1 Εστι δίκης οφθαλμός. Οταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. Για τη σημερινή κατάντια της πατρίδας μας – η οποία επωφελείται από πλουσιότατη πολιτιστική κληρονομιά, ελέγχει γεωπολιτικά τις δύο από τις τρεις εισόδους της Μεσογείου, έχει ιδανικό κλίμα και περισσότερες ακτογραμμές από κάθε άλλη χώρα – ευθύνονται, κυριολεκτικά, οι πάντες. Κοινωνία και πολιτικό σύστημα, ελίτ και λαουτζίκος, ακαδημαϊκό κατεστημένο και – μολονότι καταβάλλονται συχνά προσπάθειες να παραμείνει στο απυρόβλητο -, βεβαίως, η δικαστική εξουσία.

Μολονότι στη ζωή μου ενεργός θεμιστοπόλος υπήρξα ελάχιστα, νομίζω πως θα μπορούσα να αναδείξω αναρίθμητες πτυχές της διαχρονικής δικαστικής μας παθογένειας: Την ευκολία αναβολών και τη συνακόλουθη καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης, που αγγίζει το όρια της κατάργησης του κράτους δικαίου… Τις συχνά ιδιοτελείς – και οδηγούσες στην απόδοση αναδρομικών σε δικαστές – ακραίες ερμηνείες διατάξεων… Την, εφιαλτική για τον εκάστοτε υπουργό Οικονομικών, ουσιαστική άσκηση «δημοσιονομικής πολιτικής» μέσω δικαστικών αποφάσεων… Τη γενικευμένη διαμόρφωση αντιεπενδυτικού κλίματος… Την ελάχιστα συγκαλυπτόμενη ανάπτυξη από δικαστικούς προνομιακών σχέσεων με παράγοντες της πολιτικής εξουσίας. (Γνωστός αντιπρόεδρος ανώτατου δικαστηρίου δέχθηκε κάποτε επίσκεψη του τότε υπουργού Δικαιοσύνης – κατέχει και σήμερα σημαντικό πόστο – που του είπε ότι θα τον πρότεινε για πρόεδρο, του ζήτησε δε να υποδείξει και τέσσερις «δικούς μας» αντιπροέδρους. Ο δικαστής – που τελικά δεν έγινε πρόεδρος λόγω ενδοκυβερνητικών «οικογενειακών» ισορροπιών – δεν πέταξε έξω τον υπουργό…)

Εδώ, όμως, θα σταθώ στις συνέπειες μιας πρόσφατης απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ): Γένους θηλυκού στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων ή των Σωμάτων Ασφαλείας π.χ. υπηρετεί επτά χρόνια, εκ των οποίων τα έξι είναι άδειες λόγω κυήσεων και τοκετών (δυστυχώς, σχεδόν όλες οι κυήσεις των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα είναι «επαπειλούμενες» – σε αντίθεση προς ό,τι συμβαίνει στις τυχερές του ιδιωτικού). Κατά τη δικαστική απόφαση, λοιπόν, αυτά τα χρόνια είναι χρόνος προϋπηρεσίας που θεμελιώνει όχι απλώς μισθολογική ωρίμαση ή συνταξιοδοτικό δικαίωμα, κάτι ασφαλώς εύλογο, αλλά και βάση προαγωγής! Φαντάζεσθε μονάδες διοικούμενες από αξιωματικούς μηδενικής εμπειρίας και απειροελάχιστης γνώσης του τομέα ευθύνης τους; Ακόμη και με τον Παναγιωτόπουλο υπουργό, οι εχθροί θα φτάσουν στην Καλαμάτα…

2 Το βενιζελολοβέρδειο ΠΑΣΟΚ είναι νεκρό. Πολλοί πιστεύουν ότι ο – λυγερόκορμος – συνταγματολόγος, που δεν διεκδίκησε την ηγεσία του κόμματος για να προστατεύσει την ενότητά του, διερευνά πλέον τη δημιουργία άλλου πολιτικού φορέα, αγανακτισμένος καθώς είναι από το έλλειμμα θάρρους, αισθήματος ευθύνης και συνείδησης της κρισιμότητας των περιστάσεων που επιδεικνύει ο – «εντός-εκτός» κυβέρνησης – Ευάγγελος (ο οποίος δείχνει μάλλον να ενδιαφέρεται να τιμωρήσει τον Σαμαρά για τη λαϊκιστική του αντιπολίτευση παρά να βοηθήσει τον τόπο).

Ξέρω, βέβαια, πόσο αντιπαθής είναι σε μερίδα των λειτουργών του ΕΣΥ ο πρώην υπουργός Υγείας, παρά τις οικονομίες που πέτυχε στον τομέα αυτόν (ή, ίσως, εξαιτίας τους). Συναίσθημα, ενδεχομένως, ευεξήγητο για όποιον δεν αγνοεί τις συνθήκες εργασίας και το «ύψος» των αμοιβών που παίρνουν οι κρατικοδίαιτοι, «μη φακελιζόμενοι», υπηρέτες του Ιπποκράτη. Εχω επίσης συνείδηση με πόση καχυποψία αντιμετωπίζεται όποιος λέει σε αυτόν τον τόπο καλή κουβέντα για εν ζωή και μάλιστα εν ενεργεία πολιτικό. Ωστόσο, όταν βλέπω να ερμηνεύεται με βάση τον… εθισμό του στην εξουσία η εμμονή του Λοβέρδου να μετάσχει το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση με ό,τι διαθέτει πιο ποιοτικό, πιο έμπειρο και πιο δικτυωμένο διεθνώς, τότε αισθάνομαι πως η κοινή λογική… κλωτσάει. Οχι γιατί στην πολιτική μπήκε ατομικά δημιουργημένος και επαγγελματικά φτασμένος μεγαλοδικηγόρος. Αλλά γιατί οι υπουργικοί θώκοι στη σημερινή Ελλάδα θυμίζουν τον θρόνο της Πολωνίας την εποχή του διαμελισμού της από Ρωσία, Πρωσία και Αυστρία. Οπως έγραψε στον τελευταίο μονάρχη της χώρας Στανισλάς-Αύγουστο η μεγάλη διανοούμενη της εποχής Μαντάμ – επειδή ήταν Γαλλίδα, ο όρος εν προκειμένω σημαίνει κυρία και όχι «μαντάμα» ή «πατρόνα» – Ζοφρέν, «ο θρόνος αυτός αποτελεί πολύ επικίνδυνο και ανθυγιεινό επάγγελμα για όποιον το ασκεί» (βλ. το ιστορικό μου μυθιστόρημα «Εστεμμένο Πάθος», εκδόσεις Εστία).

3 Αμπιντάλ. H κραταιά Μπαρτσελόνα δεν πρόλαβε να αντικαταστήσει στα ντέρμπι με τη Ρεάλ και την Τσέλσι τον άρρωστο αριστερό της μπακ και κατέρρευσε. Σε πόσες συναντήσεις κορυφής μπορεί να «κατεβεί» μια διαλυμένη χώρα χωρίς τον αναρρωνύοντα δεξιό επιθετικό της αναδιαπραγματευτή;

4 Οικονομίες (αξιοπιστίας). Προεκλογικά ο νυν Πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί 200 βουλευτές. Τώρα ο Αργύρης Ντινόπουλος ζητάει οι – 300 – βουλευτές να ταξιδεύουν… λιγότερο στο εξωτερικό!

5 Παροχές. Να σου ζήσει, πρόεδρε. Εύχομαι, όμως, να μη δέχεσαι δωρεές και από άλλους ιδιώτες (πλην ιδιοκτητών μαιευτηρίων)…