Αντιλαμβάνομαι το πολιτικό κενό, παρακολουθώ τη συζήτηση, συμμερίζομαι την αγωνία και ελπίζω να καταλήξει η συγκρότηση μιας πολιτικής έκφρασης του χώρου μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Όχι, δεν θα μπω σε πολιτικές αναλύσεις, υπάρχουν άλλοι πιο ειδικοί που τα έχουν πει όλα με τη συστηματική τους αρθρογραφία. «Όλα», ίσως είναι μεγάλη λέξη, τα «κυριότερα» ίσως ταιριάζει καλύτερα. Η συμμετοχή μου λοιπόν στον διάλογο που δεν έχει ανοίξει επισήμως, είναι περισσότερο πρακτική και στέκεται σε δύο σημεία. Το πρώτο έχει να κάνει με το φαίνεσθαι, το δεύτερο με το είναι.
Ο όρος Κεντροαριστερά έχει αρνητικό φορτίο. Εκφράζει αποτυχημένες προσπάθειες που ξεκίνησαν με καλό σκοπό, αλλά έμειναν μετέωρες, εκφράζει την αγωνία πολιτικά άστεγων που δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι η πολιτική τούς έχει αφήσει πίσω (αν τους συμπεριέλαβε πραγματικά, διότι το πιθανότερο ήταν ότι συγκυριακά βρέθηκαν κάποια στιγμή μέσα σ’ αυτήν) και διεκδικούν ρόλο και λόγο που αποδεδειγμένα δεν είχαν ποτέ, εκφράζει υπαρξιακές αναζητήσεις επιβίωσης πολιτικών κομμάτων στην προσπάθεια να δικαιολογήσουν την αυτόνομη ύπαρξή τους στο πολιτικό σκηνικό με ενέσεις μπογκομόλετς, που τους έρχονται εύκολες από την παραγωγή πολιτικής. Ας μην μπερδεύουμε λοιπόν περισσότερο τον κόσμο –είναι που είναι ήδη ζαλισμένος. Ας το πούμε Θανάση, Μανώλη, Παναγιώτη, ας ρωτηθούν ειδικοί, αλλά να βρεθεί επειγόντως ένα άλλο όνομα, νέο και καθαρό από ιδεοληψίες του παρελθόντος.
Σε σχέση τώρα με την ουσία, πολύ μεγάλη συζήτηση γίνεται για νέα πρόσωπα, για νέους ανθρώπου που θα πρέπει να βρουν έκφραση μέσα στον φορέα αυτόν. Πολύ σωστό. Μόνο που απευθυνόμενοι στους νέους με φρασεολογία παρελθόντος, αυτό γίνεται κομματάκι δύσκολο. Θα σταθώ λοιπόν σε τρία σημεία που κατά την γνώμη μου θα πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα, αν θέλουμε οι νέοι τουλάχιστον να μας ακούσουν: Ευρώπη, Κράτος Δικαίου και Ανάπτυξη. Μόνο που εγώ θα τα πάρω αλλιώς.
Προβάλλεται ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας και πολύ σωστά, από ανθρώπους που αυτό ήταν το κύριο ιδεολόγημα της γενιάς τους και που πρόφτασαν να δουν τι σημαίνει η Ενωμένη Ευρώπη της παραγωγής πολιτικών. Πρόλαβαν να δουν ανθρώπους σαν το Ντελόρ στο τιμόνι της Ε.Ε., έχουν δει να εκπληρώνονται στόχοι σαν την Ενιαία Αγορά, την ΟΝΕ, τη Διεύρυνση. Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε αν και κατά πόσον όλα αυτά ήταν θετικά βήματα, αντιρρήσεις υπάρχουν, αλλά για την οικονομία των λέξεων ας τα δεχτούμε ως να ήταν και ας θυμηθούμε ότι και ο ίδιος ο Ντελόρ παραδεχόταν ότι δεν είναι και δεν μπορούν να αποτελούν όραμα. Για τα νέα όμως παιδιά, η εικόνα που προσλαμβάνουν στη σύντομη πολιτική ζωή τους, είναι μια Ευρώπη πρωτίστως τιμωρός και κάπου στο βάθος -για τα πιο ψαγμένα- αχνοφαίνεται και μια διάσταση αλληλεγγύης. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός θα πρέπει -κατά τη γνώμη μου- να προτάσσει και να διευκρινίζει το «για ποιαν Ευρώπη», να καταγραφούν με θάρρος λάθη και ολισθήματα του παρελθόντος. Πολύ περισσότερο αν η συγκυρία βοηθήσει και η πρώτη εκλογική καταγραφή αυτού του νέου σχήματος γίνει στις ευρωεκλογές.
