Στην αρχή ήταν τα perpetual. Μετά οι φοιτητές που θα καταγράφουν τους φοροδιαφεύγοντες, ο φόρος στο σουβλάκι και τα συνήθη για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής στα καύσιμα, στους πλούσιους κ.λπ. Ηρθαν και οι ρυθμίσεις σε όλους ανεξαιρέτως τους κακοπληρωτές του Δημοσίου, όπου η κυβέρνηση επιχαίρει για εισροές 100 εκατ., δίχως ωστόσο να ξέρουμε σε ποιους μεγαλοοφειλέτες αφορούν αλλά και πόσες λογιστικοποιημένες απαιτήσεις διαγράφουν, αυξάνοντας, τελικά, το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Δίπλα και οι επιδρομές στα αποθέματα. Πρώτα των φορέων του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, των ασφαλιστικών ταμείων και οσονούπω των ΔΕΚΟ. Την ίδια στιγμή τα μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση που αναλύονται σε 700 ευρώ τον χρόνο για καθέναν από τους 300.000 δικαιούχους ωχριούν μπροστά στις μέσες αυξήσεις περί τα 2.500 ευρώ στους 19.000 εργαζόμενους της ΔΕΗ, ενώ ουδόλως κατατείνουν στη διαρθρωτική αντιμετώπιση της φτώχειας.
Και όλα για την παραμονή στο ευρώ, χωρίς να είμαστε και απόλυτοι. Την ίδια στιγμή η χώρα καλείται να καλύψει υποχρεώσεις που είναι αδύνατο να καλυφθούν με ίδιους πόρους, ενώ η πιστοληπτική της καταβαράθρωση απαγορεύει την προσφυγή στις αγορές για αναχρηματοδότηση. Μένει αποκλειστική διέξοδος η συμφωνία με τους εταίρους με τις απαραίτητες δεσμεύσεις ώστε η Ελλάδα να καταστεί μια ευρωπαϊκή χώρα, όπως εξάλλου επιδιώκει επί δεκαετίες. Εναντι όλων αυτών έχει επιλεγεί η στρατηγική εξάντλησης των διαπραγματεύσεων σε ένα παίγνιο εθνολαϊκισμού: κακοί Γερμανοί ή όποιοι άλλοι, που δεν μας επιτρέπουν να διατηρήσουμε το ελληνικό πελατειακό καπιταλιστικό μόρφωμα.
Και έτσι πορευόμαστε. Υπεραμυνόμενοι του παρηκμασμένου και φθίνοντος ελληνικού πελατειακού καπιταλιστικού μορφώματος, και συμμαχώντας με συνδεόμενες οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις που συντηρούν την κυβερνητική συμμαχία. Τι κι αν αυτό συνθλίβει την πραγματική οικονομία, αναπαράγει τον φαύλο κύκλο της παρακμής και της εξάρτησης… Η εναλλακτική της αναβάθμισης της πιστοληπτικής διαβάθμισης για την έξοδο στις αγορές με την κανονικοποίηση της οικονομικής-κοινωνικής και πολιτικής λειτουργίας στα διεθνή πρότυπα (όπου και απέτυχε η προηγούμενη κυβέρνηση) δεν εμπίπτει. Οπως δεν εμπίπτουν και αυτοί που προσπαθούν με τίμια εργασία και όνειρα ίσων ευκαιριών και αξιοκρατίας.