Η χώρα τις τελευταίες ημέρες δοκιμάστηκε σε δύο «πεδία όξυνσης». Το ένα αφορά το «πεδίο της νομιμότητας» που διαταράχθηκε από πράξεις βίας και ανομίας και το άλλο, το πεδίο της «κεντρικής πολιτικής σκηνής» με μια απόπειρα ευρύτερης ποινικοποίησης της πολιτικής σκηνής (Βενιζέλος, Παπανδρέου, Παπαδήμος) με αφορμή τις πολιτικές ευθύνες για τη «λίστα Λαγκάρντ».
Ολα αυτά δυστυχώς συνέβησαν σε μια στιγμή, όπου η χώρα έχει μόλις περάσει από τις «Συμπληγάδες πέτρες» του τρίτου μνημονίου και της δανειακής δόσης-μαμούθ και προσπαθεί να σταθεί οικονομικά και κοινωνικά «στα πόδια της» στο… «άνυδρο», από κάθε άποψη, περιβάλλον του 2013.
Εστω κι αν μια γενική σταθεροποίηση είναι δύσκολη υπόθεση με ανοιχτά ή σε εξέλιξη τόσα θέματα, εν τούτοις, για να βγει η «χώρα ζωντανή» χρειάζονται ευρύτερες «ζώνες σταθεροποίησης» σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Είναι κάτι που είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει υπόψη κάθε θεσμική αντιπολίτευση, που θέλει η χώρα να παραμείνει στο ευρώ, είτε κάνει αριστερή κριτική είτε δεξιά.
Παρ? όλα τα «κενά» του σχεδίου αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης, τους κινδύνους μιας «ασφυκτικής ύφεσης» και τη σκληρότητα των μέτρων που μας έχουν επιβληθεί η χώρα οφείλει να αξιοποιήσει στο έπακρον ένα καλύτερο κλίμα που υπάρχει γι? αυτήν, στην Ευρώπη, ώστε να γίνουν στην πορεία οι απαραίτητες «διορθώσεις», μέσω μεταφοράς περισσότερων αναπτυξιακών πόρων, διαρθρωτικών αλλαγών, πολιτικών αντιμετώπισης της ανεργίας και αλλαγών στο «μείγμα».
Μία πλήρης αποσταθεροποίηση είναι σκέτη καταστροφή. Και αυτό είναι κάτι που δεν έχουμε αποφύγει εντελώς… Υπό αυτήν την έννοια, σ? ένα έντονα πολωμένο κοινωνικά περιβάλλον, χωρίς εναλλακτικές διεξόδους (εκτός εκείνης της επιστροφής στη δραχμή) είναι εξαιρετικά επικίνδυνη -πέραν του συνήθους- η «υπόθαλψη» λόγων και πράξεων βίας και ανομίας ή η προώθηση πρωτοβουλιών τυφλής «πολιτικής όξυνσης» με μη ελεγχόμενες καταλήξεις (όπως λ.χ. να παραπεμφθεί ο Βενιζέλος, να πέσει η κυβέρνηση και στο τέλος να μην ξέρει ο… ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο τι να κάνει και τι να γίνει!). Αυτά είναι «τυχοδιωκτισμοί» εν μέσω μεγάλων αβεβαιοτήτων, που μπορούν να υπονομεύσουν τη χώρα και τη δημοκρατία. Εκτός αν κάποιος επιδιώκει μια πρόωρη πτώση της κυβέρνησης. Αλλά τότε ας βγει να το πει καθαρά…
Από την άλλη μεριά, δεν σημαίνει ότι όλα που σχεδιάζει ή κάνει η κυβέρνηση είναι σωστά και εύστοχα. Υπάρχει μεγάλο πεδίο άσκησης γόνιμης και προοδευτικής αντιπολίτευσης και συγκρότησης ευρύτερου μετώπου κατά των ακροδεξιών φαινομένων συντηρητικοποίησης, που παρουσιάζονται όχι μόνο στο πολιτικό πεδίο, αλλά και σε κείνο των ιδεών και του πολιτισμού, αλλά και σε ένα μέρος της κυβερνητικής πολιτικής. Τα διδάγματα των τελευταίων ημερών είναι εύγλωττα. Από τις «ανακαταλήψεις» και τις καταγγελίες κατά δημοσιογράφων, εκδοτών και ΜΜΕ, εύκολα περάσαμε στα… γκαζάκια και τα καλάσνικοφ!
?Η η «τραβηγμένη απ? τα μαλλιά» απόπειρα ποινικοποίησης στις περιπτώσεις Βενιζέλου, Παπανδρέου, Παπαδήμου πέραν του ότι δεν κατέστη δυνατό να στηριχθεί νομικά, αντί λ.χ. να δημιουργήσει «ρήγμα» στην κυβερνητική συνοχή, ενίσχυσε τον κυβερνητικό συνασπισμό και «έκλεισε» αντί να «ανοίξει» μια σειρά μεγαλύτερης πολιτικής αξίας (π.χ. φοροδιαφυγή, διαφθορά, κλπ.) θεμάτων. Αντί να εστιάσουν και να αναδείξουν κυρίως πολιτικά ζητήματα, εγκλωβίστηκαν σε μία «έωλη» ποινικοποίηση.
Η κατάληξη της συζήτησης στη Βουλή (με την αδικαιολόγητα κακή εικόνα που εξέπεμψε) δείχνει και τα όρια τέτοιων επιλογών, που γίνονται συνήθως «μπούμερανγκ» στους θιασώτες τους…