«Χαμός στο κέντρο της Αθήνας» λένε αυτή τη στιγμή τα ραδιόφωνα, αναφερόμενα στην καθιερωμένη πια ημερομηνία για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Σύνηθες πια να κυκλοφορούν στο κέντρο ομάδες κουκουλοφόρων που σπάνε και καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Έτσι, η καταστροφή είναι πλέον και το… ζητούμενο, είναι το… απαραίτητο στοιχείο «μνήμης» στον όντως άδικα χαμένο δεκαπεντάχρονο. Η σύγκρουση με την αστυνομία είναι διακαής πόθος για τον κόσμο της σύγκρουσης και της ανατροπής.
Όλοι οι υπόλοιποι, πάλι ελπίζουμε να περάσει κι αυτή η μέρα, όπως και η αυριανή με την επίσκεψη Ερντογάν.
Αλλά, βρε αδερφέ, ένα δεν καταλαβαίνω: Χρόνια τώρα, διέβλεπα πως μνημονεύουμε επιλεκτικά τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου η οποία συνδέεται α π α ρ α ι τ ή τ ω ς
με ισχυρές γεύσεις από τρομοκρατία. Ποιος το αποφάσισε αυτό; πώς σχηματίστηκε αυτό το ετήσιο ταραχώδες μνημόσυνο; Αμελήσαμε (ή αδιαφορήσαμε, ή ξεχάσαμε, ή επιλέξαμε, ή αποσιωπήσαμε κλπ) το μακελειό, τον εμπρησμό της τράπεζας Marfin με τέσσερα θύματα από την πιο απερίσκεπτη δολοφονική πράξη εναντίον αθώων πολιτών… Πώς και έτσι εγκαταλείφθηκε η σκέψη να… ξεχαστεί αυτή η τετραπλή δολοφονία και προτιμήθηκε ο άτυχος δολοφονηθείς δεκαπεντάχρονος;
Στις 5/5/2010, το κέντρο της πόλης στιγματίστηκε από την ακραία φασιστική ενέργεια μιας ανεξέλεγκτης διαδήλωσης. Δεν βρέθηκε ποτέ υπεύθυνος γιαυτή τη δολοφονία. Ωστόσο, η αδιαφορία όλων των πολιτικών δυνάμεων σε αυτή την μακάβρια πράξη στο να μην εστιαστεί το βλέμμα μας, είναι σκοτεινή, ακατανόητη και σκάνδαλο μεγάλου βεληνεκούς…
Τι να κάνουμε; Θα ακολουθήσουμε τις επετείους και τα μνημόσυνα εκείνων που… αποφασίζουν να τα θεσμοθετήσουν…
Ντροπή!