Δεν πέρασε πολύς καιρός, από τότε που είχαμε γράψει, πως η νέα φτώχια που έρχεται, θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη.

Από τότε που είπαμε πως, ανατρέπονται, σχεδόν όλες γνωστές ισορροπίες, που είχαμε στο μυαλό μας, και πως το οι πρώτοι έσονται έσχατοι, θα το δούμε πανηγυρικά πια, αλλά, θα είναι δικοί μας άνθρωποι, αυτοί που κλαίνε, θα είναι η γειτονιά μας και οι φίλοι μας, τίποτε δεν θα θυμίζει, ότι κάπου μακριά, μπορεί κάτι να συμβαίνει .

Πολλοί, το πήραν αψήφιστα και ακόμη το κοροϊδεύουν, στ? αλήθεια όμως, βρισκόμαστε στην αρχή ακόμη, της εικόνας που θα μας τρομάξει όλους .

Γιατί θα μας αφορά όλους

Ούτε να διεκτραγωδώ μου αρέσει, να διασπείρω ψευδείς ειδήσεις και φόβο. Αλλά, όταν βλέπω μαγαζί πάνω από 40 χρόνια ζωντανό, που παιδεύεται να το κρατήσει πια, με νυχια και με δόντια το αφεντικό, που να λέει «δεν βγαίνω Μιχάλη, με τόσα κουβέρ την βδομάδα, βάζω από την τσέπη μου. Απλά δεν αντέχω να κρατήσω άλλο».

Και όταν απέναντι του έχει, έναν βλάκα, υπουργό τουρισμού, υποτίθεται, που γεμίζει φρούδες ελπίδες, τους πολίτες, και κυρίως τους πονεμένους του τουρισμού, πώς πρέπει να αντιδράς;

Και όταν έχεις απέναντι σου, έναν άρρωστο, στην κυριολεξία, ευθυνόφοβο, αλλά μάγκα, να μασάει η παρέα του, που προέτρεπε τους τραπεζικούς, να μην ακολουθούν τον νόμο κατά γράμμα, αλλά, να τον παραβαίνουν και αυτός ο ίδιος που το λέει, δεν λέει να τον διορθώσει…

Τον ακους ακομη να λέει, ξεδιάντροπα, ότι με τον νόμο του, θα κάνουν πέρα οι τοκογλύφοι, που σημαίνει ότι μέχρι χθες, τους είχε αγκαλιά και δεν τους έδιωχνε, και ενώ γονατίζουν μια –μια οι επιχειρήσεις, ετοιμάζει τις νέες ορδές, των νομιμοποιημένων, πλέον, τοκογλύφων.

Ναι, φτύνεις κατάμουτρα τον αλήτη που εσύ τον πολεμούσες νύχτα –μέρα, από την αρχή, ενώ άλλοι περίμεναν στη γωνία, βρες μπας και ;

Σε αηδίαζε και αυτός κι ο πατέρας του, ο απατεώνας, που ήρθε και ρήμαξε την πόλη σου, εκτελώντας εντολές, στην κυριολεξία δολοφόνου… Έχεις κάθε δικαίωμα να πεις, στους δήθεν ορθοτομούντες τον λόγο, μην χέσω, « παλικάρια το δυστύχημα είναι, οτι, ο δόλιος ο πρωθυπουργός, στ΄αλήθεια παιδεύεται να βρει, κάτι τις σοβαρό μπροστά του, και έχει δυστυχώς, εσάς τους χειροκροτητές, να τον φλομώνεται στο ψέμα, ότι δήθεν, όλα είναι εντάξει… Τον αφήνετε γυμνό και εκτεθειμένο, ρε κοφαρια κουφια της δηθεν φιλελευθερης πολιτικολογίας, σε όλα αυτά τα μασκαραλίκια, που τρομάζουν την αγορά.

Τους έντιμους ανθρώπους, που τον ψήφισαν και ψάχνουν τις επιπλέον αιτίες, για να τον πιστέψουν, τους διωχνετε μακρια…

Γιατί χαμπάρι δεν πήρατε, ότι, εσάς σκερβελεδες, δεν σας έχει καμιά ανάγκη. Φύρα ήσασταν και εκεί που ήσασταν και φύρα είσαστε και εδώ, που πάτε να χωθείτε τώρα, να τρουπώσετε…

Δεν είναι μαγαζιά που κλεισανε στην κρίση, πριν από 10 χρόνια. Είναι καινούρια δημιουργήματα, μιας οικονομίας, που βασίστηκε στο ψέμα, στη μη παραγωγή, και στην φραπεδια.

Και σήμερα, αυτή δείχνετε ως πρότυπο, δυστυχώς.

Με τη λογική, κλείστε τους προηγούμενους φραπέδες, ανοίξτε τους καινούριους και μέχρι να τζιράρει, το αίμα που απόμεινε, εμείς εδώ είμαστε, για να σπρώξουμε.

Σάπισε την αυτοδιοίκηση ο αλήτης, ο σκουλαρικάς με την συμπαιγνία του, Πουλάκη και ήρθε ο τέως κνιτης, ο τωρινός και την έκανε μαντάρα.

Γιατί ποτέ και αυτός, ως γνήσιος κνίτης, δεν πίστεψε στον ρόλο της αυτοδιοίκησης και της δυνατότητας, που παρέχει, για ανάπτυξη και έλεγχο, της ίδιας της κοινωνίας, σε όσα συμβαίνουν γύρω της.

Βρήκαν και κάνουνε. Γιατί στην αντίρρηση, καλοί μου φίλοι είναι απλωμένη η αρίδα τραχανάδων, περιωπής. Και μετά περιμένεις να κάνεις εντεκάδα, για να παίξεις μπάλα.

Που είσαι ρε Αλέφαντε, αυτοί δεν πρόκειται να μάθουνε μπαλίτσα, στον αιώνα τον άπαντα… Η μοναδική μπάλα που ξέρουν να παίζουν, είναι το καρούμπαλο μέσα στην γκλάβα τους.

Πώς στρώνει όμως το παιγνίδι, συντρόφισσες και σύντροφοι;

Ο φόβος ότι η κοινωνία που φτιάχτηκε, όπως φτιάχτηκε, τα ήθη, η φανατίλα και η εγωπάθεια, όπως κόλλησαν ανεξίτηλα, δεν πρόκειται να ξεκολλήσουν, γιατί η ούχου, ήταν ανθεκτική...

Χρειάζεται να πιάσουμε το νήμα από την άκρη, να διαμορφώσουμε συμμαχίες, βασισμένες σε πραγματικές συνθήκες, και μετά σιγά-σιγά, θα ανοίξει ο δρόμος… Μόνο που εμείς δεν θα είμαστε εδώ, να το χαρούμε . Τουλάχιστον να χαρούμε το άνοιγμα αυτού του δρόμου, για να πανηγυρίσουμε κάποια στιγμή, το γεγονός ότι ο τόπος, αποκτάει όραμα και μέλλον…

Γιατί σήμερα είναι αβέβαια και τα δύο.

Ή μήπως έχω λάθος;