Σε σχετικές συζητήσεις με παιδιά, εκεί ανάμεσα στα 25 και 30, μορφωμένα και άνεργα ή ημιαπασχολούμενα με δουλειές του ποδαριού, το πρώτο το οποίο προτάσσουν ότι έχει ανάγκη αυτή η χώρα, είναι το Κράτος Δικαίου. Ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας, είναι συνδεδεμένο με αυτό. Επειδή υπάρχουν και μπάτσοι που πουλάνε την ηρωίνη, ή προστατεύουν αυτούς που την πουλάνε, άρα ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ακολουθήσουμε μια πολιτική εναντίον των ναρκωτικών, αφού ένα μέρος των διαχειριστών του ζητήματος είναι ταυτόχρονα και μέρος του συστήματος. Επειδή, ναι, η Χρυσή Αυγή επικοινωνεί μια χαρά με ένα μεγάλο μέρος των Σωμάτων Ασφαλείας, που σημαίνει πρακτικά ότι το μεγάλο πρόβλημα των μεταναστών (λάθρο και όχι μόνον) το διαχειρίζονται κάποιοι με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο. Το πάγιο αίτημα της αριστεράς για εξυγίανση της αστυνομίας, ποτέ δεν ήταν περισσότερο επίκαιρο και βέβαια προχωρώντας το παραπέρα και του Δικαστικού Σώματος, που ένα μέρος του, σε αγαστή συνεργασία με την Τάξη, αρνείται να επιβάλλει τον Νόμο. Για να συμπληρωθεί δε το τρίπτυχο που στηρίζει το σημερινό Άδικο Κράτος, δεν μπορεί να μένει στο απυρόβλητο το Πολιτικό Σύστημα που συντηρεί, ανέχεται ή/και συμπράττει.
Το τρίτο δε, το οποίο και αφορά άμεσα τους νέους, είναι το θέμα της Ανάπτυξης και οι πολυπόθητες θέσεις εργασίας. Χωρίς όραμα, χωρίς συγκεκριμένη στοχοθεσία, χωρίς λεφτά, πώς; Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις κατευθυντήριες γραμμές του 5ου ΚΠΣ, που μέχρι στιγμής είναι το μοναδικό χειροπιαστό χρηματοδοτικό πλαίσιο που έχουμε για την ανάπτυξη. Γραμμένο από μανδαρίνους των Βρυξελλών, συνιστά αναμασήματα των προηγουμένων, χωρίς τίποτα καινούργιο να προσθέτει. Και ο δικός μας μηχανισμός κράτους, σαν έτοιμος από καιρό, συγγράφει τα τεχνικά δελτία της εφαρμογής του. Πόσα ακόμα θα δοθούν για επιμόρφωση και κατάρτιση της πιο μορφωμένης γενιάς που είχε ποτέ αυτή η χώρα; Πόσα βάουτσερ ακόμα θα καταναλώσουν τα δήθεν κέντρα εκπαίδευσης, στα οποία οι εκπαιδευόμενοι έχουν συνήθως περισσότερα προσόντα από τους εκπαιδευτές; Πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να σπαταλάμε τους πόρους για την ανάπτυξη σε επιδοτήσεις και καμουφλαρισμένα πακέτα κοινωνικής πολιτικής, διαιωνίζοντας τη φτώχεια στις επόμενες γενιές; Πόσο ακόμα θα βαυκαλιζόμαστε ότι αυτή η χώρα μπορεί να βγει από την κρίση μόνο με έρευνα και καινοτομία, όταν παραμένει ακόμα μη προσβάσιμος στο κοινό ένας απίστευτος όγκος γνώσης που έχει παραχθεί, μέσα από τα αντίστοιχα πακέτα παρελθόντων ετών, όταν ακόμα δεν έχουμε συνεννοηθεί για το ποια είναι η παραγωγική βάση αυτής της χώρας; Ας αφήσουμε στην άκρη ορολογίες που τρομάζουν και ας μιλήσουμε απλά. Να βρούμε το νέο μας αφήγημα για τις πόλεις μας, για τη χώρα όλη. Να το πούμε με λόγια απλά που να μπορεί ο καθένας να το καταλάβει. Να δούμε τι έχουμε μέχρι σήμερα καταφέρει χωρίς μεμψιμοιρίες και τι μπορούμε ακόμα να φτιάξουμε. Ας χρηματοδοτήσουμε πρακτικές ασκήσεις στο πραγματικό πεδίο της οικονομίας και όχι δήθεν επιμορφώσεις μορφωμένων. Ας δώσουμε δάνεια τύπου ΕΤΕΑΝ και όχι επιδοτήσεις για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων. Ας το πάρουμε γενικά αλλιώς.