Κοίταζα μία φωτογραφία του Ασκληπιείου στην Κω και μία ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό μου. Φαινόταν, ολόκληρο ατόφιο, όπως ήταν στην αρχαιότητα και πίσω ορθώνονταν ο λόφος. Προφανώς, είχε ανασκαφεί στην πλαγιά του λόφου, ίσως από μερικά μέλη που είχαν μείνει από τότε. Ξαφνικά μου καρφώθηκε στο μυαλό η ιστορία με τα «Αρχαία του Ελληνικού». Μόλις είχα διαβάσει την είδηση για την αναβολή της συνεδρίασης του ΚΑΣ και όλο το πολιτικό-οικονομικό σκάνδαλο που εξελίσσεται σε τραγωδία για την Οικονομία μας. Μου καρφώθηκε η σκέψη: «Και αν υπάρχουν αρχαία, άλλα Ασκληπιεία, ή κάτι άλλο ακόμη πιο σπουδαίο;;»

Η «επένδυση» στο Ελληνικό είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη. Θα δημιουργήσει πλούτο από την πρώτη στιγμή που θα αυξάνεται με το χρόνο. Είναι τεράστια υπόθεση για μία καθημαγμένη οικονομία και κοινωνία. Έπρεπε ήδη να βρίσκεται σε εξέλιξη, με την κυβέρνηση, την όποια κυβέρνηση να τη διευκολύνει σε κάθε βήμα. Αντί γι’ αυτό, βλέπουμε για τρία χρόνια σχεδόν, την Κυβέρνηση να καθυστερεί, να διστάζει, να τηρεί αρνητική στάση, έστω και αν, τελικά, και μόνο στα λόγια, εκφράζει το ενδιαφέρον της.

Η χώρα δεν είναι και δεν πρέπει να είναι «ξέφραγο αμπέλι» για όποιον θέλει να επενδύσει. Υπάρχουν νόμοι και διαδικασίες που προστατεύουν υπέρτερα αγαθά και ανάμεσα σε αυτά είναι και η πλούσια αρχαία κληρονομιά μας. Θα νόμιζε κανείς πως η Κυβέρνηση έχει δίκιο όταν αφήνει να δημιουργούνται προσκόμματα. Για λόγους πραγματικού συμφέροντος, όμως, όχι για λόγους ιδεοληπτικούς. Αν από την αρχή υπήρχε απόφαση να προχωρήσει η επένδυση, το Αρχαιολογικό Συμβούλιο θα έπρεπε να έχει συγκληθεί να γνωμοδοτήσει πριν από τρία χρόνια , όχι τώρα.

Πολύ θα ήθελα να πιστέψω πως τα «Αρχαία» υπάρχουν. Νομίζω πως ίσως και οι Επενδυτές θα το ήθελαν. Αν το ήξεραν τρία χρόνια πριν, ίσως τα σχέδιά τους θα άλλαζαν έτσι ώστε να επωφεληθούν από τα όποια ευρήματα. Αλλωστε, σε μία τόσο μεγάλη έκταση, χώρος υπάρχει για όλα. Σε μία χώρα που διψάει για επενδύσεις, το σωστό θα ήταν τα υπουργεία και οι επενδυτές να μιλάνε καθημερινά και να σχεδιάζουν μαζί. Αυτό, φυσικά, θα σήμαινε πως η Κυβέρνηση τους βλέπει θετικά και όχι ως … «εχθρούς». Έχουμε χιλιάδες ενδείξεις και αποδείξεις πως αυτό δεν συμβαίνει.

Είναι φανερό, συνεπώς, πως άλλη μία, ίσως η μεγαλύτερη, επένδυση που «έτυχε» στο δρόμο της Κυβέρνησης της Πρώτης Φορά Αριστεράς θα έχει την τύχη που επιφυλάσσει η αραχνιασμένη οικονομική φιλοσοφία, η αγραμματοσύνη και η βουλιμία μίας ομάδας ανθρώπων που βρίσκονται έναν αιώνα πίσω.  Η Χώρα θα πληρώσει και αυτό το βαρύ τίμημα της ακρισίας των Ελλήνων, κάθε φορά που βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις. Έκαστος, εφ’ ω ετάχθη.