι καμώματα και σουσουδισμοί, που παραπέμπουν σε "ερημία σκέψης".

(Τελευταία απαγγέλλει με ύφος «μορφωμένου» τη λέξη «ενσυναίσθηση», όπως παλιότερα απήγγελλε, με το αντίστοιχο ύφος, την έκφραση «ολιγαρκής αφθονία»).

Όλα αυτά όμως έχουν και ένα μελαγχολικό, έως ανησυχητικό αποτέλεσμα. Διότι αποτελούν την αναγκαία συνθήκη για να μετατραπεί εκλογικά ο κ. Μητσοτάκης σε Μονάρχη. Κάτι όμως που ούτε ο ίδιος ο Μητσοτάκης, λόγω της δημοκρατικής του παιδείας, προφανώς θα ήθελε να συμβεί. Διότι γνωρίζει ότι η δυστοπία της ουσιαστικής απουσίας αντιπολίτευσης, είναι η πιο επικίνδυνη συνθήκη για την ίδια τη Δημοκρατία.

Επειγόντως λοιπόν, για την ασφάλεια της ίδιας της δημοκρατίας, πρέπει να αλλάξει η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.

Διότι, όσο σοβαρό πρωθυπουργό και αν έχει μία δημοκρατία, χωρίς ακόμη πιο σοβαρή αντιπολίτευση, δεν αισθάνεται καθόλου καλά.

* Από ανάρτηση στο facebook