Πως καταλαβαίνουμε στην Ελλάδα ότι πλησιάζουν εκλογές; Πρώτο απ’ όλα τα συμπτώματα είναι η ονοματολογία. Σελίδες -έντυπες και ηλεκτρονικές- γεμίζουν με υποθέσεις και σενάρια που αφορούν νυν και πρώην πολιτευτές και ζουμερές -τάχα- λεπτομέρειες με επιστροφές και εκπλήξεις. Το σύμπτωμα είναι ακόμα πιο έντονο όταν οι κάλπες αφορούν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καθώς η “παρέλαση” διάσημων τα προηγούμενα χρόνια κάνει πιο… πικάντικο το θέμα.  

Άσχετες συζητήσεις

Όμως η ουσία του προβλήματος είναι η εμμονή στην προεκλογική αντιπαράθεση για θέματα εντελώς άσχετα με το επίδικο της αναμέτρησης, που δεν είναι άλλο από τη σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έτσι, τα τηλεοπτικά πάνελ γεμίζουν με υποψήφιους οι οποίοι, ενώ υποτίθεται ότι διεκδικούν να εκπροσωπήσουν προτάσεις και ιδέες που βάζουν τις βάσεις για την κατεύθυνση της Ευρώπης, καταλήγουν να λογομαχούν για ζητήματα αποκλειστικά εσωτερικής κατανάλωσης. 

Η μεγάλη εικόνα

Ένσταση! Δηλαδή δεν είναι σημαντικά τα θέματα της ακρίβειας, της ενέργειας ή του ασφαλιστικού; Βεβαίως και είναι και σίγουρα έχει ενδιαφέρον η άποψη των υποψηφίων. Ωστόσο, τέτοιου είδους ζητήματα, ή μάλλον ειδικά τέτοιου είδους ζητήματα, μπορούν να συζητηθούν με την ευρωπαϊκή τους διάσταση αφού οι πολιτικοί συσχετισμοί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στα όργανα της Ε.Ε., είναι μείζονος σημασίας για τον τρόπο επίλυσής τους.  

Πρόοδος ή φόβος;

Πρέπει να θυμόμαστε -ή να μάθουμε- πόσο διαφορετική ήταν η Ευρώπη όταν υπήρχε προοδευτική πλειοψηφία και ηγεσία με γνήσια ανησυχία για την πορεία της Ε.Ε. και πόσο διαφορετική έγινε αυτή η Ευρώπη όταν πέρασε στα χέρια των συντηρητικών δυνάμεων. Ακόμα περισσότερο πρέπει να αντιληφθούμε πόσο μακριά βρισκόμαστε σήμερα από το αίτημα της περαιτέρω εμβάθυνσης, της ομοσπονδοποίησης και της ουσιαστικής δημοκρατίας -απαραίτητα συστατικά για να μείνει η Ευρώπη ζωντανή- από την εποχή που οι ευρωφοβικές, ευρωσκεπτικιστικές και αντιευρωπαϊκές δυνάμεις ελέγχουν χώρες και θεσμούς. 

Ζήτημα επιλογών

Το ποιον “στέλνουμε στην Ευρώπη” έχει σημασία. Όχι μόνο για να μένουν εκτός οι άσχετοι και οι ανίκανοι, αλλά για να γίνουμε συνειδητά μέρος ενός κύματος που μπορεί να επηρεάσει και να αλλάξει τους συσχετισμούς. Να διαλέξουμε την κατεύθυνση που θέλουμε να πάρει η Ευρώπη τα επόμενα πέντε χρόνια, να δυναμώσουμε τη φωνή της και να απαιτήσουμε να είναι παρούσα, όχι μόνο όταν η οποιαδήποτε χώρα-μέλος χρειαστεί αλληλεγγύη, αλλά για να είναι η αλληλεγγύη στον σκληρό της πυρήνα. Και η αναμέτρηση της 9ης Ιουνίου μπορεί να γίνει αυτή η ευκαιρία. Θέλουμε μια προοδευτική, κοινωνική και πράσινη Ευρώπη ή θέλουμε μια Ευρώπη που θα απαντά σε όλα με φοβικότητα, σκεπτικισμό και μίσος; Η απόφαση είναι στο χέρι μας.