Ακουγα όλα αυτά τα χρόνια τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τους συνεργάτες του να κατηγορούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους ότι δεν ήθελαν ή δεν ήξεραν να διαπραγματευτούν σωστά και αποτελεσματικά και γι’ αυτό δεν είχαν προστατεύσει επαρκώς τα συμφέροντα του λαού και του τόπου. Και δυστυχώς δεν χρειάστηκε ούτε καν μήνας για να αποδειχθεί πως οι ίδιοι ούτε καν τι σημαίνει διαπραγμάτευση γνωρίζουν και ιδιαίτερα όταν αυτή ασκείται από τη θέση του αδύναμου.
Αλλά φυσικά ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Βαρουφάκης ούτε κανένας από τον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε ότι προσέρχονταν στη διαπραγμάτευση ως αδύναμοι. Ο ένας πίστευε ότι πυροδοτούσε τη μεγάλη ευρωπαϊκή ανατροπή, ο άλλος έκρινε ότι οι μετέχοντες στο Eurogroup ανέμεναν τη διδασκαλία του, οι πάντες στη νέα κυβερνητική παράταξη πιπίλιζαν την ανοησία ότι οι Ευρωπαίοι οφείλουν να σεβαστούν την εντολή του ελληνικού λαού, οι μεγαλοστομίες πως «ούτε μία στο εκατομμύριο δεν υπάρχει πιθανότητα να μη δεχθούν τις προτάσεις μας» έδιναν κι έπαιρναν, και δυστυχώς ο κατάλογος των ψευδαισθήσεων, των αφελών προσδοκιών και των καταιγιστικών ανοησιών δεν έχει τέλος.
Και κάπου μέσα στις «ων ουκ έστιν αριθμός» γκέλες των «σκληρών, αδιάλλακτων και ανυποχώρητων» διαπραγματευτών χώρεσαν και κάποιες που, πέρα από συμφέροντα, κανονισμούς, συμφωνίες και υποχρεώσεις, είχαν να κάνουν με τις προσωπικές σχέσεις, οι οποίες είτε μας αρέσει είτε όχι επηρεάζουν συμπεριφορές και αποφάσεις. Δεν γίνεται να βρίζεις, να υποτιμάς, να προσβάλλεις, να παρερμηνεύεις ή βλακωδώς να κολακεύεις τους ανθρώπους από τους οποίους εκείνο που τελικά ζητάς είναι να σε αντιμετωπίσουν ευνοϊκότερα από άλλους με τα ίδια ακριβώς προβλήματα.
Και το σημαντικότερο, δεν γίνεται να υποστηρίζεις ότι διαπραγματεύεσαι σοβαρά και υπεύθυνα όταν τα μέτρα που προτείνεις δεν είναι επαρκώς ή αξιόπιστα κοστολογημένα και ταυτόχρονα θεωρείς «κόκκινη γραμμή» ορισμένα αυτονόητα, όπως το δικαίωμα των δανειστών να ελέγχουν αν τους λες αλήθεια, μόνο και μόνο για να συνεχίσεις το ανούσιο παιχνίδι της μετονομασίας του «μνημονίου» σε «πρόγραμμα» και της «τρόικας» σε «θεσμούς».
Θέλω να πιστεύω ότι οι κυβερνώντες έχουν καταλάβει πια πως η διαπραγμάτευση απαιτεί σοβαρότητα και υπευθυνότητα και όχι φιγούρα και ψευτομαγκιά. Αλλά, το έχουμε ξαναπεί, είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος.